Παρά το μεγαλείο της ιστορικής αυτής στιγμής, υπενθυμίζουμε ότι λίγο πριν, το 2022, σε μια αντίθετη φορά των δεικτών του ρολογιού, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε την κατάργηση στων αμβλώσεων και το 2020 οι Έλληνες ήρθαμε αντιμέτωποι -και κυρίως αντιμέτωπες- με την αφίσα του «αγέννητου παιδιού» στο Μετρό.
«Γιατί δεν νομιμοποιεί η κυβέρνηση και τις κλοπές και τους βιασμούς και τα ναρκωτικά;» έγραφαν τα πρωτοσέλιδα κάποιων συντηρητικών εφημερίδων το σχετικά μακρινό 1986, όταν και νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις στην Ελλάδα, ενώ οι πιο προοδευτικές είχαν σαφώς πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση με τίτλους όπως: «Μάχη μέσα και έξω από τη Βουλή για τις αμβλώσεις» και «Οι μεν υποστηρίζουν ότι θα διπλασιαστούν με τη νομιμοποίηση ενώ οι δε, μιλάνε για διέξοδο από το δίλημμα».
Οι μεν διατυμπάνιζαν ότι «όπως νομοθετείται η άμβλωση γίνεται σπορ», οι δε απαντούσαν: «Με το νομοσχέδιο κατοχυρώνεται η υγεία της γυναίκας ενώ θα μειωθεί ο αριθμός των αμβλώσεων αφού θα ενισχυθεί ο οικογενειακός προγραμματισμός».
Τα χρόνια πέρασαν και η γυναικεία ενδυνάμωση πάτησε νέα, κερδισμένα εδάφη -παρά τις όποιες οπισθοδρομικές φωνές μπορεί να ακούγονται σαν ανατριχιαστικά ουρλιαχτά μέσα στη νύχτα. Κι ενώ στην Ευρώπη το 93% των γυναικών ζουν σε χώρες όπου η άμβλωση επιτρέπεται, η Γαλλία (μια χώρα όπου ήδη ο νόμος ήταν πιο ευνοϊκός, όπως στη Γερμανία και την Ιταλία, επίσης) έκανε την πιο ευχάριστη των εκπλήξεων κατοχυρώνοντας τις αμβλώσεις ως συνταγματικό δικαίωμα.
Το γνωστό σύνθημα «το σώμα μου, η επιλογή μου» βρίσκει την απόλυτη ικανοποίηση.
