Το κορίτσι που κάθεται πλάι στην τεράστια ερμηνεύτρια Δήμητρα Γαλάνη το αξίζει και με το παραπάνω. Γιατί έχει το χάρισμα, έχει και τον τρόπο. Και η ζωή της θα είναι πάντα γεμάτη στίχους, ρυθμούς και μελωδίες που θα συνοδεύουν τις δικές μας στιγμές.

Εκτός από το Vox, όπου βρίσκεστε κάθε Τετάρτη με τη Δήμητρα Γαλάνη, τι άλλο επαγγελματικό νέο έχεις αυτήν την περίοδο;

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο μου single, το οποίο έγραψα μαζί με τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο και ο τίτλος του είναι «Σφαίρα». Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος το έχει αγαπήσει από το καλοκαίρι, που το παίζαμε στις συναυλίες – το παίζουμε και στο Vox. Οσο για την παράστασή μας με τη Δήμτρα, νομίζω πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποια άλλη σαν αυτή. Σήμερα είναι στη μόδα ο ηλεκτρονικός ήχος και η ένταση. Εμείς έχουμε γυρίσει σε παλαιότερες εποχές και γενιές, και κάνουμε κάτι που θυμίζει μπουάτ των ’70s. Υπάρχει μάλιστα και μια ενότητα ’70s, όπου παίζουμε και πολλά ξένα τραγούδια -Bob Dylan, Elton John-, αλλά και πολλά ελληνικά, τύπου Αρλέτα.

Τι θα μας πεις για αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα, τη Δήμητρα Γαλάνη και τη συνεργασία σας;

Η Δήμητρα είναι μία απίστευτη τύπισσα, είναι πάρα πολύ cool! Φέρει όλη αυτή τη γνώση και την εμπειρία της καριέρας της, αλλά και τη φλόγα ενός κοριτσιού που μόλις τώρα έχει αρχίσει να ανακαλύπτει τον κόσμο. Ταυτόχρονα είναι πλήρως ενημερωμένη σε σχέση με όσα γίνονται σήμερα, οπότε είναι ένας άνθρωπος ο οποίος σε κάθε συζήτηση μαζί του, σου «ανατινάζει» τον εγκέφαλο. Εχει ζήσει τα πάντα, είναι πάντα κοντά στους νέους και όπως λέει και η ίδια, «είναι αυτό που κάνει» -και μάλιστα από την αρχή της καριέρας της, κάτι που δείχνει τεράστια γενναιοδωρία. Με το που ανακάλυπτε ένα νέο ταλέντο, ήθελε να αξιοποιήσει τη δική της θέση και προβολή, ώστε να το παρουσιάσει στον κόσμο. Το έχει κάνει για καλλιτέχνες οι οποίοι είναι τώρα πάρα πολύ γνωστοί και αγαπητοί, και συνεχίζει να το κάνει ακόμα για τη νέα γενιά, όπως με εμένα τώρα.

Πώς έγινε η πρώτη επαφή σας και φτάσατε να τραγουδάτε μαζί τώρα;

Είχαμε κάνει μαζί τρία τραγούδια -έχουμε συνυπογράψει τα δύο και το άλλο το είχε κάνει με έναν άλλο στιχουργό, τον Δημήτρη Αναγνωστόπουλο, για μένα. Μας είχε γνωρίσει ο τότε παραγωγός μου, ο Νίκος Μακράκης, και από τότε αρχίσαμε να έχουμε μια επαφή. Είχα κάνει κάποια guests σε εμφανίσεις της στο Μέγαρο Μουσικής Αθήνας και Θεσσαλονίκης στην πάροδο των χρόνων και φέτος με πήρε τηλέφωνο και μου έκανε την πρόταση για το Vox.

Τι σημαίνει «ισορροπία» πάνω σε μια σκηνή; Η χημεία και το μοίρασμα σίγουρα είναι συστατικά της. Χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια;

Στη δική μας περίπτωση, αυτό είναι κάτι που το κατευθύνει η Δήμητρα. Της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, ξέρω ότι αυτά που μου λέει είναι πάντα για το καλό μου και για το καλό της παράστασης. Κατά τη διάρκεια των προβών, η Δήμητρα με εκπαίδευσε και με έβαλε σε μια διαδικασία ώστε να μου υπενθυμίζει ότι στη σκηνή απέναντί μου είναι η Δήμητρα Γαλάνη. Όχι με την έννοια του «ψώνιου», αλλά με την έννοια ότι είσαι με μια γυναίκα η οποία έχει αποδείξει τη θέση της στα μουσικά πράγματα αδιαμφισβήτητα. Αυτό εμένα με βοήθησε σε αυτές τις παραστάσεις να βγάλω το 100% του εαυτού μου και της δύναμής μου.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι, αν και προέρχεσαι από μια τέτοια γνωστή οικογένεια;

Στη διάρκεια των σπουδών μου, ήθελα να έχω χρήματα για να είμαι ανεξάρτητη, οπότε ξεκίνησα να τραγουδάω σε διάφορα μαγαζιά, δεξιά κι αριστερά. Ετσι άρχισα να κάνω αυτό σιγά σιγά, με είδαν άνθρωποι του χώρου, με παρότρυναν να συμμετέχω σε δικές τους παραστάσεις, όπως ο Μπάμπης Στόκας και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, μετά κατάλαβαν ότι γράφω και τραγούδια και μου είπαν ότι πρέπει να τα μοιραστώ για να τα ακούσει ο κόσμος. Το ένα έφερε το άλλο και κατέληξα να έχω δισκογραφία.

Όταν ήσουν μικρότερη τραγουδούσες;

Όχι ιδιαίτερα, ήμουν ένα πολύ εσωστρεφές παιδί και αυτό ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου που το κρατούσα για μένα.

Είσαι όντως διακριτική και χαμηλών τόνων. Αυτή η εσωστρέφεια δεν έρχεται σε αντίθεση με το τραγούδι και όλη αυτή την έκθεση που ζεις τώρα;

Δεν έρχεται σε αντίθεση, γιατί εγώ, όπως και η Δήμητρα, είμαι δημιουργός. Οπότε όλος αυτός ο εσωτερικός κόσμος που τον «κρύβω», αποτυπώνεται πάνω σε αυτά που γράφω. Άρα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εσωτερικότητάς μου καλύπτεται από αυτή την ιδιότητά μου. Κατά τα άλλα, ακριβώς επειδή είμαι τόσο εσωστρεφής, έχω μεγάλη ανάγκη τις στιγμές που είμαι πάνω στη σκηνή -διαφορετικά θα έφτανα στα όρια του εντελώς αντικοινωνικού ανθρώπου. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος για να αισθάνομαι τη σύνδεση και την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους και να είμαι πιο λειτουργική και πιο χαρούμενη.

Στην εποχή μας, υπάρχει γενικά μια υποβόσκουσα ένταση και η μανία με μια ψεύτικη εικόνα στα social media. Εσύ πώς το βλέπεις αυτό;

Πρέπει να έχεις τρελές αντιστάσεις και πολύ γερό πυρήνα ώστε να μην μπεις σε αυτό. Θα σου πω το πιο απλό. Όταν έμαθα το Photoshop, έφτιαχνα τόσο τις φωτογραφίες μου στο Instagram, που πλέον τις έχω κατεβάσει γιατί είναι μια άλλη, δεν είμαι εγώ. Και το έκανα, αν και είναι κάτι εντελώς αντίθετο από τον χαρακτήρα μου. Μου φαινόταν πολύ δελεαστική αυτή η δυνατότητα που σου δίνει η τεχνολογία. Κάποια στιγμή, γύρισαν οι φίλοι μου και μου είπαν «τι είναι αυτό που κάνεις; Σύνελθε!» Ευτυχώς αυτό το διάστημα μου κράτησε πολύ λίγο, γιατί διαφορετικά νομίζω ότι στο τέλος ξεχνάς και ποιος είσαι. Μετά το σιχάθηκα και πέρασα στο εντελώς αντίθετο άκρο, δεν υπάρχει περίπτωση να φιλτράρω ούτε την πιο έντονη ατέλεια.

Η σχέση σου με την πολιτική ποια είναι;

Είμαι σε μία φάση που αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει έλεγχος των πραγμάτων ακριβώς. Δεν υπάρχει κάποια φιγούρα που να μου εμπνέει εμπιστοσύνη και να μπορώ να την ακολουθήσω ή να αισθάνομαι ότι είναι συνεπής ως προς αυτά που λέει. Oπότε με έναν τρόπο απέχω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρακολουθώ τι γίνεται. Απλώς δεν έχω βρει έναν άνθρωπο ο οποίος να με σπρώξει, να με κινητοποιήσει -και νομίζω ότι αυτό είναι και το θέμα ολόκληρης της γενιάς μου.

Με τον πατέρα σου έχεις έρθει ποτέ σε αντιπαράθεση όσον αφορά την πολιτική;

Όχι, ποτέ. Δεν είχαμε καμία τριβή ως προς αυτό και δεν ήταν κάτι έντονο στη ζωή μου. Ήταν η δουλειά του μπαμπά μου, χωρίς να αποτελεί ένα θέμα που με απασχολούσε.

Αισθάνθηκες ποτέ ότι σε ακολουθεί το επίθετό σου;

Στις πολύ αρχές μου. Δηλαδή πριν από 10 χρόνια περίπου, που σήμερα, με τους τόσο γρήγορους ρυθμούς, φαίνεται σαν παλαιολιθική εποχή. Τώρα υπάρχουν παιδιά, που δεν έχουν ιδέα ποιος ήταν ο πατέρας μου -και αυτό είναι ωραίο.

Έχεις κάποιο όνειρο;

Θα ήθελα να έχω ουσιαστικές συνδέσεις στη ζωή μου. Αυτό είναι το όνειρό μου. Πλέον αισθάνομαι ότι τις έχω και θα ήθελα αυτό να συνεχίσει. Τα όνειρά μου έχουν να κάνουν με το να είμαι καλά -ψυχικά και σωματικά υγιής- μέχρι εκεί πάνε. Η μουσική υπάρχει μέσα μου και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή και ευλογημένη που μπορώ και ζω από αυτό, και μακάρι να συνεχίσω να το κάνω. Δεν έχω κανένα τρελό όνειρο, όπως τη σούπερ αναγνωρισιμότητα. Όσο μπορώ να το κάνω και να φτάνει η πληροφορία στον παραλήπτη, είμαι απολύτως ικανοποιημένη. Ούτως ή άλλως, όπως είπα, η μουσική είναι μέσα μου, δηλαδή και κάτι άλλο να κάνω, όταν γυρνάω σπίτι, θα γράφω ένα τραγούδι.

*Κεντρική φωτογραφία: Έλενα Μπονέλη