«Ο έρωτας δεν είναι μια κατάσταση, ένα συναίσθημα, μια διάθεση, αλλά μια ανταλλαγή, άνιση, γεμάτη ιστορία, φαντάσματα, λαχτάρες που είναι λιγότερο ή περισσότερο ευανάγνωστες σε όσους προσπαθούν να δουν ο ένας τον άλλον με τη δική τους ελαττωματική όραση» είχε πει, μεταξύ άλλων, η Αμερικανίδα φιλόσοφος, Τζούντιθ Μπάτλερ, η κύρια θεμελιωτής του τρίτου κύματος του φεμινισμού, ο οποίος εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ουσιαστικά έδωσε τη σκυτάλη στο τέταρτο κύμα, αυτό που ζούμε σήμερα.
Αν και το τέταρτο κύμα φεμινισμού είναι σχετικά δύσκολο να οριστεί, η εμφάνιση του Διαδικτύου έχει σίγουρα οδηγήσει σε ένα νέο είδος ακτιβισμού που τροφοδοτείται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το κίνημα #MeToo, που ξεκίνησε από την Tarana Burke το 2007, στις ΗΠΑ, απογειώθηκε το 2017 στον απόηχο των αποκαλύψεων για τη σεξουαλική κακοποίηση του σημαίνοντος παραγωγού ταινιών Χάρβι Γουάινστιν.
Εκτός από την απόδοση ευθυνών στους ισχυρούς άνδρες για τις πράξεις τους, οι φεμινίστριες του τέταρτου κύματος στρέφουν την προσοχή τους στα συστήματα που επιτρέπουν να συμβαίνουν τέτοιου είδους παραπτώματα. Όπως και οι προκάτοχοί τους στον φεμινιστικό αγώνα, συνεχίζουν επίσης να παλεύουν με την έννοια της διατομικότητας και με το πώς το κίνημα μπορεί να είναι περιεκτικό και αντιπροσωπευτικό ανεξάρτητα από τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη και το φύλο.
Tο χάσταγκ #SAHGF -ακρωνύμιο της φράσης "Stay-at-Home Girlfriend"-, που ούτε λίγο ούτε πολύ επικροτεί, θαυμάζει και ιδεολογικοποιεί τη γυναίκα που κάθεται σπίτι και απολαμβάνει τη φροντίδα του άντρα, σαν οικόσιτο περιωπής –κάπου εδώ, το πνεύμα των Σουφραζετών του 19ου αιώνα σαλεύει ανήσυχο κινούμενο στο άπειρο.
