Στράφηκα στα βιβλία, στις εφημερίδες που αγάπησα εξαιτίας του πατέρα μου και στα γυναικεία περιοδικά όπου ανακάλυψα τι σημαίνει η διαφοροποίηση του φύλου μου.

Έγραφα, ζωγράφιζα… έγραφα για να καλύψω το κενό μιας ατέλειωτης μοναξιάς, ένα κενό που δεν έκλεινε με τίποτα αφού, ως παιδί, με χαρακτήριζαν μάλλον ως «κυκλοθυμικά μελαγχολικό». Φωτεινές ανταύγειες ζωής, οι σελίδες των βιβλίων, οι φωτογραφίες και τα κείμενα των περιοδικών, οι αρθρογράφοι της εποχής και οι πένες τους.

Όλα αυτά έγιναν το ιπτάμενο μέσο για να δραπετεύσει η φαντασία μου από τη δύσκολη, βαρετή καθημερινότητα, περιχαρακωμένο ωστόσο σε ένα αγαπημένο οικογενειακό πλαίσιο, όπου όμως τα προβλήματα πάσης φύσης δεν είχαν τελειωμό. Μεγάλη και ποτέ μικρή. Ναι, αυτό είμαι, το φαινόμενο του εαυτού μου που ποτέ δεν ησύχασε και δεν χαλάρωσε εξαιτίας των σκέψεων και των προβλημάτων που απασχολούσαν τους γονείς μου, αλλά αυτά θα τα γράψω αλλού, σε κάποιο επόμενο βιβλίο.

Θα πρέπει να είχα μπει στα 11 όταν, ενώ παρακολουθούσε τις βραδινές ειδήσεις της ΥΕΝΕΔ ο πατέρα μου, μονολόγησε δυνατά «Πόσο κρίμα, πέθανε τόσο νέα η Μαρία Κάλλας!». Το όνομά της, η ιδιότητά της, μου ήταν πολύ γνωστά από τότε που ήμουν πολύ μικρή, χάρη στις εφημερίδες και στα περιοδικά που παρακολουθούσα, αλλά γνώριζα επίσης και το μουσικό έργο της, ενώ το ασπρόμαυρο πορτρέτο της δέσποζε στην τάξη του μαθήματος της Ωδικής, στο Αρσάκειο Παρθεναγωγείο όπου φοιτούσα.

Η καλύτερη ώρα μου ήταν το μάθημα της Ωδικής, μαζί με τη ζωγραφική και την έκθεση, με εξαίρεση τη μαρτυρική εξάσκηση στη μελόντικα που, ωστόσο, πεισματικά δεν αγόρασα ποτέ και υποκρινόμουν ότι είχα, ενώ δανειζόμουν διαρκώς μια από δεξιά και μια από αριστερά. Στα μάτια μου οι εικόνες της ασπρόμαυρης τηλεόρασης με τον Κώστα Σισμάνη να αναγγέλλει τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας, πλημμύριζαν με τη φωνή της, το παράπονο της κατάληξης της κάθε μουσικής της φράσης, τα χέρια της που ικέτευαν, το πρόσωπό της που συσπώνταν από συγκίνηση.

Μια όμορφη -πρώην άσχημη, όπως υπερθεμάτιζε η μητέρα μου που κατάφερε και την κατέστρεψε ένας άντρας. «Μα πώς μπορεί μια ιδιοφυία όπως αυτή να την καταστρέψει ο άντρας που αγάπησε;», ρώτησα τη μητέρα μου μετά τις ειδήσεις, όταν αποσυρθήκαμε όλοι για ύπνο.

Καθώς με σκέπαζε μου είπε αποστομωτικά: «Ρωτάς γιατί δεν ξέρεις πως βρήκε το διάολο μπροστά της». Με καληνύχτισε κακήν- κακώς οικτίροντας το ταλέντο και τη ζωή της Κάλλας που καταστράφηκε εξαιτίας ενός άντρα.

Από τότε είχα την πεποίθηση πως η Μαρία Κάλλας ήταν μια ιδιοφυία της Τέχνης που όμως εκτελέστηκε ερήμην της από έναν «αγριάνθρωπο» όπως έλεγε η μητέρα μου, που της βούλιαξε τη ζωή. Θυμάμαι πως το ξεστόμισα ευθαρσώς ενώπιον της δασκάλας μου όταν μας μίλησε για εκείνη την επομένη του θανάτου της και η οποία, φυσικά, φρύαξε με τις απόψεις μου και μου συνέστησε να επικεντρωθώ στο ταλέντο της Κάλλας, σημειώνοντας πως «ήταν μια γυναίκα ανεξάρτητη που ήξερε καλά τι έκανε στην προσωπική της ζωή».

Η Μαρία Κάλλας, πάντα ζωντανή αλλά και πάντα γρίφος για μένα, αλλά και για τόσους άλλους. Εμφανίστηκαν με τα χρόνια πολλά ντοκιμαντέρ, ταινίες, άρθρα, βιβλιογραφίες που την αφορούσαν. Σπουδαίοι συγγραφείς έγραψαν ακόμη και ανακρίβειες πως τάχα έγινε μητέρα, προκειμένου να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Μίλησα όλα αυτά τα χρόνια για την Κάλλας με πολλούς ανθρώπους. Πάντα ήταν ένα θέμα που με αναστάτωνε και με έκανε να θέλω να διαβάσω κι άλλο, όσο περισσότερο γίνεται για εκείνη.

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, παρ’ όλα αυτά, ήταν πάντα καρφωμένη η καταιγιστική φράση της μητέρας μου: «Την έστειλε στο θάνατο ένας άντρας που αγάπησε μέχρι τρέλας». Διάσημη, λατρευόταν σαν θεά από εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο κι όμως ήταν τόσο δυστυχισμένη. Στη σκέψη μου αυτό ήταν αδιανόητο ως έννοια και εντελώς παράδοξο ως ιδέα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, εκεί που κατέληξα, με ενδιάμεσους σταθμούς στη μόδα, στη δημιουργία εντύπων δηλαδή, η επονομαζόμενη «Ωνασειάδα» περιείχε πάντα το μέγα κεφάλαιο «Μαρία». Τόσο άρρηκτα αλληλένδετοι ήταν αυτοί οι δύο Έλληνες μύθοι: Ωνάσης και Κάλλας.

Έχω περιεργαστεί ωσάν εντομολόγος εκατοντάδες φωτογραφίες τους πριν από την εκτύπωση των τευχών. Κάθε φωτογραφία ένα ταξίδι στο χωροχρόνο. Κάθε συνέντευξη και διήγημα, μια ιστορία που έπαιρνε διαστάσεις ταινίας μικρού μήκους στο μυαλό μου.

Αποτυχημένες για εμάς τους Έλληνες ήταν όμως όλες οι ταινίες που εμφανίστηκαν στα 90s και πολύ μακριά από την ελληνική πραγματικότητα των μύθων Κάλλας- Ωνάση. Φέτος γιορτάζονται παγκοσμίως τα 100 χρόνια από τη γέννηση της διεθνούς μας Μαρίας. Η επέτειος αποτέλεσε έμπνευση και παρότρυνση για εκδηλώσεις και ειδικές μνείες από τους φορείς των μεγαλύτερων μουσικών ιδρυμάτων ανά τον κόσμο, αλλά ακόμη και από τα μικρότερα συνοικιακά Ωδεία.

Δεν βρίσκω τίποτα μεμπτό σε αυτό. Αντιθέτως, όλοι δείχνουν με τον τρόπο τους τον θαυμασμό, τη λατρεία και το δέος εμπρός στην απόλυτη καλλιτέχνιδα όλων των εποχών που, μάλιστα, ήταν Ελληνίδα.

Όταν σχεδιάζαμε, το καλοκαίρι, το Grace.gr και το περιοδικό Grace που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα περίπτερα- που και μόνο ο τίτλος σηματοδοτεί την εκλεπτυσμένη χάρη και την αύρα ανωτερότητας, εμπνευσμένη από το ταλέντο και την κομψότητα- ήταν σαφές ότι όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να αποδοθούν στη Μαρία Κάλλας για το εμβληματικό μας ξεκίνημα στο site και το πρώτο τεύχος μας που κυκλοφόρησε στις 10 Δεκεμβρίου 2023.

Η ηρωίδα των παιδικών μου χρόνων, η «νύφη που κακοπάθησε», όπως λέει και το δημοτικό τραγούδι, ήθελα να πάρει σάρκα και οστά μέσα από ένα πρωτογενές υλικό που θα δημιουργούσαμε στη μνήμη της. Επιλέξαμε με προσοχή όχι ένα απλό tribute στο στιλ της και στην ιστορία της ζωής της, αλλά κάτι που να αποτελεί συνδετικό κρίκο με το σήμερα και
που μοιάζει τόσο πολύ ξεχωριστό από τότε.

Όλα είναι διαφορετικά, εκτός από κάτι που είναι ανατριχιαστικά επαναλαμβανόμενο και στις σημερινές γυναίκες. Ο απελπιστικός τρόπος που αναζητούν την ευτυχία στον έρωτα κάποιες γυναίκες που είναι κατά τα άλλα πανέξυπνες, δυναμικές αλλά ίσως δεν πρόλαβαν να αγαπηθούν από τη μητέρα και τον πατέρα τους και ψάχνουν απεγνωσμένα την απόλυτη αγάπη μέσα στην αγκαλιά του εραστή ή του συζύγου. Του απόλυτου αρσενικού που έπλασαν στο μυαλό τους για να αποδράσουν από τους εφιάλτες τους και την ορφανή, μισή αγάπη που δεν ένιωσαν μικρές.

Άλλες γυναίκες κατάφεραν να βγουν στην επιφάνεια του νερού πριν από τον βέβαιο πνιγμό. Άλλες τις πήρε ο βυθός μαζί του, αφού τις παρέσυρε μακριά το ρεύμα του άγριου πρωτόγονου, χωρίς αρχές και νόμου έρωτα που έζησαν. Τα θυσίασαν όλα και στο τέλος την ίδια την ύπαρξή τους.

Πιστεύω πως όσο μακριά κι αν είμαστε από τη δεκαετία του ’50, σήμερα στο μαγικό 2023 -παιδιά νομίζαμε πως θα ήμασταν ντυμένοι τουλάχιστον με διαστημικές στολές και θα τρώγαμε χάπια μακροζωίας αντί για συνηθισμένη τροφή- είναι σοκαριστικό ξαφνικά να ανακαλύπτουμε αυτό: Κάθε μέρα, ακούμε οικτρά χειρότερες ιστορίες γυναικών που υποφέρουν από την αγάπη ενός άντρα, χάνουν τα ταλέντα τους, τον εαυτό τους και πολλές φορές, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, την ίδια τους τη ζωή, πεθαίνοντας από αγάπη.

Ένα από τα πιο εμπεριστατωμένα βιβλία -βιογραφίες της Μαρίας Κάλλας που διάβασα ενάμιση χρόνο πριν, ήταν της Αγγλίδας συγγραφέως Lyndsy Spence που κατά τη δική μου εκτίμηση κατατάσσεται ως η πλέον έγκριτη βιογράφος της Μαρίας Κάλλας. Η βιογραφία που έγραψε η κυρία Lyndsy Spence είναι τόσο σχολαστικά διασταυρωμένη με ταυτοποίηση πηγών και τελειοποιημένη στο έπακρο που δεν αμφιβάλλεις πως διαβάζεις μόνο αλήθειες.

Σκεφτείτε την έκπληξη και τη χαρά μου, όταν επικοινώνησε μαζί μου βλέποντας τυχαία το προσωπικό μου blog στο Instagram, σχολιάζοντας αναρτήσεις για τη Μαρία Κάλλας. Μια αόρατη ακτίνα του αστέρα της Μαρίας μας ένωσε. Έτσι, ήρθαμε σε επαφή και δέχτηκε με πολλή χαρά να μας γράψει αποκλειστικά στο «Grace», για τις τελευταίες ημέρες της ζωής της Κάλλας συνοψίζοντας μια ανομολόγητη αλήθεια για εκείνη.

Απασχολημένη με το εύρημα για το tribute issue στη Μαρία Κάλλας, βρήκαμε γυναίκες της ελληνικής showbiz που είτε έχουν εξωτερική εμφάνιση που παραπέμπει στην ελληνικό κάλλος της Κάλλας ή απλώς θα μπορούσαν, με την ιδιαίτερη ομορφιά τους, η κάθε μια από αυτές να την προσεγγίσει, μέσα από ένα παιχνίδι δημιουργίας, styling, μελέτης και αναβίωσης του τότε στιλ.

Tαξιδέψαμε στον υπέροχο classy κόσμο της Μαρίας Κάλλας που σφράγισε ανεξίτηλα όχι μόνο τον πολιτισμό της χώρας μας αλλά ολόκληρη την υδρόγειο. Με σεβασμό και αίσθημα υψηλής ευθύνης -γιατί όλα είναι τόσο εύκολο να παραμορφωθούν στο φακό- προσεγγίσαμε τον θρύλο με δέος και ταπεινότητα, θέλοντας να σας μεταφέρουμε μέσω των ιστοριών για τη La Divina το δημιουργικό μας όνειρο. Η Αντιγόνη, η Ηλιάνα, η Τάμτα και η Χριστίνα είναι γυναίκες που, αν και είναι πασίγνωστες στην Ελλάδα, προσέγγισαν με απόλυτο σεβασμό τον ρόλο που τους ανατέθηκε και στις συνεντεύξεις τους παίρνουν θέση για αυτό το ιερό τέρας της Τέχνης που ωστόσο ήταν μια τόσο τρωτή γυναίκα.

Ένα τεύχος λόγου, συνεντεύξεων, συναντήσεων με αγαπημένους ανθρώπους του θεάματος και της Τέχνης, με εικόνες υψηλής αισθητικής, το παρθενικό τεύχος του περιοδικού «Grace», το οποίο προσπαθήσαμε να το παντρέψουμε με το κύρος της εφημερίδας «Το Βήμα» με τεράστια εκτίμηση στο βαρύ όνομα και την ιστορία της.

Ένα τεύχος αλλά και ένας διαδικτυακός τόπος συνάντησης υπέροχων γυναικών, όπως θα θέλαμε να σας υποσχεθούμε για τώρα αλλά και για το μέλλον, καθώς τα αυθεντικά περιοδικά δεν αντικαθίστανται με τίποτα, είναι το μοναδικό ντοκιμαντέρ που πλάθει ο καθένας μας όταν πλανάται ελεύθερα το μυαλό του, όταν ξεστρατίζει η φαντασία του, διαβάζοντας υπέροχες ιστορίες και βλέποντας υπέροχες εικόνες.

Τα περιοδικά και τα sites είναι ανάσες στον χώρο και στον χρόνο, ανάσες καθαρού αέρα και συμπυκνωμένων διασταυρωμένων γνώσεων, μα πάνω από όλα είναι υπέροχες ιστορίες που φτιάχνουν κάποιοι αθεράπευτα ονειροπόλοι, λάτρεις του χαρτιού, όπως εμείς.

Υπέροχες, χρωματιστές, αιθέριες ιστορίες, για υπέροχες, μοναδικές γυναίκες όπως όλες εσείς που τις διαβάζετε.