Γενικά είμαι ένα πνεύμα αντιλογίας που όταν μου υπερπροβάλλεις μία σειρά ή μία ταινία ακόμα και αν μου την προτείνουν άνθρωποι που εμπιστεύομαι, δεν θα τη δω όταν την βλέπουν όλοι αλλά αν την δω τελικά θα το κάνω μετά από καιρό. Αλλιώς προτιμώ να παραμείνω κινηματογραφικά «αναλφάβητη». Στην περίπτωση της σειράς το «Μικρό Ταρανδάκι», κάτι μου έλεγε το ένστικτο μου ότι έπρεπε να το εμπιστευτώ όπως και όσους έγραψαν στα σόσιαλ αποθεωτικά σχόλια.

Το Σάββατο που μας πέρασε λοιπόν, ξάπλωσα στον καναπέ, έβαλα Netflix και ξεκίνησα καχύποπτα να βλέπω τη σειρά. Όμως εθίστηκα. Καθηλώθηκα. Και είδα απνευστί και τα 7 κάτι παραπάνω από ημίωρα επεισόδια. Δεν το πιστεύεις ότι είναι μία αληθινή ιστορία. Γιατί είναι η αληθινή ιστορία του stand up comedian Richard Gadd (είναι και ο πρωταγωνιστής) που διηγείται την θριλερική εμπειρία του να καταδιώκεται από μια μεσήλικη γυναίκα για τρία ολόκληρα χρόνια. Θέλει δύναμη για να μιλήσει δυνατά και καθαρά γι’ αυτό. Όλα ξεκινούν όταν στην παμπ στην οποία εργάζεται ως μπάρμαν εμφανίζεται μία γυναίκα που κλαίγοντας κάθεται στην μπάρα. Ο Donny (όπως λέγεται στη σειρά) την λυπάται και την κερνάει ένα τσάι.

Από την αθώα αυτή πρώτη συνάντηση και για τα επόμενα 3 χρόνια εκείνη του γράφει 40.000 mail και 350 ώρες ηχητικών μηνυμάτων. Περνάς απ’ όλα τα συναισθήματα σε σεκάνς και επιστρέφεις πάντα στην παράνοια. «Φυσικά θα σου κρεμάσω τις κουρτίνες στο σπίτι σου», υπόσχεται μεταξύ σοβαρού και αστείου ο Donny στη Martha κατά τη διάρκεια μίας από τις πρώτες συναντήσεις τους. Δεν ξέρει όμως ότι αυτή η υπόσχεση θα είναι το rollercoaster που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον εφιάλτη του.

Το τραγούδι «You don’t have to say you love me» της Ντάστι Σπρίνγκφιλντ λειτουργεί υποβλητικά κάθε φορά που η μοναχική Martha (η Jessica Gunning είναι συγκλονιστική) παρακολουθεί την κάθε κίνησή του, βιώνει στο μυαλό της μια ερωτική σχέση διαρκούς επιβεβαίωσης και απόρριψης, καταλαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του πραγματικής και διαδικτυακής. Όμως αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Γιατί το «Μικρό Ταρανδάκι» δεν είναι απλά μία ιστορία μίας εμμονικής stalker και του «θηράματός» της. Μέσα από την διώκτρια του ο πρωταγωνιστής κάνει βουτιά μέσα του, γυρίζει πίσω τη ζωή του, βλέπει το παρελθόν του, την προσπάθεια του να γίνει αποδεκτός, ορατός, να καταλάβει ποιος είναι, να συναντήσει τα πάθη του, τις αποτυχημένες σχέσεις του, τις εξαρτήσεις του και τον ναρκισσισμό του. Όλα πηγάζουν από τη βαθιά ανάγκη για αγάπη, για κατανόηση, για αυτό-αποδοχή και αποδοχή των άλλων στο πρόσωπό του ακόμα και αν εκείνος δεν ξέρεις ποιος είναι ακριβώς.

Το «Μικρό Ταρανδάκι» -έτσι ονόμαζε η διώκτρια (η Martha) τον πρωταγωνιστή (Donny)- είναι μία σειρά από επτά επεισόδια –συνεδρίες ψυχανάλυσης. Δεν ξέρεις πάντα ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Αυτό μπερδεύεται γιατί κάθε φορά οι ευθύνες δεν είναι σ’ αυτόν που νομίζεις. Αυτό που βλέπεις σίγουρα είναι ότι και οι δύο αγωνιούν, αγκομαχούν, πανικοβάλλονται για να υπάρξουν, να ευτυχήσουν, να γίνουν αποδεκτοί, να συγχρωτιστούν, να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Να νιώσουν επιτυχημένοι με τα κριτήρια της δεκαετίας των 20s.

Υπάρχει και άλλο επίπεδο στην σειρά. Ίσως το πιο ουσιαστικό. Το “Baby Reindeer” είναι η πιο «σεισμογενής» ενδοσκόπηση για την ανατριχιαστική συνειδητοποίηση ενός θύματος κακοποίησης και πώς να παρατηρήσει και φροντίσει το τραύμα του. Και το κάνει με όρους 2024 όπου η κακοποίηση είναι μια πολυεπίπεδη συνθήκη όπου όλα μπερδεύονται «σκληρά». Γι’ αυτό και το θύμα δεν είναι μόνο θύμα. Και ο θύτης, όχι μόνο θύτης.

Που μπαίνουμε εμείς οι θεατές σε όλο αυτό; Σ’ αυτή την «σκληρή», «ωμή» σειρά που δεν κουνάει το δάχτυλο, που δεν ηθικολογεί, κάτι μαθαίνουμε και εμείς. Ταρακουνιόμαστε ψάχνοντας να βρούμε το μέτρο της δικής μας ψυχικής υγείας, αναρωτιόμαστε ενοχικά «είμαστε θύματα ή θύτες;» και ανησυχούμε γιατί το «Μικρό Ταρανδάκι» δεν μας τις δίνει όλες τις απαντήσεις. Τις βρίσκουμε μετά το τέλος της σειράς.

Όταν τελείωσε η σειρά, δεν μπορούσα αμέσως να την αναλύσω μέσα μου. Να τη φέρω στα μέτρα μου. Έπρεπε να τη φέρω… στο μέσα μου. Έπρεπε να κάτσει ο κουρνιαχτός. Μετά από μερικές μέρες που την είδα είναι για μένα μία ψυχαναλυτική εξομολόγηση του πρωταγωνιστή μέσω της Τέχνης που μας αφορά όλους. Και γι’ αυτό ίσως όποιος δεν την είδε πρέπει να τη δει, και όποιος την είδε να την ξαναδεί. Αν αντέξει.

*Πηγή φωτογραφιών: imdb.com