Λίγο νωρίτερα το πρωί άκουγα τον Πρόεδρο Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων, Δημοσθένη Πάκο, στην εκπομπή «Συνδέσεις» της ΕΡΤ. Με δυο λόγια νιώθει πως η κοινή γνώμη αδικεί την αστυνομία και πως ό,τι και να γίνει τα ρίχνουμε σε εκείνους. Και πως αποκαθήλωσαν τον Διοικητή και «τι μ’ αυτό;». Δεν θα μπω σε ανάλυση, έχουν γραφτεί τα πάντα. Και προφανώς δεν ήταν ένα λάθος του Διοικητή κύριε Πάκο. Συμβολική είναι η αποκαθήλωση. Και προφανώς δεν φταίνε όλοι οι αστυνομικοί, κύριε Πάκο για τα κακώς κείμενα.

Όμως, όταν η σεξιστική, φαλλοκρατική κοινωνία μας που αντικατοπτρίζεται στο σώμα σας σημαίνει ΜΗ προστασία. Το αντίθετο από το Υπουργείο στο οποίο ανήκετε δηλαδή. Και μεταξύ μας, «σσς μην μας ακούσει κανείς», είμαι σίγουρη πως τα παλληκαράκια στα αστυνομικά τμήματα θα γελάνε και λίγο όταν κλείνει ένα τηλέφωνο μιας φοβισμένης γυναίκας. Ούτε θέλω να φανταστώ πως θα αντιδρούσαν αν μια κουκλάρα, με κοντή φούστα και ψηλά τακούνια μπει σε ένα αστυνομικό τμήμα και πει ότι την παρενοχλεί κάποιος. Για πες; Πώς θα αντιδράσουν; Μεταξύ μας πάντα.

Από τη γνωστή μου, μια μαρτυρία-σοκ που τα λέει όλα.

H άλλη πλευρά

«Γιωργάκη δεν θα το ξανακάνεις, ε;» του είπε το όργανο. Δέκα λεπτά νωρίτερα μας είχε βρει τον ένα στα χέρια του άλλου. Όχι αγκαλιά. Μου έσφιγγε τον λαιμό με το ένα του μπράτσο του, το γνωστό κεφαλοκλείδωμα, και με το άλλο κρατούσε ένα μαχαίρι στο λαιμό μου. Με είχε κόψει λίγο επιδερμικά, σαν να ξεφλούδιζα από τον ήλιο αλλά δεν έτρεχε αίμα.

Αφού τον έπεισαν να με αφήσει και να τους ακολουθήσει στην κουζίνα «να συζητήσουν» έκατσα σε μια καρέκλα. Αμίλητη, για 5, 10, 30 λεπτά δεν ξέρω είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Νομίζω ένα από τα δυο όργανα ξαναήρθε στο δωμάτιο και με ρώτησε αν είμαι καλά. Του έδειξα το σημάδι. Μου απάντησε «καλά δεν θα σου έκανε τίποτα αφού τον ξέρεις». Και εσύ πού το ξέρεις;

Όλοι μας ήξεραν στο αστυνομικό τμήμα. Υπήρχαν φορές που τους καλούσαμε καθημερινά. Ούτε ένα χιλιόμετρο απόσταση δεν ήταν το τμήμα από το σπίτι μας. Πολλές φορές περιμέναμε και 45 λεπτά να έρθει το περιπολικό. Αν είχε καταφέρει να διαφύγει κάποιος από την οικογένεια για να κάνει το τηλεφώνημα. Υπήρχαν φορές που δεν τα κατάφερνε κανείς. Αν δεν καλούσαμε εμείς, δεν καλούσε κανείς γείτονας. Μας άκουγαν, ήξεραν τι γίνεται αλλά δεν έλεγαν κουβέντα. Στις πρώτες φωνές, η μητέρα μου έτρεχε να κλείσει τα παράθυρα. Αυτή ήταν η προτεραιότητα, να μην γίνουμε ρεζίλι στη γειτονιά.

Κάποια στιγμή άλλαξε ο διοικητής και ήρθε ένας πιο ζόρικος. Φούσκωνε σαν το παγώνι όταν άκουγε το «διοικητής», προσπαθούσε να προσθέσει πόντους στο χαμηλό του μπόι. Έκδηλος ο εκνευρισμός του κάθε φορά που καταλήγαμε στο τμήμα. Ένα βράδυ κάλεσα 2-3 φορές και παρακαλούσα να περάσει κάποιος από το σπίτι. Άρπαξε το τηλέφωνο ο διοικητής και μου λέει «μα συνέχεια μαζί σας θα ασχολούμαστε;». Σχεδόν μου το έκλεισε στα μούτρα. Δίκιο είχε. Αισθανόμουν ντροπή κάθε φορά που καλούσα. «Περιορίσαμε τις κλήσεις μετά από αυτό στις απολύτως απαραίτητες». Πώς ξέρεις ποια κλήση είναι η απαραίτητη;

Στο τμήμα είχες δύο επιλογές. Να κάνεις μήνυση κατά του δράστη ή να αποχωρήσεις. Στην πρώτη περίπτωση, ο δράστης μπορούσε να σου κάνει, επίσης, μήνυση οπότε και θα παραμένατε και οι δυο όλο το βράδυ για να πάτε στον εισαγγελέα το επόμενο πρωί. Αν ήταν Σαββατοκύριακο, θα έπρεπε να περιμένετε μέχρι τη Δευτέρα. Εκεί θα απολογηθείτε και οι δυο και θα αφεθείτε ελεύθεροι μέχρι την ημερομηνία της δίκης.  Ή να αποχωρήσεις από το αστυνομικό τμήμα… για να βρεθείς λίγο αργότερα στο ίδιο σπίτι. Γιατί δράστης δεν είναι μόνο ο σύζυγος. Μπορεί να είναι και ο πατέρας, ο αδερφός, ο θείος, ακόμα και η μητέρα.

Η ενδοοικογενειακή βία έγινε ποινικό αδίκημα το 2006. Το 2006! Μπήκα στο site της Ελληνικής Αστυνομίας να διαβάσω τις οδηγίες προς τα θύματα. Πρέπει να κάνεις μήνυση. Αυτό το θέμα δεν το έπιασε ο νομοθέτης. Να μιλήσει με θύματα, να καταλάβει τι αντιμετωπίζουν πέρα από τα διαδικαστικά, την ψυχολογία τους, τους φόβους τους, τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή.

Πήγα με συγγενικό μου πρόσωπο εκείνη τη χρονιά στο τμήμα να ζητήσω αντίγραφα από τα βιβλία συμβάντων για να έχουμε το ιστορικό. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο. Δεν είχαν περάσει στα βιβλία τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ! «Αφού σας γνωρίζαμε». Μια αστυνομικός που είχε δείξει ενσυναίσθηση στο παρελθόν και θα μπορούσε πιθανώς να δώσει μια κατάθεση, είχε πάρει μετάθεση, άγνωστο για πού. Αργότερα μάθαμε ότι κάποια στιγμή που στάθηκε απέναντί του, την απείλησε και αυτή. Πήγαμε στη ΓΑΔΑ. Βρήκαμε έναν διευθυντή και μιλήσαμε, του δείξαμε τα απειλητικά μηνύματα, ό,τι στοιχείο είχαμε μαζέψει. Μας άκουσε υπομονετικά και μας είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οι απειλές δεν αποτελούν λόγο σύλληψης. «Έχει φάκελο ο δράστης» είπε. Είχε απασχολήσει τη δικαιοσύνη αλλά όχι αρκετά.

Κάποια γυναίκα είχε κάνει καταγγελία για ξυλοδαρμό αλλά την απέσυρε. Είχε ξαναγίνει και άλλη καταγγελία στο παρελθόν. Έμαθα ότι έστειλε 2-3 άλλους να της αλλάξουν γνώμη. Για να έχει άλλοθι αν γίνει έρευνα εναντίον του. Την οδήγησαν σε ένα ερημικό μέρος, της πήραν τα ρούχα και την παράτησαν εκεί. Προειδοποίηση. Πρόσφατα το τελευταίο του θύμα τού έκανε μήνυση και μπήκε στη φυλακή για λίγο καιρό αλλά κάπως κατάφερε να βγει πάλι.

Όσο κινείσαι στα ευρύτερα όρια του νόμου, δεν σε πιάνει το ραντάρ.

Τόσα χρόνια μετά κυκλοφορεί ανενόχλητος εκεί έξω. Σκορπάει τον τρόμο, βρίζει, παρενοχλεί επιτίθεται, καταστρέφει ξένες περιουσίες σε όποιον του αντιστέκεται αλλά κανείς δεν τολμάει να κάνει τίποτα. Χαίρονται απλά όταν βγει από τη ζωή τους και ησυχάσουν. Ξέρεις τι είναι να χτυπάει ασταμάτητα το τηλέφωνο σου επί ώρες; Να κοιτάς πίσω σου όταν βγαίνεις από το αυτοκίνητο για να μπεις στο σπίτι; Να σου στέλνει 50 φορές το ίδιο απειλητικό μήνυμα σε διάστημα 1 ώρας όταν εσύ είσαι στο γραφείο, σε συνάντηση, με φίλους. Πού να εξηγείς; Ποιος θα καταλάβει; «Γιατί δεν κάνεις καταγγελία, απαντάνε».

Υ.Γ. Στην Αμερική όταν καλείται η αστυνομία να παρέμβει σε αντίστοιχα περιστατικά, οι αστυνομικοί έχουν την ευθύνη να απομακρύνουν τον δράστη από το σημείο και η δίωξη ασκείται από τον εισαγγελέα αυτεπάγγελτα. Την ευθύνη αναλαμβάνει η πολιτεία, δεν την αφήνει στο θύμα για να έχει ο δράστης και άλλη μια «δικαιολογία» για τις πράξεις του απέναντι στο θύμα. Ούτε βέβαια τo τι άλλο μπορεί να συμβεί στο μεταξύ.

Υ.Γ.2  Όλα αυτά αφορούν τα διαδικαστικά. Η πηγή του κακού προφανώς βρίσκεται αλλού.

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: istockphoto.com