Τι σου είναι τελικά τα social media! Χαζεύεις, σκρολάρεις και εκεί που δεν το περιμένεις, ανακαλύπτεις ανθρώπους- έμπνευση, ανθρώπους μοναδικούς, προσωπικότητες που μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής και του σθένους τους, νιώθεις τόσο λίγος! Ναι, λίγος. Διότι η πορεία της Σμαράγδας Μάνδυλα είναι μεγάλη, είναι σπουδαία, είναι ξεχωριστή, είναι γεμάτη φως, που μου το μετέδωσε αυτή τη λίγη ώρα που συνομίλησα μαζί της.

Προ ολίγων ημερών η 84χρονη αειθαλής μητέρα, γιαγιά και πρωταθλήτρια, κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στα 3000μ. στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Masters (άνω των 35 ετών) που διεξήχθη στο Τόρουν της Πολωνίας. Η ίδια όμως έχει αρκετές διακρίσεις στο βιογραφικό της, που μας κάνουν να θέλουμε να σηκωθούμε από τον καναπέ μας και να θέτουμε υψηλούς στόχους για τη σωματική και ψυχική μας υγεία, ανεξαρτήτως ηλικίας. Μερικές εξ αυτών είναι και ο τερματισμός της στον Διεθνή Μαραθώνιο Θεσσαλονίκης, αλλά και η συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα βετεράνων που διεξήχθη στο Τάμπερε της Φιλανδίας, στο οποίο κατέκτησε τη 1η θέση. Ο χρόνος της μάλιστα αποτελεί βαλκανικό ρεκόρ καθώς το προηγούμενο ανήκε σε άλλη αθλήτρια, αλλά και πανελλήνιο ρεκόρ καθώς καμία άλλη αθλήτρια δεν είχε τρέξει την απόσταση στην κατηγορία των 80-85 ετών. Η Σμαράγδα είναι άλλωστε η μοναδική Ελληνίδα, αυτής της ηλικίας, με τέτοιες διακρίσεις. Εύλογα λοιπόν την χαρακτηρίζουν εντός και εκτός συνόρων ως το «φαινόμενο αντοχής». Εγώ πάλι, συγκινήθηκα μιλώντας της, διότι στην άλλη άκρη της γραμμής, συνάντησα μία γλυκιά σαν μέλι γυναίκα, που όσο ζει θα τρέχει, όσο ζει θα τιμά την οικογένειά της και τη χώρα της.

Πότε ξεκινήσατε τον πρωταθλητισμό;

Στα 67 μου χρόνια! Είμαι σήμερα 84 ετών αλλά η αγάπη μου για τον αθλητισμό είχε γίνει αντιληπτή από τα 12 μου χρόνια. Από έφηβη αγαπούσα τη γυμναστική, έπαιζα μπάσκετ στον ΠΑΟΚ, είχα πάρει χρυσό μετάλλιο στην κωπηλασία σε Πανελλήνιους αγώνες και γενικά δεν σταμάταγα ποτέ να αθλούμαι. Με στήριξε πολύ και ο πατέρας μου, που παρότι τότε οι γονείς και δη οι πατεράδες εκείνα τα χρόνια δεν προέτρεπαν τις κόρες τους να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό, εμένα ο δικός μου, ήταν αυτός που στήριξε κάθε μου όνειρο.

Γιατί σταματήσατε τότε;

Εκείνα τα χρόνια, οι γυναίκες παντρευόμασταν σε μικρότερη ηλικία από ό,τι σήμερα και συνήθως από προξενιό. Εγώ λοιπόν αφιέρωσα τη μισή μου ζωή στην οικογένειά μου και στα παιδιά μου και δεν το μετανιώνω λεπτό. Αδιάκοπα βέβαια έβρισκα τρόπους να γυμνάζω το σώμα μου.

View this post on Instagram

A post shared by Irene Zournatzi (@irenezour)

Τι είναι για εσάς ο αθλητισμός;

Αγάπη, χαρά, ευτυχία, πηγή ζωής!

Το κράτος στηρίζει τους βετεράνους πρωταθλητές;

Καθόλου δεν μας στηρίζει το κράτος. Με δικά μας έξοδα ταξιδεύουμε σε κάθε γωνιά του κόσμου για να σηκώσουμε τη σημαία. Και αν είχα τώρα μπροστά μου έναν αρμόδιο, θα του έλεγα «φτιάξτε γήπεδα, δώστε μας προπονητές και φυσιοθεραπευτές και δεν θα ξαναδείτε τόσους αρρώστους στα νοσοκομεία, ειδικά στις δικές μας ηλικίες».

Πώς αντιδράτε όταν ακούτε νέους ανθρώπους να διστάζουν να κάνουν προσπάθειες άθλησης και εκγύμνασης;

Θέλω να τους φωνάξω και να τους πω, να μη φοβούνται, να μην είναι λιγόψυχοι, να μη το βάζουν ποτέ κάτω και να μη τραβούν χειρόφρενο στα δύσκολα. Αν εγώ ξυπνώ κάθε μέρα στις 5 το πρωί και στις 7 είμαι στο Καυτανζόγλειο Εθνικό Στάδιο έχοντας πάντα στο πλευρό μου την προπονήτρια μου Ολυμπία Πετσούδη τότε όλοι και όλες μπορούμε.

Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;

Αν είμαι καλά και ζω, θέλω να τρέξω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Φλόριντα της Αμερικής!

Σας τρομάζει ο θάνατος;

Καθόλου δεν τον φοβάμαι. Ο αθλητισμός είναι το δικό μου φάρμακο. Αν δεν τον είχα στη ζωή μου, θα φυτοζωούσα. Μακάρι να αφήσω τη τελευταία μου πνοή σε ένα στάδιο. Εκεί θα είμαι ευτυχισμένη, διότι αλλού μάλλον θα υποφέρω.

Ποιο είναι το δικό σας μότο ζωής;

Μη σταματάς ποτέ όταν κάνεις αυτό που αγαπάς.