Είναι από αυτές τις σειρές που σου βγαίνουν συνεχώς προτεινόμενες και καταλαβαίνεις πως το Netflix έχει μυριστεί την ελαφράδα σου και τη διάθεσή σου για εύκολο, εύπεπτο και ευχάριστο θέαμα. Και τι άλλο να θες δηλαδή στη μία η ώρα τη νύχτα για να σε πάρει ο ύπνος μετά από ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή;

Αντιστεκόμουν γιατί έβλεπα Alpha Males ενώ θα προτιμούσα ένα Sex & The City. Υπέκυψα και καθόλου δεν το μετάνιωσα. Το Netflix με ξέρει καλύτερα.

Ισπανική σειρά με πρωταγωνιστές τέσσερις άνδρες φίλους δεν σε ψήνει αρχικά ως γυναίκα. Όμως, μετά τα δέκα πρώτα λεπτά, καταλαβαίνεις:

α. πως οι γυναίκες τους είναι εξίσου πρωταγωνίστριες και

β. πως ξεγυμνώνει με χιούμορ τις αδυναμίες του παραδοσιακά ισχυρού φύλου. (Πριν αρχίσω να γράφω, έψαξα συγγραφείς και σκηνοθέτη. Αλμπέρτο και Λάουρα Καμπαλέρο οι συγγραφείς και η Λάουρα σκηνοθέτης. Ασφαλώς).

Η σειρά δεν προσπαθεί να υποδυθεί κάτι περισσότερο από αυτό που είναι, αλλά με συνέπεια εκτελεί αυτό που ήθελε: να εξερευνήσει τη νέα και την παλιά αρρενωπότητα και την εξελισσόμενη δυναμική της σε έναν κόσμο που αλλάζει. Εξετάζει τις πολυδιάστατες πτυχές της πατριαρχίας αλλά και την τοξικότητα με έναν τόσο αληθινό και απλό τρόπο που θα μπορούσαν να τη βλέπουν και αγόρια για να μάθουν να συμπεριφέρονται και κορίτσια για να συνειδητοποιήσουν πόσα και πώς μπορούν να διεκδικήσουν.

Πάντα με κέφι και χαρά, χωρίς βαρύγδουπες προσπάθειες καταγγελτικής διάθεσης. Και αυτό συχνά μπορεί να φέρει καλύτερο αποτέλεσμα από περισπούδαστες αναλύσεις.

Κανένας δεν είναι τέλειος, άνδρας ή γυναίκα. Κανένας δεν τα έχει όλα, δεν θα ξεφύγει από τα ανθρώπινα λάθη και διλήμματα, δεν θα δικαιώνεται ή θα αδικείται μονόπλευρα. Τα κανονικά που μας αφορούν δηλαδή.

Γιατί ποιος από εμάς δεν τα ζει όλα αυτά; Υπάρχει κάποιος που δεν έχει απιστήσει ή δεν έχει κερατωθεί; Που δεν έχασε ποτέ τη δουλειά του ή τα λεφτά του; Που δεν είχε ανασφάλεια για την εμφάνισή του ή που δεν έλεγε κάτι ενώ έκανε κάτι άλλο; Που δεν έκρυψε ακόμη και από τον κολλητό του μια επιθυμία ή ένα όνειρο για το οποίο ένιωθε ενοχή ακόμη και να το νιώθει; Που δεν την πάτησε σε όσα είχε προγραμματίσει; Που δεν έκανε μπρος-πίσω σε μια σχέση έχοντας χάσει την μπάλα του τι θέλει ακριβώς; Που δεν δυσκολεύτηκε να αποδεχθεί νέες κοινωνικές συνθήκες;

Που δεν θέλησε να τα έχει όλα και υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο;

Το Alpha Males είναι για μένα ένα διδακτικό ψυχαγωγικό πρόγραμμα, υπέροχων χαρακτήρων, ανδρών και γυναικών που τους αγαπάς όλους και τους αναγνωρίζεις απολύτως.

Γιατί εκεί είναι

• Ο άνδρας που δεν αντέχει να χάνει, ο τύπου ωραίος που χάνεται η μπογιά του και δεν το συνειδητοποιεί.
• Ο καλοκάγαθος που υπερασπίζεται διαρκώς τις γυναίκες απέναντι στους φίλους του, ισχυριζόμενος σε κάθε δεύτερη ατάκα πως κάτι που λένε είναι σεξιστικό… εις μάτην. Ούτε στην πρώην γυναίκα του ξέρει να φερθεί ούτε στις άλλες, απλώς γιατί είναι δειλός.
• Εκείνος, ο τόσο κλασικός (ας μην τον χαρακτηρίσω) που κερατώνει σαν να μην συμβαίνει, σαν να μην έχει σημασία και όταν εκείνη του μιλά για ανοιχτή σχέση, τρελαίνεται. Όταν, δε, τον παρατάει, πέφτει στα πατώματα. Ρε ουστ…

• Ο οικογενειάρχης που βαριέται και τον εαυτό του ακόμη και όταν εκείνη τον κερατώνει και του ζητά απόσταση, πάλι τίποτα δεν μπορεί να τον μετακινήσει για να την κερδίσει.
• Η υστερική που μονίμως δεν ξέρει τι θέλει και κάνει καψόνια στον πρώην σύζυγο απλώς γιατί η κόρη τους θέλει να ζει μαζί του γιατί δεν την αντέχει.
• Η κόρη, bisexual – που επιτέλους το κάνει με απάθεια, κανονικότητα, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Η απλότητα αυτή περνάει σε όλους.
• Η γκομενάρα που θα πέσει στην παγίδα της ίδιας της άνεσης.

• Η ασχημούλα που βαριέται τον σύζυγο και θα γνωρίσει σεξ με γυμναστή. Και το ασχημόπαπο θα γίνει κύκνος (στην ψυχή του).
• Η καημένη ονειροπαρμένη που θέλει να γίνει influencer και ζει σε έναν δικό της κόσμο, γεμάτο γκλίτερ με το οποίο δεν μπορεί να λουστεί.

Όλοι είναι εκεί, όλοι ζουν ανάμεσά μας και αν ανάμεσα στα γέλια που θα κάνουμε βλέποντάς το, πάρουμε το μάθημά μας από το πάθημά τους: οι γυναίκες θα περνάμε καλύτερα και οι άνδρες θα καταλάβουν νωρίτερα πως είμαστε καλύτερες.