H Φωτεινή Δάρρα μιλά στο grace.gr: «Σήμερα δεν υπάρχουν αξίες όπως τις ξέραμε»

Ήταν μεσημεράκι Τετάρτης, μιας Τετάρτης του πιο ζεστού Μαρτίου που μπορώ να θυμηθώ και πήρα το λεωφορείο από Κυψέλη για να κατέβω μερικές στάσεις πιο κάτω, επί της Σταδίου και να τρυπώσω στην στοά Λαιμού, που φιλοξενεί εδώ και δεκαετίες ένα από τα πιο ιστορικά bars της πόλης, το Galaxy. Πολύ νωρίς για ποτό ή first date θα σκεφτείτε, αλλά εγώ είχα ραντεβού με την ομάδα μας που ήταν εκεί για να απαθανατίσει την jazz πλευρά της Φωτεινής Δάρρα και με την ίδια, για να μιλήσουμε για την μουσική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, το The Jazz Side Of Tzeni Vanou στο Half Note, που ζωντανεύει τα πρώτα χρόνια της καριέρας της αξέχαστης Ελληνίδας τραγουδίστριας, τα χρόνια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και των jazz clubs της Νέας Υόρκης, όταν γνώρισε τον Frank Sinatra.

Θυμάμαι να βαδίζω προς το Galaxy με μια ελαφριά αγωνία που στην συνέχεια -και καθώς οι άνθρωποι του μαγαζιού έβγαζαν σιγά σιγά έξω τα ψηλά σκαμπό για να δημιουργήσουν χώρο στα λιγοστά τετραγωνικά μπροστά από την μπάρα-, μετατράπηκε σε ανυπομονησία.

Όταν εκείνη έφτασε έδειχνε απλή και προσιτή – χαιρέτησε μάλιστα τους μαγαζάτορες με τους οποίους γνωρίζεται από παλιά ως φανατική θαμώνας του τζαζ μπαρ. Ωστόσο από την πρώτη στιγμή, μέσα από τον δυναμισμό του χαρακτήρα και το ζωηρό χιούμορ της -γνήσια Ταυρίνα- επέβαλλε την παρουσία της στον χώρο. Είχε μόλις φύγει από το ατελιέ του φίλου και στενού συνεργάτη της, του σχεδιαστή Βασίλη Ζούλια, του οποίου δημιουργίες θα φορούσε και για τις ανάγκες της δικής μας φωτογράφισης. Της ταιριάζουν άλλωστε πολύ.

Κατεβήκαμε τις σκάλες του Galaxy για την προετοιμασία και όσο η Μαριάννα την χτένιζε, εκείνη απολάμβανε τον καφέ της και συζητούσαμε για την κόρη της, την 7χρονη Ρωξάνη, η οποία έχει ήδη δείξει ότι έχει σοβαρή κλίση προς την τέχνη, βαδίζοντας μάλλον στα βήματα των γονιών της.
«Τραγουδιστής γεννιέσαι δεν γίνεσαι» θα πει όταν την ρωτάμε αν θα ήθελε η μικρή να ακολουθήσει τελικά την δική της καριέρα στο τραγούδι.

Τους αφήνω για λίγο και ανεβαίνω πάλι επάνω, τα φώτα του μπαρ έχουν ανάψει και σε λίγο μπαίνει και η τζαζ μουσική, δημιουργώντας την ιδανική ατμόσφαιρα. «Πόσο εύστοχη επιλογή» σκέφτομαι για το location που επέλεξε η ίδια η κυρία Δάρρα, ενώ χαζεύω για μία ακόμα φορά τις αντανακλάσεις στους καθρέφτες και τις δεκάδες ετικέτες στα μπουκάλια του μπαρ.
Τότε είναι που εκείνη ανεβαίνει τις σκάλες, με το μαύρο 50s φόρεμα από ταφτά και το heart shaped ντεκολτέ, το κόκκινο κραγιόν και τις καλοσχηματισμένες βαγκ. Έχει μεταμορφωθεί σε μία εντυπωσιακή, σύγχρονη diva της jazz και, -όπως είναι φυσικό- όλα τα βλέμματα στρέφονται κατευθείαν επάνω της.

Το grace.gr μίλησε με την Φωτεινή Δάρρα για την Τζένη Βάνου, την δική της jazz πλευρά και την σημασία της καλλιτεχνικής παιδείας στο σήμερα.

Τζένη Βάνου… Με ποιον τρόπο σας εμπνέει η ζωή και η πορεία της σπουδαίας ερμηνεύτριας;

Aυτό που με εμπνέει δεν είναι μόνο οι μεγάλες ερμηνείες της, δεν είναι μόνο το ρεπερτόριο, δεν είναι μόνο η εποχή. Με εμπνέουν όλα τα παραπάνω και ο τρόπος που έζησε, μέσα σε αυτή την απίστευτη εποχή με την μεγάλη αναγνώριση που είχε ειδικά τις δεκαετίες του ’60, του ’70, μέχρι και του ’80. Ταυτόχρονά ήταν ένα πονεμένο παιδί, που μεγάλωσε χωρίς τη μητέρα του, καθώς οι γονείς της είχαν χωρίσει. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας σε νεαρή ηλικία. Όταν παντρεύτηκε τον πρώτο της άντρα υπέστη ενδοοικογενειακή βία όπως είχε δηλώσει και η ίδια δημόσια. Βρήκε τον έρωτα σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία στο πρόσωπο ενός άνδρα τον οποίο δεν παντρεύτηκε ποτέ.

Πέρασε μια ζωή με δόξα αλλά και πολλές δυσκολίες. Έχασε αυτό το θείο δώρο, την φωνή της και «έφυγε» από καρκίνο στις φωνητικές χορδές. Νομίζω ότι η μοίρα ήταν πολύ σκληρή μαζί της. Όλο αυτό συνθέτει μια προσωπικότητα που θυμίζει την Εντίθ Πιαφ, μια πολύ ιδιαίτερη περσόνα, μια δραματική ιστορία, αλλά ταυτόχρονα τόσο φωτεινή και ενδιαφέρουσα από πάσης απόψεως καλλιτεχνικής και όχι μόνο. Αυτή η αντιφατικότητα που είχε, η αντίφαση ανάμεσα στην καριέρα και την ζωή της, ήταν για εμένα το πιο ενδιαφέρον. Απ΄ την μία δοξαζόταν και από την άλλη γύριζε σε ένα σπίτι που είχε βία, είχε προβλήματα. Στη συνέχεια μεγαλώνοντας έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνη της και στο τέλος, το γεγονός ότι στερήθηκε το πιο μεγάλο δώρο που της έδωσε ο Θεός, που ήταν η φωνή της… Αυτό ήταν το πιο δραματικό.

Πιστεύετε το τραγούδι ήταν μία διέξοδος για εκείνη;

Σίγουρα ήταν. Όταν την γνώρισα ήταν ήδη μεγάλη και είχε αποσυρθεί. Νομίζω ότι το γεγονός ότι δεν μπορούσε να έχει την επαφή με αυτό που την έκανε να αισθάνεται νέα, ζωντανή -το τραγούδι- σίγουρα ήταν δύσκολο, όπως θα ήταν για κάθε καλλιτέχνη. Είχε τα παιδιά της όμως, γεγονός που ξέρω ότι είναι πολύ σημαντικό για μια μάνα. Δεν είχε ωστόσο πια αυτό το κομμάτι που είναι θεμελιώδες για έναν καλλιτέχνη.

Ποια ήταν η σχέση σας; Είχατε γνωριστεί…

Συνυπήρξαμε κάποια στιγμή σε μία τηλεοπτική εκπομπή και εκεί γνωριστήκαμε. Ήταν εκείνη που με προέτρεψε να τραγουδήσω όλα τα τραγούδια της. Προηγουμένως είχα τραγουδήσει κάποια από αυτά σε μία ραδιοφωνική εκπομπή της οποίας το concept ήταν αυτό: ένας νεότερος καλλιτέχνης τραγουδούσε τα κομμάτια ενός μεγαλύτερου. Εμένα μου ζήτησαν να πω τα τραγούδια της Βάνου. Έτσι γνώρισα το ρεπερτόριο της, κυρίως τα πρώτα της τραγούδια, την τζαζ πλευρά της. Δεν είναι πολύ γνωστή αυτή η πλευρά, παρόλα αυτά στους παλιούς, σ΄ αυτούς που έζησαν αυτή την εποχή, είναι πολύ αγαπητή αυτή η περίοδος. Μην ξεχνάμε ότι και το «Αν σ΄ αρνηθώ αγάπη μου», η «Σκλάβα» ανήκουν σ΄ αυτή την εποχή. Όμως η Βάνου έκανε το μεγάλο άνοιγμά της στο ευρύ κοινό με τα λαϊκά τραγούδια που είπε από το 1970 και μετά, ξεκινώντας με το πρώτο λαϊκό τραγούδι που της έγραψε ο Βοσκόπουλος, το «Αγόρι μου».

H ίδια αρχικά δήλωνε ότι δεν είναι λαϊκή τραγουδίστρια και τελικά όχι μόνο αυτοδιαψεύτηκε, αλλά και έκανε μια σπουδαία καριέρα στο λαϊκό τραγούδι…

Και το πίστευε ότι δεν ήταν λαϊκή τραγουδίστρια. Ωστόσο θεωρώ ότι ήταν βαθιά και αληθινά λαϊκή τραγουδίστρια, γιατί η λαϊκότητα δεν έχει να κάνει με το αγοραίο, έχει να κάνει με την αλήθεια του πράγματος, έχει να κάνει με το να εκφράζεις τον λαό, το κοινό αίσθημα. Για εμένα αυτό είναι η λαϊκότητα και αυτό το είχε από την αρχή η Βάνου. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της επάνω στη σκηνή, είχε αυτή την επικοινωνία με το ευρύ κοινό της εποχής. Με ένα άλλο είδος στην αρχή, με το ελαφρό τραγούδι, που ήταν όμως το λαϊκό της εποχής, αυτό με το οποίο επικοινωνούσε ο καλλιτέχνης με το ευρύ κοινό. Την λαϊκότητα, όπως εξελίχθηκε μετά το 1970, την απέκτησε στην συνέχεια. Όμως υπήρχε μέσα της, γιατί και πάλι δεν έχει να κάνει με το σουξέ το εφήμερο, αλλά με την διαχρονικότητα της αλήθειας, της ερμηνείας, του στίχου και της μουσικής.

Tι πιστεύετε ότι χρειάζεται για να κάνει ένας καλλιτέχνης μία τέτοια στροφή, αρκεί το ταλέντο;

Καταρχάς δεν μπορείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι. Ειδικά η λαϊκότητα δεν είναι κάτι που το κατακτάς προσπαθώντας, είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις. Δεν μπορεί κάποιος που έχει μεγαλώσει σε ένα εστέτ περιβάλλον να γίνει λαϊκός τραγουδιστής. Αυτό που συνέβη στην περίπτωση της Βάνου είναι ότι αντιλήφθηκε την μετάβαση που έγινε στην εποχή. Η εποχή άλλαξε και η ίδια κατάφερε να αλλάξει και να τραγουδήσει και αυτό το είδος τραγουδιού. Αν προσέξει όμως κανείς, ο τρόπος που τραγουδάει τα λαϊκά τραγούδια του ΄70 η Βάνου, είναι πιο εκλεπτυσμένος από άλλες λαϊκές τραγουδίστριες της εποχής.

The Jazz Side Of Tzeni Vanou & More. Τι ακριβώς να περιμένει να δει ο θεατής που θα έρθει στην παράσταση;

Είναι η τρίτη σειρά παραστάσεων που κάνουμε φέτος στο Half Νote και, ας μου επιτραπεί να πω με βάση πάντα τις αντιδράσεις του κόσμου, αυτό που μεταφέρει η παράσταση αυτή είναι όλο το αίσθημα της εποχής. Νιώθω ότι αναπνέουμε όλοι, θεατές και μουσικοί, τον αέρα αυτής της εποχής. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος νομίζω που οι άνθρωποι που έχουν παρακολουθήσει την παράσταση έρχονται ξανά. Είναι επίσης τα τραγούδια της Βάνου, αυτά που άκουγε και την επηρέασαν, οι άνθρωποι που την επηρέασαν και τα τραγούδια τους, όπως ας πούμε ο Βογιατζής με τον οποίο συνεργάστηκε, ο Frank Sinatra τον οποίο γνώρισε, ο Dean Martin, η Barbra Streisand, που η ίδια η Βάνου έλεγε πόσο την επηρέασε. Αυτό που νομίζω ότι ο κόσμος λατρεύει και που αρέσει και σε εμένα πολύ, είναι ότι μοιραζόμαστε μαρτυρίες της εποχής, μικρές ιστορίες που συνδέουν τα τραγούδια οι οποίες είναι αληθινές αποκαλύψεις που έχει κάνει η ίδια σε συνεντεύξεις της, είτε πράγματα που έχουν ακουστεί για εκείνη και για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής. Αυτό που τελικά παρακολουθεί ο θεατής – ακροατής είναι μια ιστορία, η μουσική και οι ιστορίες εκείνες που συνδέουν τα τραγούδια και τις δεκαετίες μεταξύ τους.

Το κοινό πώς αντιδρά; Tι βλέπετε;

Το κοινό συμμετέχει πολύ και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά! Κάθε βραδιά είναι διαφορετική, όμως καταλήγουμε να γινόμαστε όλοι μια παρέα. Και αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλιώς είναι το κοινό που έρχεται την Δευτέρα, αλλιώς το Σάββατο, παρόλα αυτά όμως πάντα η βραδιά καταλήγει στο ίδιο σημείο, στο να γινόμαστε όλοι ένα, να βρίσκουμε κοινό τόπο τα τραγούδια και τελικά να ερχόμαστε σε μία κατάσταση που ούτε εγώ θέλω να τελειώσει, ούτε το κοινό. Τη νιώθω σαν μια από τις πιο ωραίες παραστάσεις που έχω κάνει, ακριβώς για αυτό τον λόγο. Η επικοινωνία με το κοινό είναι συγκλονιστική. 

Ποια είναι η δική σας … jazz πλευρά;

Εγώ είμαι μόνο jazz από κάθε άποψη! Καταρχάς λατρεύω τη τζαζ, με ηρεμεί με βάζει σε μια διαδικασία να ταξιδεύω στον χρόνο, σε εποχές που δεν έχω ζήσει και που θα ήθελα πολύ να ζήσω. Εδώ που βρισκόμαστε, στο ιστορικό Galaxy Βar, μόλις ξεκινάει να παίζει η μουσική αισθάνεσαι διαφορετικά, μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, σε ένα mood πιο χαρούμενο, πιο ξέγνοιαστο ή μελαγχολικό, αλλά πάντα ποιητικό, κάτι που νομίζω ότι χρειαζόμαστε σήμερα. Τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και προσπαθούμε να προλάβουμε πράγματα, ενώ εκείνη η εποχή είχε άλλους ρυθμούς. Είχε ταυτόχρονα κάτι σκοτεινό και κάτι πολύ λαμπερό. Αυτό το σκοτεινό στοιχείο της τζαζ με κάνει να μου αρέσουν και οι blue notes που είναι πιο μελαγχολικές νότες. Εκτός από την μουσική τζαζ πλευρά μου, υπάρχει και η τζαζ εκδοχή μου, η τρέλα του καλλιτέχνη, το ταμπεραμέντο.

Είναι γνωστό ότι η Tζένη Βάνου είχε δεχθεί επανειλημμένα κακοποίηση από τον πρώτο της σύζυγο. Βλέπουμε την ιστορία της Βάνου να επαναλαμβάνεται για πάρα πολλές γυναίκες και στο σήμερα. Τι σκέφτεστε για την ενδοοικογενειακή βία και το φαινόμενο των γυναικοκτονιών;

Δυστυχώς δεν είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει μόνο σήμερα, υπήρχε πάντα. Τώρα γίνονται περισσότερες καταγγελίες και αυτό είναι καλό. Είναι καλό ότι οι γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να το καταγγείλουν, ότι η κοινωνία το κατακρίνει, το καταδικάζει. Για εμένα όμως ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι δεν έχουν σταματήσει οι γυναικοκτονίες, δεν έχουν μειωθεί… Όλοι σήμερα πενθούμε για το κορίτσι που άφησε την τελευταία της πνοή έξω από το αστυνομικό τμήμα, όπως θρηνήσαμε τόσες άλλες. Σε μία κοινωνία που θα έπρεπε να πηγαίνει προς το καλύτερο, με λύπη βλέπω ότι κάποια φαινόμενα δεν παύουν και πολλές φορές σημειώνουν και εξάρσεις. Ζούμε μια έξαρση του φαινομένου σήμερα και αυτό οφείλεται στην βία που υπάρχει γενικότερα. Η βία δεν είναι μόνο στα σπίτια, είναι και στο σχολείο. Είναι και στις παρέες των νέων σε μεγάλο βαθμό. Φοβάμαι πως η βία έχει γίνει τρόπος έκφρασης, τρόπος επιβολής εξουσίας και επικοινωνίας πολλές φορές. Ακόμα και στα σχολεία συμβαίνουν βιαιότητες και αισθάνεσαι ότι αυτός είναι ο τρόπος που επικοινωνούν τα παιδιά γιατί δεν ξέρουν άλλον τρόπο. Χρειάζεται πρόληψη και αντιμετώπιση. Πρόληψη είναι η παιδεία και αντιμετώπιση η άμεση αντίδραση της κοινωνίας και της Πολιτείας.

Για την γενικότερη έξαρση της βίας και των νέων; Που πιστεύετε ότι οφείλεται; Eίναι η παιδεία η λύση; 

Νομίζω ότι οφείλεται καταρχάς στην έλλειψη παιδείας. Έχουμε βαρεθεί να το λέμε, αλλά είναι αλήθεια. Το γεγονός ότι έχουν αλλάξει οι αξίες. Σήμερα δεν υπάρχουν αξίες έτσι όπως εμείς τις γνωρίσαμε. Σήμερα αξία θεωρείται το είναι να είσαι δυνατός, να έχεις χρήμα, να έχεις εξουσία η οποία επιβάλλεται συχνά -για να μην πω κυρίως- με βίαιο τρόπο. Ενώ ως κοινωνία υπεραμυνόμαστε της διαφορετικότητας και της αναγνώρισης της αξίας του καθενός, κάτι το οποίο είναι πολύ ωραίο στην θεωρία, βλέπω ότι η γυναίκα δεν είναι σε ευνοϊκότερη θέση. Το καταλαβαίνει κάποιος ακούγοντας τα λόγια της τραπ για παράδειγμα. Όταν ένα παιδί ακούει τραπ μουσική και σε αυτήν η γυναίκα παρουσιάζεται ως αντικείμενο, καταλαβαίνεις γιατί αυτό το παιδί γίνεται βίαιο, γιατί υπάρχει βία διάχυτη. Μην ξαφνιαζόμαστε μετά όταν οι άνθρωποι ασκούν βία ο ένας στον άλλον. Και δεν είναι μόνο η σωματική βία, που αποτελεί την τελευταία και πιο άσχημη μορφή βίας. Η ψυχολογική και η λεκτική βία, είναι οι πιο ύπουλες.

Kαι η μουσική παιδεία πόσο σημαντική είναι για τον σύγχρονο άνθρωπο γενικά;

Η καλλιτεχνική παιδεία είναι πολύ σημαντική! Ένας άνθρωπος που έχει επαφή με την τέχνη θεωρώ ότι είναι πιο ευαίσθητος, πιο ευαισθητοποιημένος. Δεν μιλάω μόνο για τους καλλιτέχνες ή τους φερόμενους ως καλλιτέχνες, αλλά για εκείνους που τους αρέσει η τέχνη, τους επηρεάζει, που τους αρέσει να διαβάζουν, να ακούν μουσική, αληθινή μουσική, μελωδία. Ένας άνθρωπος που του αρέσει να επισκέπτεται χώρους τέχνης, να ζει μέσα στην αρμονία και την ομορφιά που προσφέρει η τέχνη, είναι δύσκολο να μείνει ασυγκίνητος από όσα συμβαίνουν γύρω του σε κοινωνικό επίπεδο. Το βλέπεις και στα παιδιά. Κάποιος σπουδαίος που γνώρισα και δεν είναι πια στη ζωή, έλεγε ότι η τέχνη είναι το μόνο πράγμα που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα ζώα. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς έτσι ,αλλά σίγουρα είναι μια σημαντική διαφορά μας από τα υπόλοιπα ζώα, εφόσον κι εμείς ζώα είμαστε.

Θα θέλατε η κόρη σας να ακολουθήσει μουσική καριέρα;

Δεν είναι δική μου απόφαση, είναι δική της και μάλλον δεν είναι ακριβώς απόφαση. Είναι κάτι που σου επιβάλλεται. Θυμάμαι και από τον εαυτό μου καθώς μεγάλωνα –γιατί πολλές φορές με ρωτάνε πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός- δεν υπήρχε στιγμή που το αποφάσισα να γίνω ηθοποιός ή τραγουδίστρια. Αυτό δεν το παίρνεις ο ίδιος απόφαση, αποφασίζει η φύση για σένα κι εσύ έχεις την επιλογή είτε να την ακολουθήσεις, είτε όχι. Συνεπώς εγώ έχω πολύ μικρό ρόλο στην επιλογή της μικρής μου. Ο ρόλος μου είναι ήδη υποστηρικτικός, είναι ένα παιδί που σίγουρα χαίρεται μέσα από την τέχνη, «ανθίζει» μέσα σε αυτήν, έχει καλλιτεχνικές τάσεις, παίζει τσέλο, της αρέσει πολύ το θέατρο, το σινεμά, ακούει μουσική, ζωγραφίζει. Ούτε το ευχόμουν, ούτε το απευχόμουν. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορώ να το εμποδίσω και δεν θέλω. Θα είμαι εκεί στήριγμα, βράχος σε ό,τι θέλει να κάνει.

Πόσο σημαντική είναι η οικογένεια για εσάς;

Πάρα πολύ, είναι το αποκούμπι. Είναι αυτό στο οποίο επιστρέφεις το βράδυ, είναι οι άνθρωποι που είναι εκεί και ξέρεις πως ό,τι και να γίνει δεν θα φύγουν ποτέ και δεν θα φύγεις ούτε εσύ από κοντά τους. Είναι ταυτόχρονα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για την ευτυχία ενός ανθρώπου που τον τραβάει μια δύναμη έντονη, όπως αυτή που τραβάει εμάς τους καλλιτέχνες, είναι μια αντίρροπη εξισορροπητική δύναμη. Επιστρέφεις μετά από την ένταση μιας συναυλίας στο σπίτι και ηρεμείς, πέφτεις στα μαλακά. Δεν βυθίζεσαι  στη μοναξιά σου. Ισορροπείς καλύτερα ανάμεσα σε δυο κόσμους, τον υπερβατικό και τον ρεαλιστικό.

Οπότε η οικογένεια είναι το μυστικό της ισορροπίας σας;

Από τότε που ήρθε η κόρη μου στον κόσμο είμαι πιο ευτυχισμένη παρα πότε. Καταρχάς ξέρω πολύ καλύτερα ποια είμαι. Ξέρω καλύτερα τα πατήματα μου, τα όρια μου. Είμαι πιο συνειδητοποιημένη, πιο χαρούμενη, έχω έναν λόγο παραπάνω να υπάρχω, δεν είναι  αυτοσκοπός η σκηνή. Αν δεν έχεις οικογένεια ή δεν αφιερώσεις τον απαιτούμενο χρόνο σε άλλες εξισορροπητικές δυνάμεις, μπορεί να σε ρουφήξει η σκηνή και να μείνεις στην προσωπική σου ζωη ένας άνθρωπος μόνος.

Πώς είναι να συνεργάζεστε με τον σύζυγό σας Γιώργο Παπαχριστούδη, o οποίος έχει αναλάβει την ενορχήστρωση;

Είναι πολύ ωραία, ξέρω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί που με στηρίζει και τον στηρίζω, που με ξέρει πάρα πολύ καλά και τον ξέρω. Κάποιες φορές γελάω με το πόσο καλά με ξέρει την ώρα της παράστασης. Ακόμα και στο λάθος ξέρουμε πώς να το μαζέψουμε, είμαστε ομάδα. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές έντασης, κατά την διάρκεια της πρόβας μπορεί να διαφωνήσεις, όμως υπερισχύει η αγάπη. Το αρνητικό είναι ότι πρέπει να βρίσκουμε κάποιον να μένει με την μικρή όσο είμαστε στην παράσταση!

Έχετε συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο σπουδαίους μουσικούς όπως με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Angel Parra και φυσικά τη Τζένη Βάνoυ. Ποια από τις συνεργασίες σας έχει την πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας;

Δεν θέλω να αδικήσω κάποιον, έμαθα πάρα πολλά από όλους. Από τον Μίκη Θεοδωράκη πήρα αυτό το μεγαλείο ενός απίστευτου συνθέτη που έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Από τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η Βίκυ Μοσχολιού ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος, ένα περιβόλι, ένας θηλυκός Ζαμπέτας. Η Βάνου με συγκίνησε με όλα τα ύψη της και τα βάθη της και την πολύ μυθική της παρουσία στη σκηνή. Αλλά και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στο τέλος κάτι με δίδαξαν. Ήταν πολύ σημαντική επίσης η επαφή μου με ξένους καλλιτέχνες, με τον Angel Parra, με τον Ramin Karimloo κ.ά. Η συνεργασία με τέτοιους καλλιτέχνες έχει μόνο θετικά να δώσει. Το να ανοίγεσαι και να μαθαίνεις πώς είναι τα πράγματα και εκτός των συνόρων είναι σημαντικό γιατί εκτιμάς περισσότερο τα δικά μας όταν επιστέφεις, διορθώνεις, επανεκτιμάς, αποκτάς μια πιο διευρυμένη οπτική.

Τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Κυκλοφορεί σύντομα σε όλες τις πλατφόρμες το live που κάναμε στο Aττικό Άλσος με τα τραγούδια της Βάνου που υπάρχουν στην παράστασή μας. Έπειτα θα κυκλοφορήσει ένα τραγούδι που ετοιμάσαμε με τον Χρήστο Παπαδόπουλο. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε σε ένα διαφορετικό άκουσμα, ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Μου αρέσει να ανακαλύπτω τις διαφορετικές, τις καινούργιες εκδοχές του μουσικού μου εαυτού.

Που βλέπετε τον εαυτό σας καλλιτεχνικά σε 10 χρόνια από τώρα;

Ελπίζω να εξακολουθώ να έχω την φωνή μου όχι μόνο για να μπορώ να τραγουδάω δημόσια αλλά για να το ευχαριστιέμαι στον ιδιωτικό μου βίο! Ακόμα κι αν πάψω να τραγουδάω σίγουρα θα συνεχίσω να είμαι μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο με κάποιον τρόπο. Είναι τόσο αναγκαία αυτή η επαφή για έναν καλλιτέχνη.

Θέατρο ή μουσική;

Δεν είναι διαφορετικό. Το θέατρο είναι πάντα εδώ για εμένα. Ακόμα και στις παραστάσεις που τραγουδάω μόνο, νιώθω ηθοποιός, όχι βέβαια με την έννοια ότι υποδύομαι έναν ρόλο εκείνη την στιγμή, ούτε απλώς της έκθεσης στο κοινό, αλλά με την έννοια του βιώματος. Εκείνη την ώρα βιώνω μία κατάσταση. Όπως ο ηθοποιός μπαίνει σε μία κατάσταση και βιώνει τον ρόλο, έτσι και ο τραγουδιστής πρέπει να βιώσει το τραγούδι αν θέλει να το νιώσει και ο ακροατής.  Δεν διαφέρουν. Απλά ο τραγουδιστής έχει σύμμαχο τη μελωδία για να εντείνει την ερμηνεία του και ο ηθοποιός τη μουσική που περιέχουν από μόνες τους οι λέξεις όταν τις εννοείς. 

Info: HALF NOTE JAZZ CLUB
Τριβωνιανού 17, Μετς

Aπό 5.4.2024 εώς 9.4.2024

Λόγω μεγάλης ζήτησης προστέθηκε μία επιπλέον παράσταση την Τρίτη 9 Απριλίου.

Έναρξη: Παρασκευή & Σάββατο 22:30

Κυριακή & Δευτέρα 21:30