Η φετινή απονομή των βραβείων Όσκαρ θα σηματοδοτήσει 71 χρόνια από την πρώτη τηλεοπτική μετάδοση της τελετής, που έφερε στα μάτια του κοινού την λάμψη των μεγαλύτερων αστέρων του Χόλιγουντ.

Από την ίδρυσή τους το 1929, τα Όσκαρ είναι μια επίσημη εκδήλωση με white-tie dress code, η οποία πάντα σήμαινε ένα πράγμα: λάμψη στο φουλ. Tις πρώτες ημέρες, οι «αρχιτέκτονες» αυτού του προτύπου στιλ των κινηματογραφικών σταρ ήταν οι σχεδιαστές κοστουμιών των στούντιο – και όχι οι εταιρείες μόδας. Οι εμφανίσεις που δημιουργούνταν, είχαν σκοπό να διατηρήσουν την αίσθηση μυστηρίου και υπεροχής των ηθοποιών.

Ήταν μια εποχή που οι σταρ δεν ήταν καθόλου σαν εμάς τους απλούς ανθρώπους. Ήταν η απόλυτη παρέλαση των θεών και δεν υπήρχαν “αυθεντικές” γκλαμουράτες λήψεις πίσω από τις σκηνές. Ακόμη και όταν η Τζόαν Κρόφορντ παρέλαβε το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού στο κρεβάτι το 1947 (υποτίθεται ότι έπασχε από γρίπη), κάλεσε τους δημοσιογράφους να τη δουν με χτενισμένα μαλλιά, μακιγιάζ και ένα μεταξωτό νυχτικό της Helen Rose.

Η τηλεόραση ενίσχυσε το όμορφο αυτό παραμύθι του κόκκινου χαλιού.

Η ιστορία του red carpet

Ο αείμνηστος σόουμαν του Χόλιγουντ Σιντ Γκράουμαν μπορεί να δημιούργησε την παράδοση του κόκκινου χαλιού όταν καθώς το 1922, για την πρώτη πρεμιέρα της ταινίας “Ρομπέν των Δασών” με τον Ντάγκλας Φέρμπανκς στο Χόλιγουντ, έστησε έναν βυσσινί διάδρομο μπροστά από το αιγυπτιακό θέατρό του.

Αλλά η ιδέα του κόκκινου χαλιού χρονολογείται από το 458 π.Χ. και το έργο του Αισχύλου,  Αγαμέμνων, το οποίο περιγράφει τον ήρωα του Τρωικού Πολέμου που επιστρέφει στο σπίτι του και βρίσκει ένα πορφυρό χαλί στρωμένο για αυτόν από τη σύζυγό του. Ο Αγαμέμνων αρνείται να πατήσει σε αυτό – ένας άνθρωπος, ένας θνητός- δεν πιστεύει ότι είναι άξιος να περπατήσει στο διάδρομο των θεών.

Σύμφωνα με την ιστορικό Amy Henderson, στα πιο σύγχρονα χρόνια, το κόκκινο χαλί αρχικά χρησιμοποιήθηκε στους σιδηροδρόμους. «Το 1902, η Νέα Υόρκη χρησιμοποιούσε πλούσια βυσσινί χαλιά για να κατευθύνει τους επιβάτες που επιβιβάζονται στα τρένα», σημειώνει.

Στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, το κόκκινο χαλί ήταν ένα από τα λίγα μέρη όπου οι αστέρες του κινηματογράφου μπορούσαν να τους δουν και να τους αναζητήσουν για αυτόγραφα εκτός των τειχών του στούντιο. Χωρίς παπαράτσι, ταμπλόιντ ή το Διαδίκτυο το κόκκινο χαλί ήταν ένα αποκλειστικό, μακρινό μέρος όπου το κοινό έβλεπε τους πιο χαρισματικούς σταρ του κινηματογράφου. Δυστυχώς, η πραγματική απόχρωση του χαλιού δεν είχε μεγάλη σημασία για τους τηλεθεατές, αφού το έγχρωμο φιλμ και η φωτογραφία δεν ήταν ακόμη διαθέσιμα.

Στην πραγματικότητα, δεκαετίες αργότερα, όταν το κόκκινο χαλί εισήχθη για πρώτη φορά στα βραβεία Όσκαρ, το 1961, η ερυθρότητα του χαλιού εξακολουθούσε να μην είναι διακριτή από τους τηλεθεατές που παρακολουθούσαν στο σπίτι την ασπρόμαυρη μετάδοση.

Εκπρόσωπος της βιβλιοθήκης της Ακαδημίας υποστηρίζει ότι οι διοργανωτές της εκδήλωσης δεν εγκατέστησαν το κόκκινο χαλί για να δώσουν glam ή επισημότητα, αλλά ως έναν πρακτικό τρόπο να καθοδηγούν τους υποψήφιους της χρονιάς, όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Μπερτ Λάνκαστερ και η Τζάνετ Λι, από τα αυτοκίνητά τους μέχρι την πόρτα της τελετής στο νέο χώρο της εκδήλωσης, το Santa Monica Civic Auditorium. (Προηγουμένως, οι υποψήφιοι έπρεπε απλώς να βγουν από τα αυτοκίνητά τους, να διασχίσουν το πεζοδρόμιο της Hollywood Boulevard και να μπουν στο Pantages Theater, όπου διεξάγονταν τα Όσκαρ την προηγούμενη δεκαετία).