Ξέρω πως η Μαρίνα Σάττι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη φετινή Eurovision -αφού πάμε που πάμε 68 χρόνια τώρα- είναι ένα εξαιρετικό μουσικό ταλέντο με άριστες σπουδές και φοβερές συμμετοχές παντού. Αν μπείτε στον κόπο και διαβάσετε το βιογραφικό της Ελληνοσουδανής καλλιτέχνιδας, θα καταλάβετε πως είναι πραγματικά ιδιαίτερη μουσική ιδιοφυΐα τόσο από τις σπουδές της όσο και από τις διακρίσεις της. Ως εδώ καλά αλλά οι απόψεις της για την Ελλάδα διχάζουν και με κάνουν να απορώ για την παιδεία αλλά και τις γνώσεις που έχει για τη χώρα μας.

Το τραγούδι με το οποίο θα μας εκπροσωπήσει, πολλοί το άκουσαν, αλλά λίγοι το κατάλαβαν ως αποστολή και νόημα ενώ άλλοι τόσοι το καθυβρίζουν… Για τα ινδικά ανατολίτικα ακούσματά του, την αισθητική του, τον τρόπο της παρουσίασης του που ήταν ένα μπερδεμένο κουβάρι από παζάρι, τσιγγάνικο καταυλισμό Σοφάδων, πλατεία Αβησσυνίας και γλέντι στο Ζεφύρι Αττικής… μόνο αδέσποτες σφαίρες από παρακείμενους αθίγγανους δεν πήραν μέρος σε αυτό. Η προσπάθεια ήταν να βγει εντελώς μοντέρνο, όπως μοντέρνα είναι και η νέα αλλόκοτη τάση στα περιοδικά μόδας, με καχεκτικά ή τρανσέξουαλ αγόρια και κορίτσια υπό ένα μίζερο underground, και πάει λέγοντας. Ως εδώ το κατάλαβα το νόημα.

Αυτό που δεν κατάλαβα και έμεινα κυριολεκτικά παγωτό, ήταν η δήλωση του κατά τα άλλα συμπαθέστατου κοριτσιού να δηλώσει περίτρανα πως για εκείνη, (που μας εκπροσωπεί σχεδόν σε έναν ημιπαγκόσμιο διαγωνισμό, έτσι όπως έχει γίνει η Eurovision), «η Ελλάδα είναι φραπές και πλαστική καρέκλα». Αυτό προφανώς ήθελε και θέλει να μεταφέρει ως μήνυμα αγγελιαφόρου πολιτισμού παντού εκ μέρους αυτής της χώρας, της χώρας της. Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να της σκουντήσει το πόδι, κάποιος ή κάποια να της τσιμπήσει διακριτικά το χέρι, να πει «cut αυτό το κόβουμε παιδιά», αυτά δεν λέγονται και ούτε πρέπει να τα σκεφτόμαστε καν.

Η σατιρική εποχή του Χάρρυ Κλυνν γιατί την έζησα από κοντά ήταν όντως η εποχή της αποθέωσης του Ελληνάρα με την πλαστική παντόφλα, τον φραπέ με το θορυβώδες καλαμάκι και αγκαζέ μια πλαστική καρέκλα που βρισκόταν παντού, ακόμα και μέσα σε σαλόνι σπιτιού! Η εποχή του απόλυτου τραγέλαφου που και ο ίδιος ο Χάρρυ Κλυνν καυτηρίαζε τα χάλια του καταπιεσμένου και πεινασμένου νεοέλληνα που με το που έπιανε λίγα λεφτά στα χέρια του, τα χάλαγε στα μπουζούκια ενώ μια μερίδα νεολαίας τεμπέλιαζε αμόρφωτη. Βλέπε βιντεοταινίες Στάθη Ψάλτη με φραπέδες στις καφετέριες.

Αυτή είναι η άποψη μιας Ελλάδας που ευτυχώς αφήσαμε πίσω μας. Που δεν πρέπει επ’ ουδενί να θυμόμαστε, να νοσταλγούμε ή να γελάμε γιατί αυτή γιατί μας οδήγησε… είδαμε πού.

Έχουμε κάνει τεράστιο αγώνα, κυρίως παιδαγωγικό, εκπαιδευτικό για το πλαστικό, για την οικολογία και την τεράστια απειλή της κλιματικής αλλαγής. Από τους μαθητές πλέον του δημοτικού διαβάζεις εκθέσεις περί οικολογίας που τρίβεις τα μάτια σου. Κι εμείς κάνουμε δημόσια βήματα προς τα πίσω στέλνοντας ένα κατάπτυστο βιντεοκλίπ- αλαλούμ, λες και το γύρισε ο Borat στο Κιργιστάν. Και είμαστε περήφανοι κιόλας που δείχνει μια Ελλάδα που υπάρχει μόνο για μια μειονότητα;

Από τα sites που βγαίνουν στον αέρα, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τους Έλληνες (άνδρες και γυναίκες) που διαπρέπουν στον τομέα της επιστήμης, από τα παιδιά που ασχολούνται με τον πολιτισμό, από τα υπέροχα μουσεία μας, τις εκθέσεις και τα δρώμενα σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, εμείς θα παραμείνουμε στον φραπέ της δεκαετίας του ΄80 και στην πλαστική καρέκλα; Μήπως παίζουμε σε ταινία όλοι μαζί με τον Borat και δεν το γνωρίζουμε; Και στο κάτω- κάτω η Μαρίνα Σάττι θα πάει να τραγουδήσει, δεν χρειάζεται να μιλάει κιόλας. Εάν έχει αυτές τις απόψεις, ας προφασιστεί αφωνία για το ρεσιτάλ και ας βρεθεί κάποιος εργαζόμενος από το επιτελείο της ΕΡΤ να σώσει την κατάσταση. Δεν κάνουμε όλοι για όλα. Έλεος, πότε θα σταματήσουμε να πηγαίνουμε σαν τον κάβουρα πέντε βήματα μπροστά και δέκα πίσω;

Οι νοσταλγοί Ελληνάρες του τεμπέλικου φραπέ με το πλαστικό καλαμάκι, του τουρκικού τσιφτετελιού και της πλαστικής καρέκλας που αφήνουν τα σκουπίδια τους στις παραλίες – γιατί είναι και από αυτό το κράμα ανθρώπων, που τα πετούν για να τα μαζεύω εγώ κι εσείς μετά εθελοντικά – πρέπει να εξαφανιστούν ή να πάνε να ζήσουν σε μια δική τους Ελλάδα, να χορεύουν καρσιλαμάδες γύρω από φωτιές. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας το νέο, το καθαρό, το οικολογικό μέλλον, την έννοια της προόδου, διδάσκοντας ένα μέλλον που δεν είναι φυσικά ούτε ευοίωνο ούτε ξάστερο.

Και στο τραγούδι της «Μάντισσας» Σάττι, -ωραίο με ηπειρωτικό άκουσμα αυτό – και κυρίως στο βιντεοκλίπ που θα πάει στο εξωτερικό, μόνο τα παραπάνω δεν είναι.

Προχθές έγινε τόσο όμορφα και ελληνικά, η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας έστω και με μεταμοντέρνους ριγέ χιτώνες (!) και όταν διάβασα και τη δήλωση της Σάττι, κυριολεκτικά έκαψα τον εγκέφαλό μου.

Μήπως πρέπει να σκάψουμε ένα λαγούμι να κρυφτούμε όσο προλαβαίνουμε;

ΥΓ: Χθες βράδυ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και μέσω ενός αέρα που κούναγε τα δέντρα του κήπου μου, νόμιζα πως άκουσα τους αναστεναγμούς και τα βογκητά του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Γκάτσου, του Τσαρούχη, της υπέροχης Σοφίας Κοκοσαλάκη με τους χιτώνες της αλλά και τα αγκομαχητά που έριξε για τη δουλειά του ο Παπαϊωάννου στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων… Όλα μέσα σε ένα όνειρο- αχταρμά με έναν τσιριχτό αμανέ ινδικό από τραγούδι της Eurovision.