Έχω αμέτρητες γνωστές που πολλές φορές ξεχνώ το όνομα τους, συγκεκριμένες φίλες, αλλά πολύ λίγες φίλες καρδιάς, φίλες ζωής και συμπόρευσης. Δυο από τις πιο αγαπημένες μου δεν ζουν πια, ωστόσο τις μνημονεύω σχεδόν κάθε μέρα. Άφησαν ισχυρό το αποτύπωμα τους επάνω μου κι ας πέταξε η ψυχή τους μακριά.
Με μια τέτοια φίλη καρδιάς συζήταγα πριν λίγες μέρες αφού γίναμε ταυτόχρονα μητέρες αμφότερες και μου ανέλυε πόσο μπλεγμένη, πόσο ιδιάζουσα περίπλοκη έχει γίνει η σχέση της με την κόρη της που λατρεύει. Δεν είναι πια κόρη, θυγατέρα, αλλά μια νέα γυναίκα με παραξενιές, στρυφνή στην συνεννόηση με ένα καπετανλίκι πρωτόβγαλτο με αρχηγικές τάσεις και τάσεις καταπίεσης και οργής σε βάρος της μάνας της. Με μια βαθιά αγάπη ωστόσο που βρήκε έναν τέτοιο τρόπο να εκτονωθεί μέσα από καταστάσεις. Μιας κρυφή οργή που βρήκε χώρο και χρόνο να ξεφυτρώσει στο νωπό χώμα μιας ίδιας γλάστρας με λουλούδια αλλά και αγκαθωτά παράσιτα χορτάρια που μοιράζονται μάνα και κόρη.
Η σχέση μας με τα παιδιά μας ξεκινάει με τους ωραιότερους οιωνούς και κατά την διάρκεια των χρόνων ανακαλύπτεις πως αυτό το πλάσμα που σου πήρε το μυαλό και την καρδιά για πάντα, αμετάκλητα και χωρίς επιστροφή με έναν πρωτόγνωρο έρωτα, μετά από λίγα χρόνια αρχίζει να ξεμακραίνει, ενώ κόβεται και ξεραίνεται -και έτσι πρέπει να γίνεται -ο ομφάλιος λώρος που σας έδενε με τροφή, οξυγόνο, ζωή. Τίποτα περίεργο. Η φύση έτσι τα έχει δρομολογήσει και πιο έξυπνα στο ζωικό βασίλειο οι μητέρες αφού βάζουν το φαγητό στο στόμα των μωρών τους μαθαίνοντας τους να ρουφούν το γάλα και να μασούν την στερεά τροφή πολτοποιώντας την πρώτα στο στόμα τους.
Αυτές όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή σαν από πάντα να το γνωρίζουν, πιο καλά από το αρσενικό, διώχνουν τον νεοσσό από την φωλιά σπρώχνοντας τον να πετάξει και ας φτερουγίζει άτσαλα στην αρχή και ας βολοδέρνει από τον αέρα, ή πάλι αφήνοντας τον μόνο του να ξεστρατίσει στην ζούγκλα με τα άλλα μικρά όμοια του ζωάκια.Μόνο οι άνθρωποι έχουμε άλλη συνήθεια από το ζωικό βασίλειο κι ας μοιάζουμε πιο ζώα από τα ζώα πολλές φορές. Ή αδιαφορούμε για τα μικρά μας κάνοντας τους το μεγαλύτερο κακό (Υπόθεση Πισπιρίγκου ), ή τραυματίζοντας τα με την ουσιαστική απουσία μας στην ζωή τους (κακοποιητικές μητέρες, αλκοολικές, ναρκομανείς ) ή κάνοντας κάτι άλλο ακόμα πιο μουλωχτά επικίνδυνο. Ανοίγουμε τόσο πολύ τις φτερούγες μας και τα φυλακίζουμε για πάντα σφιχτά κοντά μας, αγόρια και κορίτσια μην αφήνοντας τα όχι μόνο να πετάξουν μακριά απο την φωλιά ως είθισται αλλά ασκώντας τους έλεγχο και στο πετάρισμα τους. Η αγάπη μας για αυτά γίνεται τόσο απελπισμένη, τόσο γλυκά εθιστική σαν την πιο γλυκόπιοτη ηρωίνη που μπορεί να πάρει κάποιος. Αν είναι ποτέ δυνατό κάτι τόσο οξύμωρο. Ένα καταστροφικό ναρκωτικό -όπως είναι πάντα κάθε ναρκωτικό-αγάπης, σύνθλιψης, εξάρτησης. μεγαλύτερου έρωτα από ότι ένιωσες για το οποιοδήποτε αρσενικό η θηλυκό ταίρι. Μια ξέφρενη φάση που το σπλάχνο σου γίνεται το αιώνιο ταίρι σου, ο άρρηκτος συναισθηματικός και σωματικός, άτυπα πλατωνικός, ερωτικός δεσμός σου.Εκεί παίζεται ένα παιχνίδι εξουσίας και από τις δυο πλευρές.
