«Έλα νονά, κάθεσαι;» ακούω την Ηλιάνα από την άλλη γραμμή. Ήταν δύο το μεσημέρι, ώρα κορύφωσης για τους τύπους που δουλεύουν σε γραφείο. «Η Βοοba έφυγε, την είδα στην κάτω πλατεία, πήγα να τη φωνάξω αλλά έτρεξε» συνεχίζει η μικρή νεράιδα και τρία λεπτά μετά είχα πάρει το δρόμο για τη γειτονιά μου. Μαρούσι-Άνω Καλαμάκι σε 20 λεπτά.

Στον δρόμο ουρλιαχτά, άηχα και ηχηρά, εναλλάξ. «Ήταν μόνη της, έμοιαζε φοβισμένη και πήγε να την πατήσει αυτοκίνητο» ακούω σε ριπίτ τα λόγια της Ηλιάνας. Βασανιστικό έκο. Μέσα σε μισή ώρα ο τύπος από το τυπογραφείο της γωνίας είχε βγει με τη μηχανή του σε αναζήτηση της σκύλας μου και κάμποσοι άλλοι είχαν πάρει τους δρόμους και ρωτούσαν για το ξανθό τετράποδο με τα λευκά πατούσια.

Σε κάποιο μαγικό γύρισμα της τύχης η Booba βρέθηκε στην πιλοτή ενός σπιτιού, τρεμάμενη και αλαφιασμένη. Τα ευχάριστα νέα μού τα ανακοίνωσε η Ηλιάνα, η οποία μένει στη γειτονιά και δε σταμάτησε ούτε στιγμή να την αναζητά, θυσιάζοντας τον ελεύθερο χρόνο της ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο.

«Δεν έχω λόγια ομορφιά μου, σε χιλιοευχαριστώ», της λέω.

«Δεν έκανα τίποτα, απλώς νοιάστηκα», μου απαντάει αφοπλιστικά εκείνη.

«Το να νοιάζεσαι είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο» λέω, εν είδει διδαχής. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η 14χρονη μικρή κυρία δίδασκε εμένα εκείνη την ώρα κι όχι εγώ αυτήν.

Αυτή η ιστορία έλαβε χώρα κάποια χρόνια πριν, όταν ο κορωνοϊός δεν μας είχε αποπροσανατολίσει χρονικά και εγκεφαλικά, όταν ακόμα είχαμε την ικανότητα να μετράμε τις στιγμές χωρίς να ζυγίζουμε ψυχαναγκαστικά το βάρος τους με λάικ στο ίνσταγκραμ και αρκετά χρόνια πριν ο πληθωρισμός χτυπήσει το εκρηκτικό ποσοστό του 3,4 % (Μάρτιος 2024).

Είχαμε σίγουρα μια κάποια υποψία ότι «δεν πάμε καλά» αλλά δεν είχαμε περιέλθει ακόμα σε αυτή την εποχή της Μεγάλης Δυσαρέσκειας, των συμπαρομαρτούντων της και των fake news, στην οποία κολυμπάμε καθημερινά πλέον.

«Πράγματι, γι’ αυτό μας προειδοποίησε ο Τζορτζ Όργουελ – όχι μόνο για έναν κόσμο που κατακλύζεται από ψευδείς ειδήσεις και προπαγάνδα διοχετευμένη από τους ισχυρούς, αλλά για έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι απλώς παύουν να ενδιαφέρονται για την αλήθεια. Σήμερα, ο αγώνας κατά της προπαγάνδας είναι επίσης ένας αγώνας κατά της αυξανόμενης αδιαφορίας των ανθρώπων γι’ αυτήν» διαβάζω, τις προάλλες, σε ένα άρθρο του Guardian με τίτλο «Η άγνοια δεν είναι δύναμη» και ενώνω τις τελείες κάνοντας άλματα σκέψης σαν βατράχι στη λίμνη.

«Η κατανόηση της προπαγάνδας ως εργαλείου που χρησιμοποιείται από τους εξουσιαστές και στη συνέχεια αναπτύσσεται ως παράσταση από εκείνους στους οποίους απευθύνεται, μας δίνει ένα νέο πλαίσιο για την ανάλυσή της και μια νέα έννοια για την αντίστασή της» συνεχίζει το άρθρο του James Ball, του Βρετανού δημοσιογράφου και συγγραφέα.

Σε μια random κουβέντα με μια αγαπημένη συνάδελφο στο newsroom του in, σχολιάζουμε αυτό ακριβώς αλλά με πιο απλά λόγια, πιο δικά μας. «Αυτό που έχουμε να ντιλάρουμε καθημερινά είναι γυναικοκτονίες, πόλεμος, βιασμοί, ξύλο, βία και ατυχήματα» λέει έχοντας ανοίξει καμιά δεκαριά διαφορετικά url στον υπολογιστή της προσπαθώντας να διασταυρώσει την αλήθεια μέσα στον κατακλυσμιαίο ζόφο της ειδησεογραφίας.

«Μα, πραγματικά, νοιάζεται κανείς για όλο αυτό που συμβαίνει;» σκέφτομαι φωναχτά χωρίς να μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου το ηχητικό και το βίντεο από τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα στους Αγίους Αναργύρους.

«Νοιάζεται» απαντάει κοφτά αλλά τρυφερά η συνάδελφος. «Νοιάζεται η Μαρία Καρυστιανού, όπως νοιάστηκε η Μάγδα Φύσσα και η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη. Όπως νοιάστηκε τόσος κόσμος, που άφησε τον ακτιβισμό του πληκτρολογίου και πήρε στάση διαμαρτυρίας έξω από το αστυνομικό τμήμα της τελευταίας γυναικοκτονίας. Όπως νοιάζεται όποιος ξεβολεύεται. Όπως νοιάζεται όποιος δε φοβάται».

Αντί επιλόγου ένα ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες:

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μην πέσεις.

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Istockphoto.com