Το Πάσχα έρχεται και η έλευσή του δημιουργεί τη διάθεση για όλες εκείνες τις αγαπημένες, κατανυκτικές “τελετουργίες” που μας εισάγουν στο κλίμα του, από το θείο δράμα μέχρι την λυτρωτική, ψυχική ανάταση της Ανάστασης. Μία από αυτές είναι και η μυσταγωγία, η μέθεξη της ψυχής με τις μελωδίες του μεγαλειώδους έργου του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ “Τα κατά Ματθαίον Πάθη”.
Για κάθε λάτρη της μουσικής του Μπαχ -αλλά και της μουσικής γενικότερα- Τα κατά Ματθαίον Πάθη είναι ένα έργο «ιερό» ως κορυφαία διαχρονικά έκφραση της ανθρώπινης πορείας προς το θείο και ως μία de profundis κατάθεση ψυχής και πνεύματος στην πιο αγνή, ειλικρινή και βαθιά τους διάσταση.
Λίγα λόγια για “Τα κατά Ματθαίον Πάθη”
Το αριστουργηματικό ορατόριο (1727) του μεγάλου Κάντορα της Λειψίας θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες συνθέσεις της μπαρόκ εκκλησιαστικής μουσικής. Περιλαμβάνει βαθιά συγκινητικές άριες και υποβλητικά κοράλ. Γράφτηκε για σολίστ, διπλή χορωδία και διπλή ορχήστρα, σε λιμπρέτο του γερμανού ποιητή Πίκαντερ, βασισμένο κυρίως στα κεφάλαια 26 και 27 του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου της λουθηρανικής Βίβλου καθώς και στο Άσμα ασμάτων.
Σύμφωνα με πληροφορίες που αντλούνται από ιστορικές πηγές εκείνης της εποχής, εικάζεται ότι η πρώτη παρουσίαση των Κατά Ματθαίον Παθών έγινε στις 11 Απριλίου του 1727 στον ναό του Αγίου Θωμά, ενώ καταγράφονται μεταγενέστερες παρουσιάσεις στα 1729, 1736 και 1742. Ακολούθησαν, στη συνέχεια, αναθεωρήσεις της αρχικής παρτιτούρας από τον ίδιο τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ μεταξύ 1743-1746. Ιδιαίτερα σημαντική για την αναβίωση του έργου κατά τον 19ο αιώνα υπήρξε η συμβολή του Φέλιξ Μέντελσον. Σε νεαρή ηλικία, ο διάσημος γερμανός μουσουργός τροποποίησε την παρτιτούρα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και παρουσίασε τη δική του περικεκομμένη εκδοχή στο Βερολίνο το 1829, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία.
