Η λέξη που την γοητεύει, είναι η ανατροφοδότηση. Βασική λέξη στην υποκριτική. Αυτή τη λέξη την κάνει πράξη και σε όλη της τη ζωή για να ρουφάει γνώσεις, εμπειρίες, ρόλους και το απαραίτητο “οξυγόνο” της, το θέατρο. Αρχικά έδωσε πανελλαδικές χωρίς να ξέρει τι θέλει να γίνει, η αγάπη της για το διάβασμα και το γράψιμο την οδήγησαν στο τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο γιατί γοητευόταν από την ιδέα να γίνει ταξιδιωτική ρεπόρτερ. Όμως όλα όσα έκανε παράλληλα με τις σπουδές της, οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο θέατρο. Όταν το κατάλαβε, άρχισε να σμιλεύει τον εαυτό της και να ποτίζει τον σπόρο με γνώσεις: Εθνικό Θέατρο, πανεπιστημιακές θεατρικές σπουδές, σεμινάρια σκηνοθεσίας, δημιουργικής γραφής, θέατρο για παιδιά. Και δεν σταματάει… Με πρωταγωνιστικούς ρόλους, όχι σε μία αλλά σε δύο αγαπημένες σειρές, «Το Ναυάγιο» (που βλέπουμε από Κυριακή έως Τετάρτη στις 22:50 στο MEGA), και την «Παραλία», φέτος είναι η χρονιά της. Όχι μόνον για να τη γνωρίσουμε καλύτερα αλλά γιατί της δίνεται η ευκαιρία να κάνει αυτό που ξέρει καλά: μια βουτιά στους ρόλους που ενσαρκώνει.
Θα μας συστήσετε στην Ελενίτσα;
Η Ελενίτσα είναι μία γυναίκα του 1967, σύζυγος του Μιχαήλ Αργυράκη, (σ.σ. του Θάνου Λέκκα) φροντιστική, σεβαστική, η οποία πιάνει δουλειά καθότι υπάρχει οικονομική ανάγκη πλέον για να συντρέξει την οικογένειά της. Στην αρχή προσδιορίζεται με την ιδιότητα της συζύγου, όπως γυναίκες της εποχής, γιατί είναι μία γυναίκα που επαληθεύει πολλά από αυτά που φανταζόμαστε ως στερεότυπα της εποχής, αλλά ταυτόχρονα είναι και αρκετά σύγχρονη για την εποχή της και νομίζω ότι εκπροσωπεί αυτό το πέρασμα στην επόμενη γενιά γυναικών. Ενώ είναι πολύ δυναμική, θεωρείται και γλωσσού, δεν υποβιβάζει ποτέ κανέναν από αυτούς με τους οποίους μιλάει, ειδικά τον σύζυγό της και ξέρει να κρατάει ισορροπίες.
Πού συναντιέστε με την Ελενίτσα;
Η λογική του «έλα να συναντηθούμε σε ένα σημείο έξω από εμάς που θα είναι και το σημείο ισορροπίας μεταξύ μας», που εκπροσωπεί η Ελενίτσα, είναι κάτι που το προσπαθώ στη ζωή μου. Διεκδικεί τη γνώμη της, διεκδικεί τη θέση της στην οικογένεια, και σε κάθε σχέση, και αυτό επίσης μου αρέσει και μου ταιριάζει. Ως χαρακτήρας εκείνης της εποχής έχει αυτή τη σύγχρονη χροιά και σκέφτομαι κάθε φορά πώς είναι η Ελένη και τι μπορώ να φέρω εγώ μέσα σε αυτή τη σκηνή για να… συναντηθούμε.