Το σοκ από τη γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους είναι ακόμη νωπό και θα μας στοιχειώνει για καιρό. Για καθεμία και καθέναν από εμάς που αγαπά τις γυναίκες της ζωής της/του, αδερφές, μητέρες, φίλες, -και ας μη μιλήσουμε καν για τη λατρεία που μπορεί να έχει κανείς στο παιδί του που τυχαίνει να είναι γένους θηλυκού- η είδηση αυτής της άγριας δολοφονίας είναι ένας (ακόμη) φρικτός εφιάλτης που βιαίως παρεισέφρησε στην πραγματικότητά (μας).
Η συγκλονιστική ειδοποιός διαφορά είναι ο τρόπος που το θύμα αφέθηκε απροστάτευτο και ο τόπος του εγκλήματος: η άτυχη 28χρονη έκανε ακριβώς ό,τι έπρεπε να κάνει ζητώντας βοήθεια και φτάνοντας στο αστυνομικό τμήμα, ωστόσο ούτε αυτό τη γλίτωσε από το θάνατο… Αν, λοιπόν, ούτε εκείνοι που είναι εντεταλμένοι να προστατέψουν μια γυναίκα σε αυτήν τη συνθήκη δεν το κάνουν, τότε ποιος μπορεί;
Σε αυτήν την δύσκολη επίγνωση (της ανικανότητας ή της αμέλειας των κρατικών θεσμών) που μας γεμίζει, συλλογικά, με μια αίσθηση ανασφάλειας, η σημασία της ενημέρωσης και της ψυχο-εκπαίδευσης για τα είδη της κακοποίησης μέσα σε μία σχέση, προτού αυτά οδηγήσουν σε μια κλιμάκωση που μπορεί ν’ αποβεί έως και μοιραία, είναι πολύ σημαντική.
Ποια είναι τα σημάδια για την επικινδυνότητα ενός συντρόφου, οι κόκκινες σημαίες ότι μπορεί να είναι κακοποιητικός τόσο για το σώμα όσο και για την ψυχή μας; Ας ανατρέξουμε στα είδη της κακοποίησης μέσα σε μία σχέση, θεωρώντας κάθε γνώρισμά της ένα προειδοποιητικό σημάδι που θα πρέπει να μας προβληματίσει πολύ σοβαρά. Γιατί ίσως, εν τέλει, πρόκειται κυριολεκτικά για ζήτημα ζωής ή θανάτου…