Πρόσφατα, μια φίλη που είχα να δω καιρό, μου είπε χαριτολογώντας (ή έτσι ελπίζω) ότι ναι μεν είναι ωραίο να βγαίνεις για φαγητό με φίλους αλλά εκείνη δεν πήγαινε, γιατί ήταν παχυντικό. Προτιμούσε, μου είπε, να μένει στο σπίτι τρώγοντας ένα φυσικό γιαούρτι με λίγη ζάχαρη ή και καθόλου. Μου είπε επίσης ότι αν ήταν να βγει για δείπνο, θα ήταν μόνο με άντρες, επειδή οι άντρες πίνουν και επειδή μαζί τους υπάρχει πάντα η πιθανότητα να υπάρξει λίγη… αεροβική παραπάνω για να κάψει τις θερμίδες από το δείπνο. Αυτά μου είπε, κλείνοντάς μου το μάτι.
Αυτή λοιπόν είναι μια ξεκάθαρη δήλωση που προέρχεται από την κουλτούρα της διατροφής. Τι είναι η κουλτούρα της διατροφής;
Ο όρος «διατροφική κουλτούρα» αναφέρεται στις πεποιθήσεις, τις συμπεριφορές και τις στάσεις σχετικά με το φαγητό, την εικόνα του σώματος, τη σωματική δραστηριότητα και, φυσικά, την απώλεια βάρους. Η κουλτούρα της διατροφής μάς λέει ότι το να είμαστε αδύνατοι είναι ο απώτερος στόχος και οτιδήποτε κάνουμε για να είμαστε αδύνατοι, είναι σωστό. Ορισμένοι συγγραφείς το ορίζουν ως το σύστημα πεποιθήσεων που λατρεύει το αδύνατο σώμα και εξισώνει την υγεία με την ηθική αρετή.
Το φαγητό έχει σημασία μόνο στον βαθμό που είτε μας παχαίνει, είτε στερείται απόλαυσης και θα πρέπει να ακυρώνουμε σχέδια από φόβο μήπως παχύνουμε. Η φίλη αυτή περιέγραψε καλύτερα από κοινωνικό επιστήμονα ή ψυχολόγο, αυτό που έχουμε κάνει ή έχουμε νιώσει πολλές γυναίκες για να είμαστε αδύνατες: το να είμαστε αδύνατες μάς δίνει το προνόμιο να είμαστε ορατές, ελκυστικές και μας φέρνει πιο κοντά στην υποσχόμενη ευτυχία ενός αδύνατου σώματος, δηλαδή την επιτυχία.
Tο να είμαστε αδύνατες μάς δίνει το προνόμιο να είμαστε ορατές, ελκυστικές και μας φέρνει πιο κοντά στην υποσχόμενη ευτυχία ενός αδύνατου σώματος, δηλαδή την επιτυχία.