Λεξικό: Η φράση «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» λέγεται σε περιπτώσεις παράβλεψης ή υποβάθμισης γεγονότων. Το έψαξα, δεν το κρύβω. Διότι μετά βεβαιότητος είναι η all time επίκαιρη ατάκα των ημερών και όχι μόνο.

Από το πρωί προσπαθώ να σκεφτώ ορθά, αλλά τα γεγονότα δεν με αφήνουν να το κάνω. Θες το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, θες οι αγρότες, θες τα δρώμενα στο βρετανικό παλάτι, θες τα εγκλήματα που διαπράττονται εδώ καθημερινά, θες τα λόγια του παππά; Δε λέω… όλα για κάποιους χρίζουν ιδιαίτερης σημασίας, για άλλους λιγότερης και για πολλούς είναι απλά ένα διαρκές scroll up and down στο κινητό, για να λένε ότι πήραν τη καθημερινή τους δόση ενημέρωσης.

View this post on Instagram

A post shared by The Royal Family (@theroyalfamily)

Ναι, είναι καίρια προβλήματα που πρέπει άμεσα να λυθούν, είναι προβλήματα ετών που επίσης δε λύνονται και σίγουρα είναι ζητήματα που για τον απλό κοσμάκη είναι… το ψωμί τους. Και όλο αυτό οδηγεί πάντα σε άγχος, εσωτερική αυτοκαταστροφή, μία ατέρμονη μάχη με το στομάχι μας, έως ότου να δούμε ποιος θα επιβιώσει. Αυτό ή το πρόβλημα στην αγροτιά, στη παιδεία, στην οικονομία, στη κοινωνία, στην χαοτική ανωμαλία που πρωταγωνιστεί παντού στις μέρες μας;

Ξέρετε κάτι; Το άγχος «κερδίζει» διότι πάντα υπάρχει. Δεν χάνει ποτέ, δεν ξεθωριάζει ποτέ, είναι πάντα εκεί. Και μετά;

Θα σας πω εγώ το μετά. Γιατί το έζησα σήμερα κάπου εκεί στα βόρεια προάστια. Σε μία νοσοκομειακή μονάδα που σοκάρει με το καλησπέρα σας. Στην σχεδόν ανύπαρκτη κτιριακή είσοδο αντικρίζει κανείς ένα μικρό χώρο, που οριακά αγκαλιάζεται από λίγα δεντράκια, ο οποίος λειτουργεί άτυπα ως ένα διαχωριστικό και αντιαισθητικά θυμίζει σύνορα κρατών που από τη μία ζει η χαρά και από την άλλη η απόλυτη δυστυχία.

Έτσι και εκεί. Στη μία μεριά του γεννιούνται κάθε μέρα ζωές, ακούγονται τα πρώτα κλάματα, εκπνέουν για πρώτη φορά βρέφη που αντικρίζουν τον εδώ κόσμο. Ευτυχία, δέος, σοκ, χαρά, δάκρυα, ρίγη, ταχυκαρδία από μάνες και πατεράδες, παππούδες και γιαγιάδες και μεγαλύτερα αδελφάκια. Μπαλόνια, παιχνίδια, αρκούδια και τσιγάρα ολιγόλεπτα στον προαύλιο χώρο, με χαμόγελα και τηλεφωνικές ευχές που σε κάνουν να αναζητάς επίσης μία ενήλικη πάνα!

Και από την άλλη πλευρά, ησυχία. Ενοχλητική ησυχία. Ασθενείς και συνοδοί. Βλέμματα χαμένα. Κάποια βουτηγμένα στην ελπίδα και άλλα δίχως καμία. Σήμερα δεν σταμάτησα να ακούω τον όρο «έγχυση». Σήμερα δεν σταμάτησα να φρικάρω. Σήμερα δεν σταμάτησα να κλαίω.

Σήμερα δεν έπαψα να υποδύομαι επιτυχώς τον κλόουν. Έναν ρόλο που σίγουρα ταιριάζει και στις δύο αυτές πλευρές του νοσοκομείου. Και ενδεχομένως σε δεκάδες καθημερινές μας στιγμές που όλοι, ο καθείς για τον λόγο του, καλείται να φορέσει ένα προσωπείο, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι σκοποί του.

Υπάρχει άραγε λόγος για όλο αυτό το θέατρο; Απάντηση δεν έχω να δώσω, διότι παίζω συχνά σε τέτοιες παραστάσεις.

Ας πάψουμε λοιπόν να αναλωνόμαστε σε καταστάσεις που αποδεδειγμένα απλά «γαργαλούν» κάποιους και άλλους απλά τους ταρακουνούν για λίγο και μετά επιστρέφουν στη χειμερία νάρκη τους.

Βροντοφωνάξτε ότι σας αδικεί, ότι σας πνίγει, ότι σας κάνει να υποφέρετε. Ναι!

Αλλά πριν το κάνετε, σκεφτείτε: «Όταν τα σώματα γίνονται μαλθακά, οι ψυχές χάνουν την δύναμή τους». (Σωκράτης).