Πώς θα ήταν αν πετύχαινες το πιο τρελό σου όνειρο και αυτό μετατρεπόταν στον χειρότερο εφιάλτη σου; Αυτό συνέβη στην Clara Bow (1905-1965), μια πρωτοποριακή ηθοποιό που κατέκτησε την κινηματογραφική οθόνη πριν από περίπου έναν αιώνα – και η οποία τώρα δανείζει το όνομά της σε ένα τραγούδι στο νέο άλμπουμ της Taylor Swift, “The Tortured Poets Department”.

Κατά τη διάρκεια της εποχής του βωβού κινηματογράφου, η Bow έγινε το πρώτο σύμβολο του σεξ στο Χόλιγουντ και θεωρήθηκε το αυθεντικό “It Girl”. Από το 1923 έως το 1933, η ζωηρή παρουσία της στην οθόνη μάγεψε τους κινηματογραφόφιλους του έθνους. Στη συνέχεια, όταν ήταν μόλις είκοσι οκτώ ετών, η Bow εγκατέλειψε την καριέρα της. Οι ταινίες της παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένες μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν η προσοχή άρχισε να στρέφεται επιτέλους στο εξαιρετικό ταλέντο της. Παραδείγματα της δουλειάς της που είναι τώρα διαθέσιμα στο YouTube, αποκαλύπτουν ότι επρόκειτο  για μια ερμηνεύτρια της οποίας ο  αυθορμητισμός και η συναισθηματική αυθεντικότητα ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους.

To The Tortured Poets Department περιλαμβάνει ένα τραγούδι με τίτλο “Clara Bow” που «ζωντανεύει» το ενδιαφέρον για τη σταρ του βωβού κινηματογράφου. Αν και η ακμή της Bow προηγήθηκε της Swift κατά σχεδόν 100 χρόνια, υπάρχουν προφανείς παραλληλισμοί ανάμεσα στην ιστορία της και τα εμπόδια και τις παγίδες της φήμης που οι διάσημες γυναίκες καλούνται να υπερπηδήσουν μέχρι και σήμερα.

Τα όνειρα της Bow δεν εκπληρώθηκαν εύκολα. Μεγάλωσε σε άθλια διαμερίσματα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, με μια μητέρα που έπασχε από σοβαρή ψυχική ασθένεια και έναν συχνά απόντα πατέρα που πάλευε με τον αλκοολισμό. Στο σχολείο, τα κουρελιασμένα ρούχα της Bow, τα καστανόξανθα μαλλιά και η τάση της να τραυλίζει, την έκαναν να ξεχωρίζει και συχνά δεχόταν bullying από τα άλλα κορίτσια.

Τα αγόρια στη γειτονιά της ήταν πιο «έξυπνα». Αναγνώριζαν τις ικανότητές της -ήταν η πιο γρήγορη στους αγώνες, και η πιο σκληρή μαχήτρια στην ομάδα τους. Αναλογιζόμενη τα χρόνια της ως “αγοροκόριτσο”, η Bow θυμήθηκε αργότερα σε μια συνέντευξη του 1928 στο περιοδικό Photoplay: «Ήμουν τόσο καλή σε οποιοδήποτε παιχνίδι όσο και τα αγόρια. Και εξίσου δυνατή. Πάντα με δέχονταν σαν να ήμουν μία από τους ίδιους….. Ποτέ δεν ένιωσα ότι υπήρχε κάποια διαφορά μεταξύ μας».

Όποτε κατάφερνε να μαζέψει λίγα χρήματα, η Bow έβρισκε καταφύγιο από τη δυσάρεστη πραγματικότητα που αντιμετώπιζε στο σπίτι και το σχολείο, δραπετεύοντας στη χώρα των θαυμάτων του κινηματογράφου. «Για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα ότι υπήρχε ομορφιά στον κόσμο», είχε αποκαλύψει στο Photoplay. «Για πρώτη φορά είδα μακρινές χώρες, γαλήνια, υπέροχα σπίτια, ρομαντισμό, αρχοντιά, αίγλη. Ολόκληρη η καρδιά μου φλεγόταν και η αγάπη μου ήταν η κινηματογραφική ταινία. Όχι μόνο οι άνθρωποι της οθόνης, αλλά όλα όσα μπορούσε να αντιπροσωπεύει αυτό το μαγικό ασημόχαρτο σε ένα μοναχικό, πεινασμένο, δυστυχισμένο παιδί». Μαγεμένη από όσα προβάλλονταν στην οθόνη, η Bow αποφάσισε να γίνει και η ίδια ηθοποιός.

Το 1921, ο διαγωνισμός “Fame and Fortune” τράβηξε την προσοχή της Bow με την προσφορά ενός κινηματογραφικού ρόλου ως πρώτο βραβείο. Έστειλε τη φωτογραφία της και, προς μεγάλη της έκπληξη, την κάλεσαν να κάνει δοκιμαστικό γύρισμα. Ακολούθησε και άλλο δοκιμαστικό. Και μετά άλλο ένα. Τελικά, μετά από πέντε δοκιμαστικά, η Bow ανακηρύχθηκε νικήτρια του διαγωνισμού. Το τεύχος Ιανουαρίου 1922 του περιοδικού Motion Picture Classic δημοσίευσε τη φωτογραφία της υπό τον τίτλο “Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα”. Πράγματι, στη νεαρή ηλικία των 16 ετών, η Clara Bow φαινόταν να βρίσκεται στο δρόμο για να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Taylor Swift ήταν επίσης δεκαέξι ετών όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της.

Ο πρώτος αυτός ρόλος στην ταινία Beyond the Rainbow (1922) τελικά απορρίφθηκε. Μη θέλοντας να τα παρατήσει, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη φήμη της ως νικήτριας του διαγωνισμού Fame and Fortune για να βρει άλλες δουλειές υποκριτικής. «Εξαντλήθηκα προσπαθώντας να βρω δουλειά, πηγαίνοντας από στούντιο σε στούντιο, από πρακτορείο σε πρακτορείο, κάνοντας αίτηση για κάθε πιθανό ρόλο», δήλωσε στο Photoplay. Επιτέλους, πήρε το ρόλο μιας λαθρεπιβάτιδας στην ταινία Down to the Sea in Ships (1923). Ο μικρός αυτός ρόλος βασίστηκε στα τραύματα της παιδικής της ηλικίας ως ένα από τα παιδιά στους δρόμους του Μπρούκλιν. Έδωσε μια εντυπωσιακή ερμηνεία που έπεισε έναν παραγωγό να την στείλει στο Χόλιγουντ για τρίμηνη δοκιμή. Τον Ιούλιο του 1923, λίγο πριν από τα 18α γενέθλιά της, η Bow επιβιβάστηκε σε ένα τρένο με προορισμό την Καλιφόρνια.

Στο Χόλιγουντ, οι ερμηνείες της Bow τράβηξαν γρήγορα την προσοχή. Η πληθωρική της προσωπικότητα και το εκφραστικό της πρόσωπο εντυπωσίαζαν. Τον Δεκέμβριο του 1923, το περιοδικό Motion Picture ανέφερε ότι πολλές κινηματογραφικές εταιρείες την ζητούσαν. Σε μια εποχή που τα στούντιο έβγαζαν ταχύτατα ταινίες για να συμβαδίσουν με την ζήτηση, εκείνη δούλευε αδιάκοπα και μερικές φορές εμφανιζόταν με δύο ή τρεις διαφορετικές κινηματογραφικές εταιρείες ταυτόχρονα.

Σε πολλούς από τους ρόλους της, η Bow ενσάρκωνε την εμβληματική “flapper” της δεκαετίας του 1920: ένα διασκεδαστικό, σεξουαλικά απελευθερωμένο κορίτσι που έπινε, κάπνιζε, χρησιμοποιούσε αργκό, έκοβε τα μαλλιά της, φορούσε μακιγιάζ και έκοβε τις φούστες της. Όπως και τα αγοροκόριτσα που ήταν επίσης μέρος του ρεπερτορίου της, οι ρόλοι της Bow ως flapper αμφισβητούσαν τα συμβατικά πρότυπα των φύλων. «Έντυσε» τις ερμηνείες της με μια σιγουριά και έναν αισθησιασμό που προανήγγειλε ένα νέο μοντέλο σύγχρονης θηλυκότητας. «Έπρεπε να δημιουργήσω μια θέση για τον εαυτό μου», εξήγησε η Bow στο Photoplay το 1928. «Αν είμαι η “σούπερ-φλάπερ” και η “τζαζ-μπέιμπι” των φωτογραφιών, είναι επειδή έπρεπε να δημιουργήσω έναν χαρακτήρα για τον εαυτό μου. Διαφορετικά, μάλλον δεν θα έπαιζα καθόλου σε ταινίες». Τα τολμηρά θέματα που υποδηλώνουν τίτλοι όπως Daughters of Pleasure (1924), My Lady’s Lips (1925) και The Adventurous Sex (1925) κορυφώθηκαν στην ταινία It (1927), στην οποία η Bow υποδύθηκε μια πωλήτρια που είχε σκοπό να αποπλανήσει το αφεντικό της. Διασκευασμένη από μια νουβέλα της Elinor Glyn, η ταινία ανέδειξε τον ισχυρό “παράγοντα It” που πρόβαλλε η Bow στην οθόνη.

Στο απόγειο της φήμης της το 1929, λάμβανε 45.000 γράμματα θαυμαστών κάθε μήνα. Οι  θαυμάστριες μιμούνταν το στιλ της, τα έντονα χείλη της, τα βαμμένα με σκούρα σκιά μάτια της και τα φουντωτά κατακόκκινα μαλλιά της. Όταν οι πωλήσεις της βαφής μαλλιών με χέννα τριπλασιάστηκαν, αυτό αποδόθηκε στις Bow fans.

Έχοντας υπομείνει χρόνια ανέχειας και δυστυχίας, η Bow βρέθηκε ξαφνικά με τον πλούτο και τη φήμη που πάντα ονειρευόταν. Στα είκοσί της χρόνια είχε συνάψει μια σειρά ερωτικών σχέσεων, ενδίδοντας σε πολλές απολαύσεις που είχε στερηθεί . Όπως εξήγησε σε έναν δημοσιογράφο το 1928, «δεν μπορώ να εμπιστευτώ τη ζωή. Μου έκανε πάρα πολλά απαίσια πράγματα στα νιάτα μου. Ακόμα αισθάνομαι ότι πρέπει να την νικήσω, να αρπάξω τα πάντα γρήγορα, να απολαύσω τη στιγμή στο έπακρο, γιατί αύριο η ζωή μπορεί να με χτυπήσει άσχημα».

Ενώ άλλοι ηθοποιοί επιμελούνταν προσεκτικά τη δημόσια εικόνα τους, η Bow ήταν απλά ο εαυτός της. Η άρνησή της να συμμορφωθεί με στους άτυπους κοινωνικούς κώδικες του Χόλιγουντ την έκανε εύκολο στόχο για ζηλιάρηδες συναδέλφους και κουτσομπολιά των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων και έγινε το αντικείμενο μερικών από τους πιο εξωφρενικούς ισχυρισμούς. Η απροκάλυπτη ειλικρίνειά της έκανε την κατάσταση χειρότερη. Χωρίς να την καθοδηγήσει κάποιος δημοσιοσχεσίτης που γνώριζε τα μέσα ενημέρωσης, συμφώνησε σε μια συνέντευξη το 1928 στην οποία αποκάλυψε με ειλικρίνεια τις άθλιες λεπτομέρειες της πρώιμης ζωής της, συμπεριλαμβανομένης της απόπειρας της μητέρας της να τη σκοτώσει ενώ βρισκόταν σε ψυχωτική κατάσταση. Πιο δυσάρεστες πληροφορίες προέκυψαν κατά τη διάρκεια μιας δικαστικής υπόθεσης του 1931, κατά την οποία μια πρώην βοηθός της μοιράστηκε αλληλογραφία και οικονομικά έγγραφα που φαίνεται να αποκάλυπταν τον σκληρό τρόπο ζωής της Bow.

Η Bow είχε ξεκινήσει την καριέρα της εκμεταλλευόμενη τη δεκαετία του ’20. Κατά το χρηματιστηριακό κραχ όμως του 1929 που έφερε τη Μεγάλη Ύφεση, ξαφνικά, η ίδια έμοιαζε να είναι προσκολλημένη στον παλιό τρόπο ζωής με τις σπατάλες και τις υπερβολές της προηγούμενης δεκαετίας. Η Bow αποχώρησε από το προσκήνιο το 1930. «Το μόνο που ζητάω είναι να με αφήσουν ήσυχη και να έχω την ιδιωτικότητα που όλοι δικαιούνται», δήλωσε στο Motion Picture. Αλλά στο Χόλιγουντ, «η ζωή σου δεν είναι δική σου ούτε για ένα λεπτό. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τον άντρα που θέλεις, ούτε να παντρευτείς, ούτε να κάνεις παιδιά, χωρίς όλος ο κόσμος να ανακατεύεται στις υποθέσεις σου και να σου κάνει θρασύτατες ερωτήσεις. Αν δεν τους πεις κάθε προσωπική λεπτομέρεια της ζωής σου, σε θεωρούν δυσάρεστη και ψηλομύτα».

Τα σχόλια της Bow αποκαλύπτουν πόσο λίγα έχουν αλλάξει για τις γυναίκες σταρ από τις αρχές του 20ού αιώνα. Αν μη τι άλλο, η τεχνολογία έχει αυξήσει τον έλεγχο υπό τον οποίο celebrities όπως η Taylor Swift ζουν τη ζωή τους. Όπως και η Bow, η Swift έχει υποστεί κριτική για την ερωτική της ζωή. Ωστόσο, η Bow δεν είχε να αντιμετωπίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το διαδίκτυο, τα οποία κατακλύζονται από φήμες για την Swift.

Η Swift μοιάζει με τη Bow ως προς την ειλικρίνεια, που την κάνει αγαπητή στους θαυμαστές της, αλλά ενισχύει παράλληλα τις διάφορες φήμες. Όπως και η Bow, η Swift έχει βιώσει έντονα την ασταθή φύση του να είναι κανείς celebrity. «Έχω ανεβοκατεβεί στα μάτια της κοινής γνώμης τόσες πολλές φορές», δήλωσε η Swift στο TIME το 2023. «Μου έδωσαν μια τιάρα και μετά μου την πήραν». Αυτά τα λόγια θα μπορούσαν εύκολα να προέρχονται από την Clara Bow.

Μετά από ένα διάλειμμα δύο ετών κατά τη διάρκεια του οποίου φρόντισε την ψυχική της υγεία, η Bow γύρισε δύο πολύ αξιόλογες ταινίες, το Call Her Savage (1932) και το Hoopla (1933). Μετά από αυτό, εγκατέλειψε οριστικά το Χόλιγουντ και αποσύρθηκε σε ένα ράντσο στο Searchlight της Νεβάδα, όπου ζούσε με τον σύζυγό της, τον ηθοποιό και πολιτικό Rex Bell, και τους δύο γιους τους. Μέχρι τότε πολλά είχαν αλλάξει στον τρόπο που έβλεπε την επιτυχία και τη δόξα. Όπως είπε στην Motion Picture, «ξοδεύεις όλη σου τη νιότη και όλη σου την ενέργεια για να πετύχεις αυτό που νόμιζες ότι ήθελες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, και όταν το αποκτάς, ανακαλύπτεις ότι δεν το θέλεις. Όχι μόνο δεν σου φέρνει ευτυχία, αλλά διαπιστώνεις ότι σου έχει στερήσει όλα τα άλλα πράγματα που θα μπορούσαν να σου δώσουν ευτυχία».