Τον Juan, ένα φοβικό αδέσποτο θιβετιανό σπάνιελ τον βρήκα, εργένισσα ακόμα στο δρόμο που έμενα στο Θησείο. Ξεμαλλιασμένος, με γουρλωμένα από το άγχος μάτια, αδυνατισμένος και αφυδατωμένος, μου γάβγιζε κοιτώντας με πίσω από ένα αυτοκίνητο, χωρίς λουρί, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ελπίδα.

Εγώ έμενα μόνη μου και παρόλο που δούλευα πολύ, ήθελα να έχω ένα ζώο συντροφιάς στο σπίτι. Αποφάσισα να το υιοθετήσω από την πρώτη στιγμή και χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Ήταν ένας γλυκός σύντροφος ζωής που μαζί ταξιδέψαμε όλη την Ελλάδα, και έζησε μαζί μου όλα τα σημαντικά στάδια της ζωής μου: Από εργένισσα με συνόδευσε στη σχέση μου, με πήγε στην εκκλησία για να παντρευτώ τον αγαπημένο μου, είδε να γίνομαι μαμά και έφτασε τον γιο μου μέχρι τα τέσσερα του χρόνια. Έφυγε στα χέρια μας σε ηλικία 15 ετών. Πλήρης ημερών και αγάπης. Το προηγούμενο βράδυ, ο γιος μου του τραγουδούσε το «Υou are my Sunshine» έχοντας τον στη δική του αγκαλιά.

Όταν χάσαμε τον Juan, δεν ήταν εύκολη η απώλεια του για κανέναν μας. Πέρασε ένας χρόνος για να το ξεπεράσουμε. Όμως ο μικρός ως μοναχοπαίδι χρειαζόταν παρέα, δεύτερο παιδί δεν προγραμματιζόταν και έτσι το παράπονο του γιου μου για ένα σκυλάκι (ακόμα), μας οδήγησε στη στέγη αδέσποτων του Δήμου Αθηναίων στον λόφο Φιλοπάππου. Μας υποδέχθηκε η κυρία Ευμορφία, μία γυναίκα που αφιέρωσε όλη της τη ζωή στα αδέσποτα και με τον ακόμα πιο ιερό σκοπό -που ακόμα και τώρα που γράφω γι’ αυτό συγκινούμαι- να μαζεύει υπερήλικα σκυλιά στην αυλή της για να έχουν ένα αξιοπρεπές τέλος. Η κυρία Ευμορφία λοιπόν, μας σύστησε αρκετά σκυλάκια. Όλα όμως με έναν φόβο στο βλέμμα που είχαν μία τραγική ιστορία να μας διηγηθούν. Η αντίδραση στον 5χρονο τότε γιο μου κάθε φορά που έκανε κίνηση να χαϊδέψει ένα από αυτά τα πανέμορφα αγριμάκια, ήταν γάβγισμα και επίθεση μέχρι τελικής πτώσεως. Ο μικρός απογοητεύτηκε πολύ. “Μαμά, δεν με θέλει κανένα για φίλο του”, μου είπε κλαίγοντας. Η κυρία Ευμορφία, σκεπτική μάς αντιπρότεινε τότε, “κοιτάξτε, έχω ένα σκυλάκι ακόμα να σας δείξω, αλλά πρέπει να έρθετε σπίτι μου”.

Ο γιος μου ενθουσιάστηκε. Όπως έμαθα αργότερα, ήταν ένας ψιλοαλητάκος σκύλος που έκανε βόλτες στου Φιλοπάππου και το βράδυ επέστρεφε σπίτι για φαγητό, χάδια και συντροφιά στην κυρία Ευμορφία. Όταν πήγαμε στο σπίτι της, ήταν εκεί και μας περίμενε στην πόρτα. Μόλις είδε τον Ορφέα, πήδηξε χωρίς καμία δεύτερη σκέψη επάνω του ζητώντας χάδια και παιχνίδια. “Μαμά, αυτός είναι ο νέος μας σκύλος/φίλος”, μου δήλωσε αποφασιστικά. Η κυρία Ευμορφία, αλλά και όσοι τον τάιζαν γενικά, τον φώναζαν Άγγελο, γιατί αυτή η φάτσα σε ξεγελούσε για… αγγελική! Ήταν ένα μπασταρδεμένο σέτερ, που ως κούταβο, τον άφησαν στου Φιλοπάππου κάποιοι αχρείοι, γιατί το ένα ποδαράκι του ήταν πιο στραβό. Ενα βράδυ που η κυρία Ευμορφία τον περίμενε, δεν ήρθε για φαγητό. Εκείνη ανησύχησε και βγαίνοντας να τον ψάξει, είδε να τον τραβολογούν κάποιοι με ένα μαχαίρι στο χέρι. (Δεν θέλω να πιστέψω την ιστορία που συνοδεύει το μαχαίρι). Ο Άγγελος σώθηκε από τις φωνές της κυρίας Ευμορφίας.

“Αυτό είναι το λουράκι του, εδώ είναι τα εμβόλια του για το χαρτί υιοθεσίας. Θα μιλήσετε με τη Δήμητρα στον Δήμο Αθηναίων που θα σας δώσει και βεβαίωση στείρωσης”. Δεν πρόλαβα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου και ο Άγγελος στρογγυλοκάθισε σοβαρός σαν σερ στη θέση του συνοδηγού. Όταν τον υιοθετήσαμε, ήταν 3 ετών και έμεινε μαζί μας με το όνομα Diego, (όνομα που του έδωσε ο γιος μου από τον Μαραντόνα που παρά τα στραβά του πόδια έγινε μεγάλος ποδοσφαιριστής), μέχρι τα 13 όπου δυστυχώς ο Άγγελος ο αλητάκος αρρώστησε και εμείς κάναμε γι’ αυτόν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και για το τέλος αφήσαμε την πιο επώδυνη για τον εγωισμό μας πράξη αγάπης. Έφυγε στις 31 Μαρτίου του 2020.

Ο πόνος μας ήταν αδιαχείριστος, ανείπωτος. Σαν να άνοιξε η καρδιά μας στα δύο και έτρεχε αίμα. Νιώθαμε ότι «κούτσαινε» η οικογένειά μας χωρίς τον Diego και ότι μόνον με αυτόν, ήμασταν αρτιμελείς.

Μία μέρα συναντώ στο δρόμο έναν γείτονα, από αυτούς που έχεις καιρό να δεις αλλά όταν έρχονται σε μια στιγμή της καθημερινότητας σου, δεν έρχονται τυχαία: είναι γιατί κάτι θέλουν να σου πουν. Με ρωτάει για τον Diego και όταν του λέω την ιστορία μας, μου απαντάει αποφασιστικά: «Να πάρετε γρήγορα άλλο. Εγώ έχω υιοθετήσει μέχρι στιγμής 10 σκυλιά, διαδοχικά. Να πάρετε άλλο χωρίς ενοχές, γιατί η αγάπη σας δε θα είναι λιγότερη για τον Diego απλά θα πολλαπλασιαστεί».

Ήταν Απρίλιος όταν είδα το γείτονα και μέχρι τον Ιούνιο τριβέλιζε στο μυαλό αυτή η φράση του. Μια μέρα που ήμουν αραχτή στον καναπέ, σκρολάριζα στο παλιακό Facebook και μπήκα ασυναίσθητα σε μία δημόσια ομάδα αδέσποτων. Καθώς σκρολάριζα λοιπόν μηχανικά, το δάχτυλό μου σταματά αυθόρμητα σε μία κουταβίσια φάτσα με μαυρισμένο μάτι που με κοιτούσε μέσα από την οθόνη. Εντελώς μεταφυσικά πήρα το μήνυμα. Δεν έψαξα για άλλο σκυλάκι. Δεν έψαχνα γενικά ακόμα για άλλο σκύλο. Όμως εντελώς παρορμητικά έστειλα μήνυμα για να ζητήσω λεπτομέρειες: Τον έλεγαν Cooper, ήταν 4 μηνών, τον φρόντιζαν σε Στέγη Αδέσποτων στην Λαμία και θα μας δινόταν με pet taxi, με τα εμβόλια του και εκπαιδευμένος να τα κάνει στην πάνα. Το αποφάσισα με τη συνενοχή του γιου μου και χωρίς την σύμφωνη γνώμη του σύζυγού που εκείνος πέρασε το μεγαλύτερο πόνο του Diego. O Milo θα ερχόταν σε μας μετά τις διακοπές του καλοκαιριού το Σεπτέμβριο του 2020.

Ήταν ένας κούταβος που μόλις τον πήρα αγκαλιά, με έγλειψε και… μου κατούρησε το αγαπημένο μου φόρεμα. Μετά μου κατέστρεψε 4 ζευγάρια παπούτσια αλλά μας διόρθωσε τη ζωή μας. 4 χρόνια μετά, ο Milo είναι ένα ισότιμο (μη σου πω και παραπάνω) μέλος της οικογένειάς μας με τον οποίο μοιραζόμαστε αγάπη, τρυφερότητα και μαθήματα ζωής. Σπουδαία μαθήματα ζωής με πρώτο και καλύτερο αυτό της ευγνωμοσύνης για ό,τι καλό μας συμβαίνει. Μιας ευγνωμοσύνης η οποία είναι σαν να βρίσκεται στο αδέσποτο DNA τους σε υπερδιπλάσιες ποσότητες από το κανονικό.

Τα υπόλοιπα είναι (μία καθημερινή τρυφερή τετράποδη) ιστορία αγάπης.

Υιοθετήστε και θα με θυμηθείτε (ή μη με θυμηθείτε- απλά υιοθετήστε ένα αδέσποτο).