Μέχρι τα 13 σου χρόνια, το όνειρό σου ήταν να γίνεις χορεύτρια, είχες φύγει μάλιστα για αντίστοιχες σπουδές στη Γερμανία. Αποφάσισες ωστόσο να κρεμάσεις τα παπούτσια του χορού και να γίνεις ηθοποιός. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;

Δεν ήταν ακριβώς δική μου απόφαση. Η ίδια η ζωή και οι συνθήκες με έσπρωξαν προς τα εκεί. Όταν γύρισα από τη Γερμανία, είχα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και ήμουν πολύ απογοητευμένη γιατί ένιωθα ότι είχα αποτύχει, καθώς εγκατέλειπα ένα όνειρο ζωής.

Βέβαια και το ύψος που είχα πάρει στο μεταξύ δεν βοηθούσε, αφού δεν είχα την κατάλληλη σωματική διάπλαση για κλασική χορεύτρια. Τον χορό τον λάτρεψα και τον υπηρέτησα πιστά σε όλη την παιδική και εφηβική ηλικία μου. Και του χρωστώ τη φοβερή πειθαρχία που έχω ως άνθρωπος, την ανθεκτικότητα στη φυσική καταπόνηση και την πολύ καλή σχέση με το σώμα μου.

Εξακολουθείς να χορεύεις;

Όχι, η αλήθεια είναι πως έχω πολλά χρόνια να χορέψω. Ακόμα και σε μπαρ. Τα πρώτα χρόνια μετά την επιστροφή μου, δεν ήθελα να χορεύω, γιατί θεωρούσα ότι δεν μπορούσα πλέον να ανταποκριθώ στο επίπεδο που είχα πριν, μετά χαλάρωσα όμως και χόρευα πολύ έξω.

Πλέον είμαι σαν τις θειάδες που τρώνε τα καναπεδάκια και βλέπουν τους νέους να το γλεντούν. Παρ’ όλα αυτά, κατά γενική ομολογία, χορεύω πολύ καλά. Ακόμα και σήμερα με ρωτούν αν έχω κάνει χορό. Από τον τρόπο που περπατώ και στέκομαι. Έχει «γράψει» στο σώμα μου η τόση άσκηση.

Πιστεύεις στο για «πάντα μαζί» σε μια σχέση;

Ούτε στο «για πάντα» πιστεύω ούτε στο «ποτέ». Είναι τόσο ευμετάβλητη και απρόοπτη η ζωή. Κι εμείς οι άνθρωποι επίσης. Πιστεύω στο τι επιλέγουμε στο τώρα. Αυτό μόνο έχουμε. Άλλωστε η αλλαγή και η μεταβολή είναι δείγματα ευφυΐας και ωρίμανσης. Οπότε η απολυτότητα δεν είναι προσόν.

Είναι ο γάμος στα μελλοντικά σου σχέδια; Όχι, καθόλου. Το έχω λύσει από πολύ μικρή αυτό το θέμα. Δεν πιστεύω καθόλου στον θεσμό του γάμου, δεν ένιωσα ποτέ την επιθυμία ή την ανάγκη να παντρευτώ. Ζω ως παντρεμένη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν χρειάζομαι ένα επίσημο χαρτί να ορίσει τη σχέση μου με τον άνθρωπό μου.

Το σύμφωνο συμβίωσης, δε, είναι μια εξαιρετική λύση για τα ζευγάρια που ζουν χρόνια μαζί, αλλά δεν θέλουν να παντρευτούν. Γενικότερα, είμαι λίγο αντιδραστική με τις κοινωνικές συμβάσεις.

Φοβάσαι τον χρόνο που περνά ή είσαι συμφιλιωμένη μαζί του; Και ναι και όχι. Φοβάμαι την ανημπόρια και το γήρας όσον αφορά τη φθορά του σώματος, τις μειωμένες αντοχές και τρέμω μήπως χάσω τη μνήμη μου. Θεωρώ το Αλτσχάιμερ την πιο τρομακτική και καθηλωτική ασθένεια.

Να μη θυμάσαι ποιος είσαι, ποιοι είναι οι δικοί σου άνθρωποι. Είναι αδιανόητο. Αλλά μου αρέσει που μεγαλώνω. Ειδικά εγώ είμαι τόσο ευγνώμων που ζω, που κάθε χρόνος που περνά είναι δώρο. Και νίκη. Μόνο χαρά και ευγνωμοσύνη νιώθω.

Τι μπορεί να σε ρίξει ψυχολογικά;

Η αδικία, η ασχήμια, η έλλειψη ελπίδας και ο φόβος.

Ποια είναι η σχέση σου με το άγχος; Πώς το αντιμετωπίζεις;

Το παλεύω. Δεν μπορώ να πω πως είμαι και ο πιο απαλλαγμένος από το άγχος άνθρωπος, απλώς ασκούμαι καθημερινά ώστε να βάζω σε μια σειρά τα πράγματα που μου προκαλούν άγχος και να τα κατηγοριοποιώ σε σημαντικά και επουσιώδη.

Επίσης προσπαθώ να μην αγχώνομαι για κάτι πριν αυτό συμβεί. Όταν είναι να το αντιμετωπίσεις, τότε να αγχωθείς. Αυτό μου το λέει η μανούλα μου συχνά και έχει απόλυτο δίκιο.

Πού αποδίδεις τη μεγάλη απήχηση που έχει η σειρά «Η γη της ελιάς» του Mega στο τηλεοπτικό κοινό;

Η αλήθεια είναι πως όποιος ισχυρίζεται ότι καταλαβαίνει την ψυχολογία του κοινού λέει ψέματα. Άλλωστε, αυτό που αποκαλούμε κοινό δεν είναι μια συμπαγής μάζα, συχνά μάλιστα δίνει αντικρουόμενα μηνύματα.

Παρ’ όλα αυτά «Η Γη της ελιάς» έχει ενδιαφέρουσες ιστορίες, γρήγορη πλοκή και ήρωες που έχουν αγαπηθεί και νομίζω πως αυτό έχει εκτιμήσει ο κόσμος. Επίσης η σειρά έχει χιούμορ, έχει, δηλαδή, μέσα στα τόσα που γίνονται μια ανάσα ελαφράδας, απαραίτητη για το κοινό, ώστε να μην το βαραίνει και το μαυρίζει.

Ας μην ξεχνάμε πως η σειρά παίζει σε prime time ζώνη. Επίσης η ιστορία είναι σφιχτή, οι εξελίξεις γρήγορες, σε ιντριγκάρει να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια. Επιπροσθέτως, προβάλλει έναν τόπο της χώρας μας, τη Μάνη, με πλούσια πολιτισμική παράδοση, ιδιαίτερο φυσικό κάλλος και εναλλαγή τοπίων, ξεχωριστό γλωσσικό ιδίωμα, παραδόσεις, ήθη και έθιμα – και αυτό μάλλον αρέσει.

Πόσο εύκολο είναι να ερμηνεύεις έναν τόσο ιδιόμορφο χαρακτήρα, όπως είναι η Αρετή Καπερνάρου;

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Η Αρετή είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω κληθεί να υποδυθώ. Είναι ένας χαρακτήρας ακραίος, που έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την ψυχοσύνθεση τη δική μου, με τα πιστεύω και την κοσμοθεωρία μου.

Οπότε μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο αφενός να την καταλάβω και αφετέρου να την υπερασπιστώ ώστε να την κάνω ανθρώπινη. Παρ’ όλα αυτά, επέλεξα έναν δρόμο και έναν κώδικα που με βοήθησε να δημιουργήσω κάποιες ρωγμές σε αυτόν τον απόλυτα απροσπέλαστο χαρακτήρα που φαίνεται να έχει η Αρετή.

Και αυτό κάνει ακόμα μεγαλύτερο το ενδιαφέρον τόσο το δικό μου όσο και του κοινού, πιστεύω, που αρέσκεται να έχει μια σχέση αγάπης-μίσους με την Αρετή. Μπορεί ο κόσμος να τη βρίζει για τις κατινιές της, αλλά ταυτόχρονα γελά μαζί της και διασκεδάζει. Νομίζω πως η Αρετή πια είναι icon.

Αυτό το διττό του ρόλου είναι για εμένα η μεγαλύτερη πρόκληση και ικανοποίηση. Καθώς επίσης και το γεγονός ότι πλέον μπορούν να ξεχωρίσουν τον ρόλο από τον ηθοποιό, πράγμα καθόλου αυτονόητο, γιατί ο κόσμος ταυτίζεται συχνά με τους τηλεοπτικούς ήρωες, ξεχνώντας πως πρόκειται για μυθοπλασία, δηλαδή, για ένα κατασκεύασμα.

Αλίμονο αν παίζαμε μόνο ήρωες που είναι κοντά στον χαρακτήρα μας – πόσο βαρετό θα ήταν. Η δουλειά μας είναι να ενσαρκώνουμε ανθρώπους κάθε λογής, χαρακτήρες γραμμένους σε ένα χαρτί που εμείς τους πλάθουμε κάνοντάς τους αληθινούς.

Ο ηθοποιός, για τη σκιαγράφηση και την απόδοση του κάθε ρόλου, επιστρατεύει τη φαντασία, την παρατήρηση, τη μελέτη, το ένστικτο, πολλά στοιχεία συμπεριφοράς και ψυχολογίας των ανθρώπων.

Προφανώς, όσο πιο οικείος στην πραγματικότητά του είναι ένας ήρωας τόσο πιο εύκολα βρίσκει ο ηθοποιός τα κλειδιά και τα πατήματά του, αλλά και το να ενσαρκώνεις έναν τόσο διαφορετικό σε εσένα χαρακτήρα είναι μεγάλη πρόκληση.

Πηγή: vita.gr