Κι ενώ το χειμωνιάτικο κρύο φαντάζει σαν γάβγισμα ντόπερμαν, το ανοιξιάτικο κρύο θυμίζει νιαούρισμα γάτας. Μιας γάτας πεινασμένης, ανατριχιασμένης και σε οίστρο. Αυτή είναι μια μεταφορά που μου αρέσει να χρησιμοποιώ συχνά, θέλοντας να τονίσω τη διαφορά ανάμεσα στον ξεκάθαρο έως βαρετό χαρακτήρα του χειμώνα και στο διεγερτικό ταμπεραμέντο της άνοιξης, η οποία κάθε φορά έρχεται με την ίδια πρόθεση, να σε πιάσει από τα μαλλιά.

Προσωπικά, κάθε άνοιξη νιώθω μετέωρη, ελαφριά σαν πέταλο ζέρμπερας και βαριά σαν κουκούτσι από αβοκάντο. Ο Απρίλιος, ο πιο ανοιξιάτικος μήνας από τους δώδεκα, γεννά ανάμεικτα, sodade, μπερδεμένα συναισθήματα. Γλυκόπικρα.

«Είναι αυτό το μπουμπούκιασμα της φύσης, βρε παιδί μου» έλεγε η μητέρα μου χωρίς ποτέ να προσδιορίζει εάν αυτό το μπουμπούκιασμα της φύσης τής προκαλούσε χαρά ή λύπη.

«Οι Απρίλιοι δεν σήμαιναν ποτέ πολλά για μένα, τα φθινόπωρα μοιάζουν με την εποχή της αρχής, τη δική μου άνοιξη» έγραφε ο Τρούμαν Καπότε στο «Πρόγευμα στο Τίφανις», ενώ η Βιρτζίνια Γουλφ στο «Δωμάτιο του Ιάκωβου» κατέληγε στο εντελώς αντίθετο συμπέρασμα: «Τώρα απολαμβάνω την άνοιξη περισσότερο από το φθινόπωρο. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει όσο μεγαλώνει κανείς».

Αυτή η αμφιθυμία στην ψυχολογική μετάβαση, μεταφέρεται ευθέως στα παράτολμα και πολύ ενδιαφέροντα ντυσίματα, τα οποία καλούμαστε να υποστηρίξουμε με γενναιότητα κάθε άνοιξη, φλερτάροντας οριακά με την υπέρβαση.

Λες και όλοι ξεπηδήσαμε από εκείνη την αξέχαστη σειρά του Balenciaga με τον σαφή τίτλο «All Or Nothing by Raphael Bliss» του 2022, στην οποία τα μοντέλα είχαν τερματίσει την έννοια του layering – κάτι ανάλογο, δηλαδή, με αυτό που είχε κάνει και ο Τζόι Τριμπιάνι στο Friends όταν είχε φορέσει όλα τα ρούχα του Τσάντλερ για να τον εκδικηθεί επειδή ο τελευταίος είχε τολμήσει να του πάρει ένα εσώρουχο.

Η ανοιξιάτικη, στιλιστική μετάβαση διαφέρει από αυτή του φθινοπώρου γιατί στην πρώτη σταδιακά και βαθμιαία αποκαλύπτεις γυμνά κομμάτια του σώματός σου ενώ στη δεύτερη ταμπουρώνεσαι μέσα από φούτερ και cotton τζάκετ.

Οπότε η άνοιξη απαιτεί έξτρα σκέψη, μεθοδικά τοποθετημένα με μελετημένα items σε κάθε εμφάνιση, είτε αράζεις σε κάποιο από τα ζωγραφισμένα τραπέζια του Φίλιον με ένα πορτοκαλί aperitivo, είτε χαζεύεις την κίνηση της Πρωτογένους με ένα κομμάτι πίτσα στο χέρι, είτε απλά ακουμπάς στα σκαλάκια του Αγίου Νικολάου στην Ασκληπιού, τον δρόμο που, τελευταία, ενώνει όλες τις φυλές της πόλης.

Πρώτα αφαιρούνται οι κάλτσες, είναι οι πιο ευέλικτοι «παίκτες» σε αυτά τα αβέβαια τράνζιτ -έχε τα πόδια σου ζεστά την κεφαλή σου κρύα, τον στόμαχόν σου ελαφρύ γιατρού δεν έχεις χρεία-, στη συνέχεια απομακρύνονται τα βαριά πανωφόρια αλλά όχι και τα χειμερινά κατωφόρια και κάπου εκεί αρχίζει να χτίζεται το Jenga της ισορροπίας του τρόμου και του σασπένς: Σατέν με cool wool, φούτερ με τζιν και τσόχινο μαντό, μπότες με body con φορέματα και δερμάτινα σακάκια, φούστες του τένις με γκαμπαρντίνες και πάει λέγοντας.

Ευτυχώς η μόδα εγκρίνει απόλυτα αυτές τις αλχημείες, επικροτεί το αλλόκοτο και το αναπάντεχο, επιβραβεύει τη συνύπαρξη και το ταίριασμα. Η μόδα πλέον μιλάει με ενδυματολογικές παραβολές.

Ίσως, όλα δείχνουν ότι έχει κάτι άκακο ο Απρίλιος μέσα στην πολυπλοκότητά του. Κουβαλάει μακροθυμία, ανοχή και μια πολύ δική του συμπερίληψη -άλλωστε το ντύσιμό μας είναι κυρίαρχο κομμάτι της ταυτότητάς μας.

Μια χαρά το είχε θέσει η Γιόκο Όνο, τότε:

Η άνοιξη περνάει και κανείς θυμάται την αθωότητά του.
Το καλοκαίρι περνάει και θυμάται κανείς την πληθωρικότητά του.
Το φθινόπωρο περνάει και θυμάται κανείς την ευλάβεια του.
Ο χειμώνας περνάει και θυμάται κανείς την επιμονή του.

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Getty/ Ideal Images