Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος (σκηνοθέτης), λίγες ώρες πριν από τα Οσκαρ μάς εξηγεί πώς ο Λάνθιμος μας πείθει να πιστεύουμε στα παραμύθια του και μας μιλά με υπερηφάνεια, για όσα ένιωσε όταν το Palais στις Κάννες τον χειροκροτούσε για το «Ιερό Ελάφι», για τις αγαπημένες του ταινίες, για το Poor Things και για το ωραιότερο τέλος που έχει δει σε ταινία, αυτό του «Αστακού».
«Ο Γιώργος δεν είναι φίλος μου, με την παραδοσιακή έννοια, αλλά είναι ένας άνθρωπος που χαίρομαι πολύ κάθε φορά που τον βλέπω και κάθε φορά που τον βλέπω, έχει προχωρήσει ακόμη παραπέρα. Ακουσα πρώτη φορά για εκείνον όταν μπήκα στη διαφήμιση ως βοηθός στις αρχές του αιώνα μας και εκείνος, ο Μπάμπης Μακρίδης και ο Ντένης Ηλιάδης ήταν τρία παιδιά, λίγο μεγαλύτεροι από εμένα που είχαν αρχίσει να σκηνοθετούν και να αλλάζουν την εικόνα της ελληνικής διαφήμισης.
Με πιο περίεργες κινηματογραφικές αναφορές, με νέο στυλιζάρισμα χωρίς αυτή τη γυαλιστερή βαρετή εικόνα που είχε μέχρι τότε. Εκαναν κάτι καινούργιο, ενδιαφέρον και πολλές φορές ακόμη και προκλητικό. Αυτό ήταν ισχυρή έμπνευση για κάποιον που ξεκινούσε και δεν ένιωθε ότι δουλεύοντας στη διαφήμιση θα έκανε κάτι τετριμμένο. Πρότειναν μικρές ιστορίες με μια δική τους κινηματογραφική αφήγηση η οποία έδειχνε ήδη τον δρόμο για το τι θα ακολουθήσει στην πορεία. Μοιάζει πραγματικά σαν να ακόνιζαν τα όπλα τους με τα ακριβά παιχνίδια της “ρεκλάμας”.
Τον παρακολουθούσα, λοιπόν, και πάντα πήγαινε παρακάτω. Έτυχε να είμαι στην προβολή της Κινέττας στην Θεσσαλονίκη που το κοινό ήταν μουδιασμένο και ένας κύριος φώναζε ότι αυτό δεν είναι σινεμά, λίγα χρόνια μετά έτυχε να είμαι και μέσα στο Palais στις Κάννες για το “Ιερό Ελάφι” που τον χειροκροτούσαν όρθιοι ο Ιναρίτου, ο Σορεντίνο και το μισό Χόλυγουντ. Είδα και τον Χάνεκε να του σφίγγει το χέρι. Είναι σπουδαίο αυτό γιατί ξέρω πως κάποτε ο ίδιος έβλεπε τις ταινίες του με θαυμασμό.
Ο “Αστακός” και ο “Κυνόδοντας” είναι μέχρι στιγμής οι αγαπημένες μου ταινίες του γιατί μου ταιριάζουν πιο πολύ, μιλάνε στην καρδιά μου με έναν μοναδικό τρόπο. Λάτρεψα όμως το Poor Things – ένιωσα ακριβώς όπως νιώθει η κόρη μου, όταν την αφήνω σε ένα ζαχαροπλαστείο να πάρει ό,τι θέλει. Είναι τόσο χορταστικό. Εχει τα πάντα: καινούργια εικόνα, σπουδαία ντεκόρ, τρομερές λεπτομέρειες, φοβερές ερμηνείες, μια Εμα Στόουν συγκλονιστική και έναν από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, τον Μαρκ Ράφαλο σε ερμηνεία από την κόλαση…
Είναι πολύ γλυκό που έκανε αυτή την ταινία, με αυτόν τον τρόπο και μπορεί να μιλήσει σε τόσο κόσμο κρατώντας το ύφος του, τα εργαλεία του και τον χαρακτήρα του. Αποφάσισε να «ανοίξει», φέρνοντας τον κόσμο κοντά του και όχι πηγαίνοντας εκείνος προς τον κόσμο. Χρειάζεται σταυροβελονιά αυτό το πράγμα για να το πετύχεις διότι το να πας προς το κοινό είναι εύκολο, γιατί σημαίνει ότι θα περπατήσεις πάνω σε βήματα που κάποιος άλλος έχει κάνει. O Γιώργος δεν το κάνει αυτό, παραμένει ο ίδιος και φέρνει το κοινό κοντά του.
Οι ταινίες του έχουν κάτι κοινό, μια αλλόκοτη συνθήκη που σε ψήνει να την πιστέψεις στα πέντε πρώτα λεπτά και μετά σε αφήνει να παρακολουθήσεις το παραμύθι. Ολοι ξέρουμε, για παράδειγμα, πως δεν θα γίνουμε ζώα στο δάσος, αν δεν βρούμε ταίρι, όπως όλοι ξέρουμε ότι δεν λέγεται έτσι η λάμπα.
Να συμπληρώσω πως το τέλος του “Αστακού” είναι το ωραιότερο τέλος που έχω δει σε ταινία εδώ και πολλά χρόνια. Σε αφήνει να σκεφτείς εσύ σε ποια σχέση βρίσκεσαι και είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αυτή η δημιουργική αγκαλιά που έχουν κάνει με τον Ευθύμη έχει βγάλει διαμάντια, θα βγάλει κι άλλα και είναι μια σχέση που έχει πετύχει και κρατάει και αυτό είναι σπάνιο, σπουδαίο και ιερό».
