Ίσως δεν υπάρχει άνθρωπος επί γης που να μην έχει πληγώσει και να μην έχει πληγωθεί από έρωτα. Είναι κομμάτι του παιχνιδιού, μια προμελετημένη συμφωνία που δέχεσαι εάν θέλεις να νιώσεις πώς είναι να βγάζεις φτερά στις πλάτες την ίδια ώρα που αισθάνεσαι να κατακρημνίζεσαι με ταχύτητα στη λαγότρυπα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων.

Ενίοτε έχουμε πληγώσει και έχουμε πληγωθεί από τον ίδιο άνθρωπο, κατ΄ επανάληψη. Όμως, τι αλήθεια, θα ήταν ο έρωτας, σαρκικός ή άλλος, χωρίς τη μουσική να δημιουργεί έξτρα ανατριχίλες στο δέρμα;

Η μουσικός Δανάη Νίλσεν μας μίλησε για τις ανατριχίλες αυτές που δημιούργησε η ίδια μέσα από την μουσική επένδυση της παράστασης Closer στο θέατρο Χώρα του θεάτρου του Νέου Κόσμου.

Η Άννα, ο Λάρι, ο Νταν και η Άλις δείχνουν ανοιχτοί να έρθουν κοντά, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον ασφυκτικά, αχόρταγα, χωρίς καμία αναστολή. Μοιραία, μέσω του πλησιάσματος της σάρκας, θα ενσαρκωθεί και το αιώνιο παράδοξο του έρωτα: όσο πιο κοντά θα πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, τόσο πιο έντονα θα βιώνουν τις παγίδες, τα ρίσκα, τα συναισθηματικά κενά, τα αδιέξοδα, τις ματαιώσεις και το βαθύ ανικανοποίητο του μαζί.

Ο πόθος, η έλξη, η σεξουαλική ορμή, ο εθισμός, τα σκοτεινά πάθη, οι ανασφάλειες, η περηφάνεια, η ζήλια, η απόγνωση, η προδοσία, η προσποίηση, η εκδίκηση – τίποτα δεν θα μείνει ανέγγιχτο σε αυτό το αιχμηρό ερωτικό τετράγωνο, που παραμένει διαρκώς και με τις τέσσερις πλευρές ανοιχτές.

Τι σε άγγιξε περισσότερο στην παράσταση Closer του Δημήτρη Αγιοπετρίτη- Μπογδάνου;

Ο τρόπος που ο Δημήτρης προσέγγισε την παράσταση, το πως την οπτικοποίησε, το πως εργάστηκε με αλλόκοτους δημιουργούς τρόπους στην κάθε σκηνή ξεχωριστά μαζί με τους ηθοποιούς και το πως εν τέλη ολοκλήρωσαν το παζλ. Στα δικά μου μάτια ήταν μια φαινομενικά ατελείωτη διαδικασία προετοιμασίας που πέτυχε με τον καλύτερο τρόπο.

Απολαμβάνω ιδιαίτερα τη σκηνή του στριπτίζ με τα ροζ φώτα και τη ροζ περούκα.

Ποια είναι η ιδέα πίσω από τη μουσική επένδυση της θεατρικής αυτής παράστασης; Τι θέλεις να πεις μέσω της επιλογής της μουσικής;

Είναι μια παράσταση με έντονο 90’s νοσταλγικό χαρακτήρα. Σκοπός της μουσικής να δέσει συναισθηματικά τις σκηνές, να δώσει χώρο και χρόνο, οπτική παύση ώστε να χωνέψει ο θεατής όσα είδε και να μεταβεί στην επόμενη σκηνή. Την ώρα που ακούγεται μουσική τα φώτα χαμηλώνουν, τα σκηνικά αλλάζουν, οι ηθοποιοί επανατοποθετούνται στον χώρο. Είναι μια έξυπνη τοποθέτηση της μουσικής, της δίνει ξεχωριστό ρόλο, σαν ένας ακόμα ηθοποιός που αφηγείται την ιστορία.

Η επιλογή αποτελείται από αγαπημένα κομμάτια του 90′, επιλέχθηκαν από τον Δημήτρη κι εμένα, αφηγούνται μικρές ιστορίες που συνδέουν τις σκηνών.

Πες μου το πρώτο τραγούδι που σου ήρθε στο μυαλό όταν ανέλαβες αυτό το έργο;

Το Blower’s Daughter, σήμα κατατεθέν της Original ταινίας Closer, κομμάτι που έπαιζε στο repeat παντού όταν πρωτο-κυκλοφόρησε και μεταφέρει μια αίσθηση συναισθηματικής ευαλωτότητας καθώς και την πολυπλοκότητα των ρομαντικών σχέσεων.

Ποιο τραγούδι είναι το πιο δυνατό κατά τη γνώμη σου, αυτό που κουβαλάει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Πιθανά το Blower’s Daughter το οποίο ακούγεται στην έναρξη αλλά και στην λήξη της παράστασης. Λόγω επανάληψης πιστεύω είναι αυτό που μένει σαν «γεύση» φεύγοντας.

Για εμένα προσωπικά το πιο δυνατό κομμάτι είναι το I Always Love You που θυμόμαστε όλοι ερμηνευμένο από την ανατριχιαστική φωνή της Whitney Houston. Το original όμως I will always love you ανήκει στην τρομερά ευφυή, υπερ-ταλαντούχα Dolly Parton, η οποία όχι μόνο το ερμήνευσε αλλά είναι και η δημιουργός του, συνθέτης/στιχουργός.

Σε περίπτωση που δεν έχετε ακούσει την αυθεντική εκτέλεση, ψάξτε την, θα σας ανταμείψει. Αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος κιθάρας της Dolly, με τον οποίο ξεκινάει το κομμάτι, ήθελα να είναι μέρος και της δικής μου ενορχήστρωσης.

Πες μου τα τραγούδια που τελικά επέλεξες και για ποιον λόγο το καθένα; 

Τα τραγούδια που επιλέξαμε για το έργο (μαζί με τον Δημήτρη που είχε εξαρχής το ολοκληρωμένο όραμα της παράστασης στο μυαλό του) ήταν με τη σειρά που ακούγονται τα παρακάτω (εντός παρένθεσης με 2-3 λέξεις ο λόγος για τον οποίο επιλέχθηκαν):

Blower’s Daughter – Damien Rice (ανεκπλήρωτος έρωτας)

All that she wants – Ace Of Base (γυναικεία σεξουαλικότητα)

Who do you think you are – Spice Girls (περιφάνεια, αλαζωνία)

Underwater Love – Smoke City (πάθος και επιθυμία)

Freedom – George Michael (σεξουαλική απελευθέρωση)

Nothing Compares – Sinead O’Connor (ο χαμένος έρωτας)

Say my name – Destiny’s Child (διεκδίκηση + εκδίκηση)

Always Love You – Dolly Parton (αληθινή παντοτινή αγάπη)

Black Hole Sun – Soundgarden (μαύρη τρύπα, το κενό, δεν έχεις τίποτα να χάσεις)

Creep – Radiohead (ανεπάρκεια, ανασφάλεια, ανολοκλήρωτη αγάπη)

Don’t Speak – No Doubt (το απόλυτο κομμάτι 90’s χωρισμού)

Τι μουσική ακούς στο σπίτι σου;

Πολλά και διαφορά, χωρίς διακρίσεις. Μπόλικη κλασσική μουσική, Chopin, Erik Satie, Debussy, Arvo Pårt, σκανδιναβική jazz, ρεμπέτικα, λαϊκά, αγαπώ ιδιαίτερα τις φωνές της Τζένη Βάνου και Πόλυς Πάνου. Τον τελευταίο καιρό ακούω Jack Johnson το άλμπουμ του In Between dreams (προσφέρει ηρεμία) το Kaikoura των Girls in Airports και Norah Jones.

Ποιο τραγούδι ταιριάζει στη χρονιά που πέρασε και ποιο στη νέα που ήρθε και για ποιον λόγο;

Τράβα βρε μάγκα και αλάνι, της Ρόζα Εσκενάζυ. Είχε πολλά βαριά κι ασήκωτα η περσινή χρονιά που μας επηρέασαν όλες/όλους/όλα. Έχε γειά χρόνε.

Στη νέα χρονιά θα αφιρερώσω το Ave Maria σε acapella εκτέλεση του Bobby McFerrin γιατί προμηνύει καινούργιο ξεκίνημα με γαλήνη και θηλυκότητα.

Πες μου με λίγα λόγια ποια είσαι, ποια είναι η ιστορία σου, τι κάνεις αυτόν τον καιρό;

Είμαι Ελληνοδανέζα μουσικοσυνθετης, γεννημένη στην Κοπεγχάγη μεγαλωμένη στην Αθήνα, ξεκίνησα σε μικρή ηλικία με σπουδές κλασικού πιάνου, στην εφηβεία ανακάλυψα τα synthesizers και τον ποπ-ροκ-ηλεκτρονικό ήχο, έπαιζα σε συγκροτήματα, συμμετείχα σε συναυλίες και το 2019 έστησα ένα solo dream pop project με το όνομα μου Danai Nielsen.

Είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνω εξολοκλήρου τη μουσική παραγωγή θεατρικής παράστασης, έγραψα και ηχογράφησα τις διασκευές αυτές με μεράκι για να συνοδέψουν το Closer με τον πιο ταιριαστό τρόπο. Καθ’ όλη την διαδικασία ήμουν στους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης, ήταν μια πολύ δημιουργική διαδικασία.

Η τωρινή ιστορία μου λοιπόν είναι πως έγινα μαμά 1 μήνα πριν, σχεδόν. Απαιτητική και άκρως φροντιστική περίοδος, έχω ένα μικρό αγοράκι που γεμίζει την αγκαλιά μου όσο γράφω τις απαντήσεις για την όμορφη αυτή συνέντευξη (είναι η πρώτη συνέντευξη που απαντάω ως μητέρα).

Αυτό τον καιρό είμαι «εδώ», σε αυτό το μαγικό που συμβαίνει όταν δημιουργείται ζωή με εντελώς ανεξήγητο τρόπο, είναι πρωτόγνωρο, φροντίζω ένα πλάσμα όσο καλύτερα μπορώ, κρατώ στα χέρια μου μια τρυφερή μπάλα αγάπης, κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα.

Ξαναγυρίζοντας στην παράσταση «Closer» και παρακάμπτοντας οποιαδήποτε ταύτιση με πρόσωπα και καταστάσεις, ακόμα και με μένα την ίδια, μερικά ακόμα ερωτήματα έρχονται καταιγιστικά: Πώς γίνεται η ανίκητη επιθυμία για δέσμευση να αποκαλύπτει πως οι άνθρωποι ακόμη και μόνοι παραμένουν δεσμευμένοι με τις ματαιώσεις και τα εσωτερικά τους κενά; Γιατί οι εραστές, ανά τις δεκαετίες, ενώ θέλουν να βουτήξουν βαθιά ο ένας στον άλλον, δεν μπορούν παρά να πλησιαστούν επιφανειακά, μόλις με την άκρη των δαχτύλων τους, οδηγώντας μας σήμερα σε ένα ανελέητο swipe – left, right, left, right, left; Οι ήρωες θα μπορέσουν να συναντηθούν ή δεν μπορούν να έρθουν κοντά ούτε με τον εαυτό τους; Τελικά «Closer» σημαίνει «πιο κοντά μεταξύ μας» ή «πιο κλεισμένα μέσα μας»;

Το πολυβραβευμένο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ (βραβεία Τόνυ και Ολίβιε), που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τον Μάικ Νίκολς το 1994, γνωρίζοντας παγκόσμια επιτυχία, παρουσιάζεται στο Θέατρο Χώρα, από τον Δημήτρη Αγιοπετρίτη – Μπογδάνο, με τους Μιχάλη Λεβεντογιάννη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ναταλία Σουίφτ και Σπύρο Σταμούλη.

*Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.

*Credits κεντρικής φωτογραφίας: Gella Vallavanis