Η Εσμά ήταν από την Τουρκία. Μέχρι το 2017 εργαζόταν στη Σμύρνη στο γραφείο του Δημάρχου. Είχε σπουδάσει Φυσική και ετοιμαζόταν για το δεύτερο πτυχίο της στη Νομική. Παράλληλα απέκτησε με τον άνδρα της τρία υπέροχα παιδιά. Όταν ο Ερντογάν ανακοίνωσε «αλλαγές» στην Παιδεία και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, εκείνη, μαζί με τόσους άλλους, κατέβηκε στους δρόμους, φώναξε, διαφώνησε δυνατά, ελεύθερα.

Όμως αντιδράσεις και διαφωνίες το «δημοκρατικό»… καθεστώς του Ερντογάν, δεν τις ανεχόταν τόσο εύκολα. Πώς θα γινόταν άλλωστε διαφορετικά;

Την Εσμά την χτύπησαν. Της φόρεσαν χειροπέδες και την οδήγησαν στη φυλακή, έτσι όπως θα έκαναν σε οποιοδήποτε κακούργο στη φυλακή. Ευτυχώς όχι για πολύ. Την ελευθέρωσαν και έτσι «δημοκρατικά» την παρακολουθούσαν.

Η Εσμά ένιωσε την απειλή, τον κίνδυνο για τα παιδιά της, την ανάσα της να κόβεται. Ο μαθηματικός άνδρας της ζήτησε άσυλο στη Γερμανία και την περίμενε εκεί με τα 3 παιδιά της.

Τον Νοέμβριο του 2017 πήρε την απόφαση να πάρει τα παιδιά της 10 χρονών, 4 χρονών και ένα μωρό που δεν είχε κλείσει καν χρόνο και να διαφύγει από τη χώρα της, περνώντας τα ελληνοτουρκικά σύνορα αρχικά με μία βάρκα και μετά περπατώντας –ξαναγράφω ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ- για 8 ώρες κατά μήκος του Έβρου -πάντα με τα 3 της παιδιά- για να φτάσει στη Θράκη και από εκεί να βρει το δρόμο για την Αθήνα.

Ήταν κοντά στα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς όταν πήγα να παραλάβω το γιο μου από το σχολείο όταν είδα δύο καλοσυνάτα εκφραστικά μάτια που τονίζονταν ακόμα περισσότερο έχοντας σαν κάδρο τους τη μαντίλα,  να με κοιτάζουν και ένα φωτεινό χαμόγελο να σχηματίζεται στο κουρασμένο της πρόσωπο.

«Είσαι η μαμά του Ορφέα; Εγώ είμαι η Εσμά. Ο γιος μου μού μιλάει συνέχεια για τον δικό σου», μου λεει σε σπαστά αγγλικά και με παίρνει μία αυθόρμητη αγκαλιά απ’ αυτές που σου μεταδίδουν όλη τη γκάμα των θετικών συναισθημάτων.

Η Εσμά είχε βρει σπίτι στο κέντρο της Αθήνας μέσω AirBnB και τα δύο παιδιά της πήγαιναν στο σχολείο μας, το οποίο τους πρόσφερε αμέσως αγάπη και προστασία. Με την Εσμά αν και βρισκόμασταν μόνον για μερικούς μήνες στο σχολείο, στο δρόμο, στα παιδικά πάρτι, ήταν σαν να την ήξερα χρόνια.

Ήταν πάντα με ένα χαμόγελο, με αξιοπρέπεια, με ανοιχτωσιά για να σε βάλει στη ζωή της αλλά χωρίς να μιλάει για όσα πέρασε, ούτε σε άφηνε να καταλάβεις ότι η διαφυγή της ήταν πρόβλημα γι’ αυτήν.

Μια μέρα μου λέει: «Ξέρεις, στην Αθήνα, θα μείνω για λίγο. Περιμένω τα χαρτιά μου να μεταφραστούν και να εγκριθούν από τη Γερμανική Πρεσβεία και θα φύγω με τα παιδιά μου να πάω να βρω τον άνδρα μου». Έβλεπες το άγχος στα μάτια της. Γιατί πάντα κάποιος κάτι κωλυσιεργούσε και τα χαρτιά δεν εγκρίνονταν.

Δύο μήνες αφού είχε πιάσει το σπίτι της, μου λέει ότι τελείωσε η σύμβαση και πρέπει να αλλάξει σπίτι. «Θα πάω στην Κυψέλη και τα παιδιά θα πάνε εκεί σχολείο»,  μου είπε σχεδόν κλαίγοντας αλλά με σισύφεια υπομονή.

Για να μη δείξω τη στεναχώρια μου, της λέω «θα βλεπόμαστε, όμως, ε; Θα κάνουμε τις κυριακάτικες βόλτες μας στην Αθήνα, ε;».

Μετά τη μετακόμισή της, την ξαναείδα σ’ ένα παιδικό πάρτι στο Ζάππειο όπου ήταν καλεσμένος ο γιος της από μία παλιά κοινή μας συμμαθήτρια. Εκεί κανονίζαμε να βρεθούμε Πρωτομαγιά στου Φιλοπάππου μαζί με τα παιδιά μας και άλλους γονείς με παιδιά. Δεν ήρθε ποτέ εκείνη την Πρωτομαγιά του 2018…

Την επόμενη μέρα μάθαμε ότι η Εσμά «έφυγε» από τη ζωή καθώς τη μετέφεραν από το σπίτι της στην Κυψέλη στο νοσοκομείο ξημερώματα. Τα παιδιά της κοιμόντουσαν στην αγκαλιά της. Αυτό έκανε πάντα. Τα έπαιρνε όλα στο κρεβάτι της για να νιώθουν ασφάλεια.

Καρδιά, ήταν η διάγνωση. Δεν άντεξε η καρδιά της κι άλλο άγχος, κι άλλο κίνδυνο, κι άλλη απειλή, κι άλλο φόβο, κι άλλη αγωνία για να βρει «λιμάνι» για τα παιδιά της και να αράξει. Για τα χαρτιά που δεν εγκρίνονταν.

Το πιο τραγικό; Με τον θάνατό της, ο σύζυγός της πήρε άδεια από το γερμανικό κράτος και κατάφερε να πάρει τα παιδιά στη Γερμανία.

Εκείνη την περίμεναν οι συγγενείς της στην Σμύρνη για να την «αποχαιρετήσουν». Τα παιδιά της και ο άντρας της όμως δεν μπόρεσαν να την αποχαιρετήσουν.

Έχουν περάσει έξι χρόνια που η Εσμά «έφυγε» και ακόμα δεν καταφέρνω να γράψω γι’ αυτήν χωρίς τα δάκρυα μου να θολώνουν την οθόνη του υπολογιστή.

Μαζί με εκείνη, η οικογένειά μου και εγώ, ζήσαμε ένα μικρό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας. Με εκείνη γνωρίσαμε μία σύγχρονη ηρωίδα, μια γυναίκα που μαρτύρησε, μια γυναίκα που θαύμασα και πάντα θα θαυμάζω.

Αν αναρωτιέστε, σήμερα τα παιδιά της είναι καλά. Ζουν στη Γερμανία με τον μπαμπά τους και τη νέα τους ane (μητέρα) και έχουν στήσει τη ζωή τους.

Η Εσμά όμως δεν είναι εκεί να τα φροντίσει και να ανησυχεί…

Ήταν μόλις 36 χρονών.

Πάντα τη σκέφτομαι τη Μεγάλη Εβδομάδα…