Χθες, ημέρα Θεοφανίων: Είναι μια από τις τελευταίες μέρες γιορτών που ακόμα μπορώ να πάρω ως άλλη Λάσκαρη ανοιχτή στροφή στα λιμανάκια της Βάρκιζας με κάμπριο και να εξαφανιστώ  για  πάντα από την κατάθλιψη των γιορτών με σενάριο αλά Δαλιανίδη. Eγώ βέβαια το έκανα ακόμα πιο compliqué. Από τρελή παρόρμηση που λες και με έτρωγε καιρό τώρα, από οικογενειακές τύψεις καταπιεσμένες, επισκέφτηκα ξαφνικά την ηλικιωμένη 89χρονη θεία μου, την μόνη εν ζωή κολλητή φιλενάδα της μάνας μου που οι αναμνήσεις μαζί της… ουκ έστιν αριθμός. 

Κόντεψε να της πέσει το τηλέφωνο από τα χέρια όταν με είδε μπροστά της στο classic 60s διαμέρισμα της όπου είδα όλη την ζωή μου να περνάει από μπροστά μου σε κάδρα και κορνίζες με φωτογραφίες παντός σχεδίου και σχήματος. Τριάντα πέντε χρόνια είχα να πατήσω το πόδι μου εκεί και σίγουρα αυτό το πόδι ήταν πολύ πιο ανάλαφρο και πιο γραμμωμένο τότε.  

«Είσαι κι εσύ παιδί μου» υπερθεμάτιζε, αφού με βάζει στην σειρά με τα αλλά δυο παιδιά της 52 και 54 που τα φροντίζει η ίδια, αντί αυτά να φροντίζουν εκείνη. 

«Μα δεν είμαστε πια παιδιά» της λέω και της το επαναλαμβάνω, «κοντεύουμε να αποκτήσουμε εγγόνια, ποτέ θα απαγκιστρωθείς από αυτόν τον φασιστικό μαγνήτη ευθυνών που έχεις επωμισθεί;» 

 «Τα παιδιά σου πάντα τα θεωρείς μικρά» μου είπε κλείνοντας μου το μάτι συνωμοτικά, ηδονικά, ενοχικά θέλοντας να τραβήξει κι εμένα -που λίγο θέλω -στην σκλαβιά της φυλακής της. 

Αποχαιρετώντας με και δίνοντας μου αγίασμα των Θεοφανίων από τον Άγιο Ελευθέριο – που είχα να μπω από την κηδεία του πατέρα μου- διότι είναι πολύ βαριά γιορτή σήμερα κλπ, κλπ, κατέβηκα σαν κυνηγημένη τα σκαλιά της πολυκατοικίας προσπαθώντας να πάρω ανάσες. 

Η καρδιά μου ήταν πέτρα γιατί γυρνοβολούσα στην παλιά μου περιοχή στην οδό Βαλτινών, στο ύψος του Πεδίου του Άρεως. Τα μπακάλικα -ψιλικά αν και επίσημη αργία ήταν όλα ανοιχτά και είχαν αλλάξει ιδιοκτησία όπως επίσης και τα άλλοτε ελληνικά καφενεία μεταπωλήθηκαν σε βαλκάνιους ιδιοκτήτες και έχουν τώρα πακιστανούς υπαλλήλους. Σταματημένος ο χρόνος στο ντεκόρ 30 χρόνια πριν επί εποχής Στάθη Ψάλτη, αλλά με πελατεία ένα κομφούζιο από ανθρώπους από όλες τις φυλές και θρησκείες του κόσμου.  

Δεν υπήρχε ούτε ένας τοίχος χωρίς μηνύματα αναρχίας και δυσοίωνα συνθήματα γεμάτα μίσος.

Παρακμή και εγκατάλειψη. 

Τίποτα μα τίποτα δεν θύμιζε την περιοχή που μεγάλωσα. 

«Ούτε βουτιά στο παρελθόν δεν επιτρέπεται πια να κάνω, μπερδεύεται τόσο το πριν με το τώρα που δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι,» σκέφτηκα και δάγκωσα συγχυσμένη τα χείλια μου. Δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί ήμουν κάποια άλλη τότε.

Ίσως η πιο άκυρη βόλτα της ζωής μου, σαν να πήγαινα σε μια οποιαδήποτε υποβαθμισμένη περιοχή σε όλη την Ευρώπη. «Έτσι ακριβώς είναι παντού», σκέφτηκα και ένοιωσα πιο ξένη από ξένη μέσα στο Δήμο Αθηναίων, στην πιο λάθος στιγμή στην πόλη μου, παίρνοντας όρκο πως θα αφήσω το παρελθόν να κοιμάται για να το θυμάμαι όπως το έζησα. «Η αναθεματισμένη μου συνείδηση θέλοντας να κλείσει λογαριασμούς μια ζωή μου ανοίγει άλλους» μονολογούσα. 

Επέστρεψα θεαματικά οδηγώντας στο τώρα, κάνοντας βόλτα από το Σύνταγμα που είναι ακόμα όμορφο έτσι στολισμένο, για να αλλάξω παραστάσεις. Έφτασα σπίτι και τελικά την πλήρωσε ο σκύλος μου που έκανε μαζί μου 5 χιλιόμετρα μέχρι να ηρεμήσω από τις τρελές παρορμήσεις μου. 

Στόχοι για το 2024 έτρεχαν στο μυαλό μου… 

Να μείνω στα 60 κιλά ακινητοποιημένη- βέβαια έφαγα 6 σοκολατάκια με στέβια μέχρι το βράδυ και έχω πάρει 1 κιλό και 700 γραμμάρια από τις 20 Δεκεμβρίου! 

Να κάνω πιο συχνά τις εξετάσεις υγείας μου, την Τετάρτη έκλεισα το πρώτο ραντεβού.  

Να γυμνάζομαι πιο συστηματικά…Ναι καλά, πρέπει να με έχουν επικηρύξει όλες οι γυμνάστριες πιλάτες της Αττικής. 

Να δουλεύω projects μόνο με χαρά και ενθουσιασμό! Αυτό πήγε καλά το 2023, γίνονται και θαύματα τελικά όταν πιστεύεις πολύ σε αυτό που αγαπάς επαγγελματικά και το κυνηγάς σαν Χίμαιρα μια ζωή. 

Να βρίσκω τρόπους διαφυγής και προσωπικού επαναπροσδιορισμού. Καλά πήγε αυτό, αν είναι σαν το σημερινό στο Πεδίο του Άρεως η διαφυγή, ψωνίσαμε από σβέρκο… 

Να κάνω ταξίδια απελευθέρωσης και αναψυχής σε μέρη που πάντα ήθελα, έχω δεν έχω παρέα, θέλει δεν θέλει ο άντρας μου να με ακολουθήσει. Άντε να το δω κι αυτό, εγώ η πατροπαράδοτη ενοχική σύζυγος. 

Να πάψω να θεωρώ τα παιδιά μου, παιδάκια. Χρειάζονται κάποιες νοητές διαχωριστικές γραμμές: Ζωή τους και ζωή μου και όχι μόνο η ζωή τους στο πρώτο και μοναδικό πλάνο για να φυτοζωήσω την δική μου.

Σοφός συλλογισμός, σε καλό δρόμο το έχω βάλει νομίζω, θέλει δουλειά και ρεαλισμό για να απαγκιστρωθείς από τα αγκυλωμένα γρανάζια της τυπικής ελληνικής οικογένειας που μεγάλωσα κι εγώ. Πρώτη γυναίκα μετά από τόσα χρόνια καλούμαι να αλλάξω τα πατροπαράδοτα. Οψώμεθα. 

Κατανομή ευθυνών σε όποιον αναλογεί και  τι.

Να θεωρώ πιο συχνά και τον εαυτό μου πολύτιμο, όχι μόνο τους υπόλοιπους που αγαπώ. 

Να πάψει να με κατακλύζει το συναίσθημα και να λειτουργώ ρεαλιστικά, θα ζήσω περισσότερο και καλύτερα. 

Να κάνω πως δεν ακούω σε συζητήσεις που δρουν αυτόματα τοξικά μέσα μου, ακουστικά και τον σκύλο βόλτα καλύτερα… 

Να αποχωριστώ ρούχα, παπούτσια, τσάντες από την γκαρνταρόμπα μου, όλα όσα δεν υπάρχει περίπτωση -και το ξέρω- να  φορέσω ξανά. Ζω σε ένα δωμάτιο και χρειάζομαι αλλά δυο για να καλύψω τις ανάγκες μου ως αποθηκάριου βεστιάριου. 

Μότο της χρονιάς: Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι να θυμάται από το παρελθόν, τι να απολαμβάνει στο παρόν και τι να σχεδιάζει για το μέλλον.