Μία από αυτές τις εκνευριστικά και παράταιρα για την εποχή ηλιούλουστες φθινοπωρινές ημέρες κάθισα παρέα… με το laptop μου στο αγαπημένο μου café στο Κουκάκι. Όταν βρήκα τραπέζι, δίπλα μου καθόταν ήδη ένα νεαρό ετερόφυλο ζευγάρι η μία απέναντι στον άλλο. Μπροστά τους είχαν από ένα laptop, ήταν προσηλωμένοι, έγραφαν και δε μιλούσαν. Σαν να μην ήταν καν εκεί, ανάμεσα σε κόσμο. Σαν να μην ήταν καν ο κόσμος ανάμεσά τους. Σαν να ήταν μόνοι τους, στο γραφείο τους. Ήρεμοι αλλά εξαιρετικά απασχολημένοι. Δίπλα στο τραπέζι και ανάμεσά τους χωρούσε το καρότσι ενός μωρού.
Η πρώτη εικόνα είχε σχεδιαστεί. Φαίνονταν οικογένεια. Ήταν οικογένεια. Ήταν μόνοι και όλοι μαζί παράλληλα. Καθαρά πρόσωπα. Κανονικά, όμορφα. Χωρίς συσπάσεις. Με αργές, προσηλωμένες κινήσεις. Χωρίς λεκτική επικοινωνία. Σα μία σκηνή από βουβό κινηματογράφο του 2023.
Λέξη δεν μπόρεσα να λαθρακούσω. Κάποια στιγμή από το καρότσι ακούστηκε μία μικρή κραυγούλα. Και τότε ο κινηματογράφος έγινε ομιλών. Η κοπέλα με τρυφερό βλέμμα και ένα γλυκό χαμόγελο, κοιτάει μέσα στο καρότσι και υποδέχεται στην αγκαλιά της το μικροσκοπικό κορμάκι του μωρού τους. Αφήνει τη δουλειά της και το laptop κατά μέρος. Ήταν η μόνη στιγμή που άκουσα τη φωνή της. Μιλούσε γλυκά σαν να στάζει μέλι. Ο νεαρός μπαμπάς χαμογελάει. Το μωρό μοιράζεται τις αγκαλιές του μπαμπά κα της μαμάς και μετά… τέρμα το διάλειμμα. Η μητέρα συνεχίζει να θηλάζει το μωρό της, ενώ επιστρέφει το βλέμμα της και στρέφει το σώμα της στο laptop της κάνοντας αυτό που έκανε πριν: απαντούσε σε emails, έγραφε και εργαζόταν, ενώ παράλληλα με το στήθος τάιζε το μωράκι της.
Μόλις τελείωσε το φαγητό του, αναλαμβάνει ο πατέρας: την αγκαλιά, το ρέψιμο, το άλλαγμα, ενώ εκείνη παίρνει ένα τσαντάκι μαζί της στην τουαλέτα και όταν επέστρεψε κατάλαβα ότι έδωσε ένα boost στα όμορφα αλλά ταλαιπωρημένα χαρακτηριστικά της με λίγο κραγιόν, λίγο ρουζ, λίγο μάσκαρα και τον θαυμασμό στο βλέμμα του συντρόφου της.
Τι είδα μέχρι εδώ; Είδα το μοίρασμα, την τρυφερότητα, την συνευθύνη, την συν-υποχρέωση και το κοινό δικαίωμα, την ίδια ανάγκη για προσφορά και την ίδια επιθυμία για όνειρα και στόχους. Η γυναίκα και ο άνδρας. Η μητέρα και ο πατέρας. Ισόποσα. Ή σχεδόν ισόποσα. Ισότιμα. Έβλεπα μπροστά μου στο περιβάλλον του café να εκτυλίσσεται μία ιστορία μιας οικογένειας του 2023. Μιας οικογένειας 2.0. Μια νεόκοπη υπέροχη κανονικότητα που ζει παράλληλα με την σύμβαση και τους πατροπαράδοτους ρόλους που είναι ριζωμένοι σαν πλάτανοι στην ελληνική κοινωνία, που ενοχλούν σα ζιζάνια τον ισότιμο τρόπο ζωής που διεκδικούν οι γυναίκες σήμερα.
Πρόσφατα έβλεπα ένα βίντεο στο TikTok από τη δεκαετία του ’80, τότε που “οι γυναίκες για σπίτι έπρεπε να είναι νοικοκυρές και οι γυναίκες για τα υπόλοιπα έπρεπε να είναι όμορφες”, σύμφωνα με τους πατριάρχες της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Μια γυναίκα δημοσιογράφος, λοιπόν, βγήκε για επιτόπιο ρεπορτάζ και ρώταγε μια παρέα από άνδρες εκεί γύρω στα 60 με ανοιχτά πουκάμισα και καδένα που άραζαν σ’ ένα καφενείο, αν θα άφηναν τη γυναίκα τους να δουλέψει. Έξαλλοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και ένας εξ αυτών απαντάει «επαναστατικά»: «Αν αφήσω τη γυναίκα μου να δουλέψει ποιος θα κοιτάξει τη μάνα μου, τα παιδιά μου, το σπίτι; Ποιος θα μου μαγειρεύει όταν γυρίζω στο σπίτι κουρασμένος που θα της ακουμπάω τα χρήματα; Εγώ τη γυναίκα μου τη θέλω στο σπίτι, να κρατάει ψηλά το επίθετο μου, να είναι μόνο δικιά μου- τι είναι αυτά τα κουραφέξαλα ότι θέλει να κρατήσει και το όνομά της»… Και από πίσω οι υπόλοιποι της παρέας να τον αποθεώνουν. Ευτυχώς όταν ανέβασα το βίντεο στα δικά μου σόσιαλ, υπήρχαν μόνον ελπιδοφόρες αντιδράσεις που με προσγείωσαν στο σήμερα και που δείχνουν ότι ευτυχώς έχουμε διανύσει –και αυτό πρέπει να το λέμε γιατί δεν είναι δεδομένο- πολλά χιλιόμετρα εξέλιξης από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα.
