Η συγγραφέας, μου δήλωσε απευθείας σκληροπυρηνική του δίδυμου: «Ο Λάνθιμος θέλει τον Φιλίππου του», μου λέει και μας γράφει ένα κείμενο αναλύοντας κάθε πτυχή των ταινιών του.
«Το θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το βράδυ. Όταν έσβησαν τα φώτα κι άρχισε να προβάλλεται στην οθόνη ο Κυνόδοντας δεν ήξερα πολλά πράγματα για τον Λάνθιμο και τον Φιλίππου- ούτε καλά ούτε κακά. Έβλεπα, λοιπόν, με διψασμένα μάτια κι άκουγα με παραξενεμένα αυτιά: “Η καραμπίνα είναι ένα λευκό, πολύ όμορφο πουλί”. Στα πέντε εξι λεπτά άφησα τα ποπ κορν μου, τα ξέχασα στο πλάι της πολυθρόνας. Άφησα επίσης ό,τι ήξερα πίσω μου και κολύμπησα στον κόσμο τους. Ζήλεψα. Χρόνια προσπαθούσα ματαίως να περιγράψω με λέξεις το ασφυκτικό κοστούμι της ελληνικής οικογένειας κι αυτός με τον Φιλίππου το κάνανε σε δυο ώρες πιο ευθύβολα, πιο ακαριαία, πιο θανατηφόρα απ΄ όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Όπως καταλαβαίνετε, ο Κυνόδοντας μπήκε από μόνος του -χωρίς καν να με ρωτήσει -στον χρυσό κανόνα μου (ειδικά το τέλος).
Αφού γκρέμισε την πολυκατοικία της οικογένειας (κάτω οι γονείς, πάνω ο γιός με τη νύφη, και παραπάνω η κόρη με τον γαμπρό) ο Λάνθιμος με τον Φιλίππου συνέχισαν ακάθεκτοι. Τώρα τους ήξερα βέβαια, δεν έβλεπα με ανοιχτό στόμα. Έβλεπα με μάτια που γελούσαν για να μην κλάψουν. Με τον «Αστακό» αρπάξανε τον έρωτα, το ζευγάρωμα, και τον ξεβράκωσαν με τον κυνικό, αστείο, τραγικό και λογικότατα σουρεαλιστικό τρόπο τους. Το μέλλον είναι ασπρόμαυρο (είσαι γκέι ή στρέιτ, οι γκρίζες ζώνες απαγορεύονται. Φοράς 42 ή 43 νούμερο παπούτσι. Μισά νούμερα δεν υπάρχουν, κοίτα να βολευτείς).
Είσαι ζευγαρωμένος ή ελεύθερος; (όχι ελεύθερος, μοναχικός λέγεται, μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα, άχρηστος δηλαδή για την κοινωνία, οπότε άντε στα τσακίδια). Αν κάνουμε τα στραβά μάτια έξω, ο Λάνθιμος μας σέρνει στο τερέν του και μας αναγκάζει να δούμε ψυχρά και κυνικά ποια είναι ακριβώς η φάση. Επειδή ΠΡΕΠΕΙ να βρεις το ταίρι σου, θα στριμώξεις τα πραγματικά σου γούστα σε πατάρια και θα αρχίσεις τις ανοησίες για να το καταπιείς αμάσητο: Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, αυτό θα πει κεραυνοβόλος έρωτας, κ.λπ. Στην πραγματικότητα έχεις βγάλει μια αόρατη αλλά πολύ τρομακτική μεζούρα και μετράς εισόδημα, γενετικά χαρακτηριστικά, ηλικία, θρησκεία.
Το Λανθιμοφιλιππικό σύμπαν, γυμνό από σάλτσες σε αναγκάζει να το παραδεχτείς αν έχεις λίγη τσίπα μέσα σου. Ακόμα και οι φιλίες μας είναι sur mesure- αν πάψουν να βολεύουν, λησμονούνται βολικά με πολύ αισθηματική σάλτσα. Συμψηφισμοί, συμβιβασμοί, συνασπισμοί, ατελείωτο κρύο αλισιβερίσι- τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξιδο. H αφίσα όπου ο ήρωας αγκαλιάζει το κενό, τα λέει όλα.
Ε, μετά τι να πω; Ήταν να μην πάρουν φόρα. Η υπνωτική, λιτή, αποτρόπαιη τραγωδία “Ο θάνατος του ιερού ελαφιού”, συνέχισε το ξήλωμα. Θυμόσαστε τη σκηνή όπου η σύζυγος και μητέρα των δύο παιδιών σπρώχνει τον άντρα της (που οφείλει να διαλέξει να θανατώσει ένα από τα τρία μέλη της οικογενείας του αν θέλει να ζήσουν τα υπόλοιπα) να διαλέξει να θανατώσει ένα από τα παιδιά και όχι αυτήν γιατί αυτή θα μπορούσε να γεννήσει ένα άλλο παιδί και να αντικαταστήσει το θυσιασμένο;
Γενικά ο συνδυασμός του Λάνθιμου με τον Ευθύμη Φιλίππου είναι αρχετυπικό match made in heaven. Χωρίς Φιλίππου ο Λάνθιμος ανοίγει τα πολύχρωμα φτερά του και δείχνει τι μπορεί να κάνει με ξένα σενάρια, με σενάρια βασισμένα σε βιβλία, με οτιδήποτε. Η εικονοποιία του είναι μοναδική, μόνο “κάτω από τόσα βλέφαρα” μπορεί να έχουν γεννηθεί τα οργιαστικά λανθιμικά σύμπαντα. Τον απολαμβάνω ολόσωμα και ολόψυχα και θα πανηγυρίσω για το Όσκαρ του. Χωρίς τον Φιλίππου όμως, τα τρώω τα ποπκόρν μου, δεν τα ξεχνάω».
